Lovely my badboy

ep.15

ดึ่งดึ๊งง (เสียงไลน์เข้า)

พอฉันเปิดอ่าน ก็พบว่าเป็นบุคคลปริศนาส่งรูปภาพบางอย่างมาให้ฉัน และปรากฎว่ามันเป็นรูป..แอลกับสายรุ้งกำลังจูบกัน!!

ฉันช็อค+โมโห ฉันเลยโยนโทรศัพท์ลงที่นอน แต่โทรศัพท์เจ้ากรรมดันกระเด็นร่วงลงพื้นนี่สิ-_-, ขอบเขตอยู่ที่เตียงเว้ยยย จะกระเด้งลงพื้นทำม้ายย
ฉันมองโทรศัพท์ไอโฟนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าที่เหวอมาก สตั๊นไป10วิแล้วค่อยรีบไปเช็คโทรศัพท์ตัวเองว่ามันใช้ได้อยู่มั้ย แต่สภาพโทรศัพท์ฉันตอนนี้น่ะหรอหึหึ.. ไม่มีชิ้นดีเลยจ้าา

ฉันลองเปิดโทรศัพท์ดู ปรากฎว่า..จอดำค่ะท่านผู้ชม มันพังแล้ว ฮือออ ร่ำไห้.. แต่โทรศัพท์พังไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่แอลกับสายรุ้งนี่สิ..

ปังๆๆ! "ไอ้เจมส์ เปิดประตูหน่อยโว้ยย" ฉันรีบวิ่งไปห้องของเจมส์เพื่อจะยืมโทรศัพท์โทรถามแซนวิช ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง

"อะไรของพี่เนี่ย เอะอะโวยวาย หัก10คะแนน" หมอนั่นพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ

"บ้าไรของแก แกออกจากร.ร.ไปแล้วมาตัดคะนงคะแนนบ้าไร" ฉันพูดด้วยความโมโห แล้ววิ่งเข้าไปในห้องเจมส์ทันที

"ขอยืมโทรศัพท์แปปนะ โทรข้ามประเทศมันแพง เดี๋ยวคืนตังให้" พูดจบฉันก็คว้าโทรศัพท์เจมส์ แล้วเข้าห้องของตัวเองไปทันที

ฉันรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของแซนวิชทันที หลังจากที่ได้ทรศ.มา

'ตู๊ดด..ตู๊ดดด' รับซักทีสิเว้ยย

(ฮัลโหลสวัสดีค่ะ นี่แซนวิชพูดค่ะ)
"เฮ้ยแซนวิช นี่บราวนี่เองนะ มีเรื่องจะถามว่ะ"
(จะถามเรื่องของสายรุ้งกับแฟนแกใช่มั้ย)
"อืมใช่.."
(คืองี้นะแก หลังจากที่แกไปต่างประเทศ หมอนั่นก็ดูแปลกๆไป รู้มั้ย แกไปได้ไม่กี่วัน หมอนั่นมันจีบสาวเกือบจะทั้งร.ร.แล้วนะ แถมดูท่าทีแล้ว หมอนั่นชอบไปยุ่งกับสายรุ้งด้วย)

".........."
(บราวนี่ แกโอเคนะ?)
".....ฮึก..."
(เห้ยแก ไม่ร้องดิ แค่ผู้ชายเหี้ยๆคนเดียวเอง เอาบราวนี่คนเดิมที่แสนเข้มแข็งกลับมานะ)
"เจอแบบนี้ใครจะไปสตรองไหววะแก.."
(ฉันเข้าใจแกนะ..เอ่อบราวนี่ ฉันไปก่อนนะพอดีไข่เจียวไหม้ละ)
"อืมบาย.."

ฉันเดินแบบคนไม่มีแรง แล้วล้มตัวลงบนที่นอน

"ฮึก..อีผู้ชายเหี้ย!! ชั้นเกลียดแกไอ้เวรเอ๊ยย!!!!!"  ฉันตะโกนอย่างบ้าคลั่งอยู่คนเดียวในห้อง ดีนะที่ห้องนี้เป็นแบบเก็บเสียง ไม่งั้นคนห้องข้างๆคงหาว่าฉันกำลังจะฆ่าใครตายแล้วแหละ..

"อ๊ากกกก โว้ยยยยยยย ย้ากกกก"
"ไอ้บ้าไอ้เลว กูเกลียดมึงงงงงงง"
"อีเพื่อนเลว เพื่อนแบบนี้ชั้นไม่นับว่าเป็นเพื่อนหรอกนะ อ๊ากกกกกกกกก"
ฉันบ้าคลั่งอยู่ไม่นาน ก็เริ่มหิว..

เลยหยิบกล่องคุกกี้ช็อคโกแล็ตที่ฝรั่งข้างห้องให้มากิน
0.0 อร่อยเวอร์ค่าา ฉันหยิบกินเรื่อยๆ จน..
"ห๊าา หมดแล้วหรอ อะไรเนี่ย" ฉันพูดพร้อมกับเขย่ากล่องช็อคโกแลตเพื่อดูว่ามันหมดจริงหรือเปล่า

อะไรเนี่ย อกหัก รักพัง ขนมหมด TT ชีวิตฉันจะรันทดไปไหนเนี่ยยย
เบื่อครับ บราวนี่เบื่อ ;-;  ไปหาฝรั่งข้างห้องดีกว่า (อ่อย อิอิ)

ฉันเปิดประตูออกจากห้องตัวเอง แล้วไปกดออดห้องของโจนัส

.
.
.
.
.
อะไรเนี่ย ทำไมไม่เปิดประตู ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย ในขณะที่ฉันกำลังจะกดกริ่ง
'แกร๊ก โครมมม!!'
หมอนั่นเปิดประตูมาชนหน้าฉันอย่างจัง ทำให้ฉันเซไปชิดกำแพง
โจนัสรีบวิ่งมาดูฉันด้วยความเป็นห่วง(เหรอ -_-)
"ฮ่าๆๆ แอมซอรี่นะยู ฮ่าๆๆๆ" โจนัสระเบิดขำ จนน่าหมั่นไส้

"ขำอะไร เงียบเลยนะ!" ฉันพูดอย่างอารมณ์เสีย พร้อมลูบจมูกป้อยๆ
"ฮ่าๆ จมูกแดงหมดแล้ว"
"เรื่องของฉันน่ะ" ฉันมองค้อนใส่โจนัส
"ฮ่าๆโอเค ว่าแต่มาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?" โจนัสหยุดขำแล้วถามฉันด้วยสีหน้าสงสัย ฮือออ หล่อง่ะ ;_;
"อ๋อ ที่ชวนไปกินข้าวเมื่อกี๊อ่ะ.."
"หืมม ไม่ไปไม่ใช่หรอ" หมอนั่นพูดด้วยสีหน้ากวนตีน
"โอเคไม่ไปก็ได้"พูดจบฉันก็ทำหน้างอนๆแล้วทำท่าจะเดินเข้าห้องตัวเองไป

หมับ! อย่างที่คาดไว้ โจนัสคว้าแขนฉันไว้ โอ้พระเจ้า
"ไปกินข้าวกับผมนะครับ ^_^"
"อือโอเคคค"

--------------------------------

คุยกับไรท์
ขอโทษที ไรท์แต่งออกทะเลไปหน่อย55555 ใกล้สอบแล้ว ขอให้สอบได้ทุกคนเล้ยย ปิดเทอมสัญญาจะมาอัพบ่อยๆน้าาา