Το σπίτι του φώνου

01.02

                                                                   Στις μέρες μας

"Έχετε κανονηκό κύκλο ;" είπε ο γιατρός τσεκάροντας να δεί αν το μωρό της Βίβιαν είναι καλά "Ας πούμε καλά..αλλά τότε αιμοραγούσα..." θυμίθηκε κοιτόντας έξω απο το κεφάλι της με ύφος δυστιχισμένο "...ο Μπεν μισεί το αίμα !" αποκρύθηκε "Έχετε δύσκολα σεξουαλική διάθεση ;" ρώτησε ο γιατρός ψάχνοντας κάποιο απο τα οργανά του "Όταν είμαι μόνη μου όχι !" γέλασε σαρκαστικα "Ξαπλώστε παρακαλώ !" είπε ο γιατρός κι εκείνη υπάκουσε "Εξετάζω γυναίκες μέσης ηλικίας και να πω την αλήθεια η εγκυμοσίνη στα σαράντα δεν είναι έυκολο πράγμα.." 'αρχισε να λέει ο γιατρός κάνοντας το τσεκ "Τι θέλετε να πείτε με αυτό ;" ρώτησε η Βίβιαν "Οτί οι ορμόνες σας δεν δουλέυουν όπως μιας τριαντάρας, άρα πολλά είναι πιθανά, χριάζεστε ηρεμία για να μην χάσετε το μωρό." συννέχισε ο γιατρός "Ποιά είναι τα συμπτόματα ;" ρώτησε η Βίβιαν λίγο ταραγμένη "Καθήστε παρακαλώ...λοιπόν, η θεραπία ορμόνων κάνει καλό στα όργανα και στο δέρμα σας, τους περισότερους που τους έχω αρχίσει την θεραπία λένε πως νιώθουν δέκα χρόνια νεότεροι, το σώμα είναι σαν λάμπα, θέλει αλαγή !" χαμογέλασε περίφανα ο γιατρός "Δεν ξέρω, εδώ δεν αφήνω να πίνουμε απο πλαστικό μπουκάλι και τώρα λέτε να πάρω ορμόνες οι οποίες δεν ξέρω τι περιέχουν ;" απόρισε "Θα εσθανθίτε νεότερη..." 'αρχισε να λέει ο γιατρός "Δεν χριάζομαι ορμόνες, απλά θέλω να ελενχγώ το σώμα μου μετά απο αυτά που συνέβισαν !" τον διέκοψε η Βίβιαν κουνόντας το κεφάλι της "Μπορώ να σας δώσω κάτι που ίσως σας βοηθήσει !" έκανε ο γιατρός ένα βήμα "Δεν είμαι λάμπα !" τον ηρονέυτηκε "Βίβιαν, τι φωβάστε τόσο ;" έδωσε ο γιατρός το χαρτί με τα στοιχία, εκείνη τον κοίταξε με ρυτορηκό ύφος και ταυτόχρονα ένα βλέμα κουρασμένο.

Γυρίζοντας στο σπίτι μπήκε στην κουζίνα και άφησε τα ψώνια στον πάγκο, ξανακοίταξε το χαρτί. Άκουσε έναν ήχο που ερχόταν απο πάνω, όπως φενόταν δεν ήταν μόνη στο σπίτι, βούτιξε το κηνητό της απο την τσάντα και πείρε τις έκτακτες ανάγκες "Κάποιος είναι στο σπίτι !" ψυθίρισε τρομαγμένη "Δεν είναι πιθανό να είναι μέλος της οικογένειας ;" ρώτησε η γυναίκα στην γραμμή "Όχι, όλοι λύπουν !" απάντησε με τρεμάμενη φωνή "Ποιά είναι η διευθηνσή σας ;"..."Ράμον Ντρότ 35 !"..."Θα στείλουμε ένα όχυμα !"..."Γρύγορα !" έκλεισε το τηλέφωνο και πείρε ένα μαχαίρι κουζήνας. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά αργά ένιωθε πως βρισκόταν όλο και πιο κοντά. Φτάνοντας στον όροφο τεληκά άκουγε πιο καθαρά, περνούσε απο τον διάδρομο με τους μοντέρνους πίνακες που κρέμονταν απο τους λευκούς τοίχους , οι ήχοι ακούγονταν απο την κρεβατοκαμαρά της. Δεν δίσταξε καθόλου να ανοίξει απαλά την πόρτα σαν να μην συνέβαινε τίποτα και να αντικρύσει την απάτη και το ψέμα που έβλεπε συχαμένη μπροστά στα μάτια της "Χριστέ μου...Βίβιαν όχι...όχι όχι δεν..." έλεγε ο άνδρας της μέσα απο το δωμάτειο, τι να άκουγε όμως αφου αντίκρισε τον απατεώνα με τα ίδια της τα μάτια, απογοητευμένη γύρισε με δάκρυα στα μάτια το βλέμα της αλλού και άρχιζε να απομακρίνετε "Λυπάμε !" έτρεξε ο άνδρας της απο πίσω της με το πάπλωμα να κρύβει τα μέλοι του, εκείνη άρχιζε να κεινήτε πιο γρύγορα "Λυπάμε !" προσπάθισε να την σταματήσει, με μια απότομη κήνηση τον μαχαίροσε στο μπράτσο κανοντάς τον να ταραχθεί... ότι και να σύμενε κάπωτε εκείνος ο άνδρας στην Βίβιαν τώρα είχε τελιώσει...στα μάτια της ήταν ένα σκουλίκι !