Το σπίτι του φώνου

01.03

Περνόντας με το μάυρο αμάξι την ταμπέλα που έγραφε Λος Άντζελες η Βίβιαν στην θέση του συνοδυγού κοιτούσε με θαυμασμό "Τα χρώματα είναι κάπως διαφωρετηκά, πιο ήρεμα !" κούνισε τα χέρια της χαρούμενα "Καπνός είναι !"  είπε η δεκαεξάχρονη κόρη τους η οποία κοιτούσε έξω απο το παράθυρο "Τουλάχιστον δεν θα χριάζετε να καπνίζεις κρυφά, ο αέρας εδώ είναι αρκετός !" την πείραξε ο Μπεν "Θέλω να πάω τουαλέτα !" παραπονέθηκε "Σε λίγο φτάνουμε ." είπε ο πατέρας της κρατόντας το τιμόνι "Είναι ανάγκη !" στέναξε "Δεν μπορούμε να σταματήσουμε στην μέση του δρόμου, ίσως στον δρόμο βρούμε κάτι." συγουρέυτηκε ο πατέρας της "Αν το μωρό όμως ήθελε να χέσει θα σταματούσατε." γκρίνιαξε "Μην αρχίζεις..." είπαν οι γονείς της ταυτόχρονα "Βάιολετ, αυτήν την λέξη μόνο εγώ μπορώ να την λέω !" έκανε έκπλυκτη η μητέρα της γελόντας "Ευτηχός που σε βγάλαμε Βάιολετ και δεν σου δώσαμε το αλλο όνομα ." θυμίθηκε ο Μπέν οδυγόντας "Γιατί, τί ήταν ;" ρώτησε σπρόχνοντας πίσω τις ξανθιές τούφες της "Ηιλιαχτοίδα !" πέταξε η Βίβιαν και έβαλαν τα γέλια, μόνο που η κόρη τους το έκανε με ειρονία "Πρέπει να το παραδεχτώ είναι αστείο ." έκανε ο Μπεν και άγγιξε το χέρι της γυναίκας του η οποία δεν είχε ξεπεράσει ακόμα το γεγονός της απάτης, ο Μπεν πίστευε οτι έχει ελπίδες...μα ήταν ελάχιστες.

Φτάνοντας χτύπησαν το κουδούνι του καινούργιου τους σπιτιού "Φανταζμαγορηκό...σου αρέσει κι εσένα ;" ρώτησε την γυναίκα του για να βρεί θέμα συζήτισης με εκείνη, η Βίβιαν κούνισε το κεφάλη της θετήκα αφήνοντας τις ξανθιές μπούκλες της να τις πέρνει ο αέρας, κρατούσε και το λευκό σκυλάκι της χαμογελόντας, μόνο που εσωτερηκά ένιωθε απαίσια με τον τρόπο που εκείνος την αγκάλιαζε "Είναι καλύτερο απο τις εικόνες του ίντερνετ !" συγουρέυτηκε "Ναί, είναι πολύ ενδιαφέρον..." απάντησε. Η Βάιολετ κοιτούσε το σπίτι για ώρες, ήταν πολύ παλιό για τα γούστα της "Υπέροχα, τώρα θα γίνουμε η οικογένεια Άνταμς." ειρονέυτηκε "Έλα ΄δω ρε γκρινιάρα !" της έκανε με το χέρι ο Μπεν "Τι κάνεις εκεί ;" παρατίρισε η Βίβιαν την κόρη της που καθόταν στο πλατίσκαλο "Τέλειο είναι." σχολίασε ο Μπεν χαηδέυοντας την κόρη του. Τακούνια ακούστηκαν και μια γυναίκα βγήκε "Καλημέρα !" χαιρέτισε με χαμόγελο και τους πείγε μέσα "Είναι σε στιλ Μαισέωνικο. Χτύστηκε το 1920 απο τον έναν γιατρό, υπέροχο σπίτι, κι αυτές είναι πραγμετηκές λάμπες μάρκας Τίφανι..." έδιξε κάτι πανέμορφες κεχριμπαρένιες λάπες με χαμηλό φωτισμό στον διάδρομο "...'οπως βλέπετε ο πρωιγούμενος ιδιοκτήτης τα ήθελε όλα τέλια, έκανε κάτι μικροαλαγές." έδιξε τις ταπετσαρίες "Ήταν ομοφιόφυλος ;" ρώτησε χωρής ύφος η Βίβιαν "Ναι." είπε η άλλη γυναίκα, ο Μπέν έσκυψε στην Βάιολετ " Όπα ρε Τίφανι..." προσπαθούσε να ηρωνευτεί την γυναίκα, η Βάιολετ γύρισε τα μάτια και ίσιοσε λίγο το κίτρινο ζακετάκι που κρεμόταν πάνω της σαν κουβέρτα, δεν ήταν και δα όμορφη αλλά ο χαρακτήρας της την έκανε ξεχωριστή. Μπήκαν στην κουζήνα η οποία σε σχέση με το υπόλιπο σπίτι ήταν πολύ μοντέρνα "Μαγιρέυετε ;" ρώτησε η γυναίκα ανοίγοντας την πόρτα "Η Βιβ μαγηρέυει υπέροχα, την είχα πάει σε σχολή μαγηρικής και ήταν καλήτερη κι απο τον μάγηρα !" κοίταξε γύρο " Μαθήματα μαγιρικής !" είπε η Βίβιαν "Τι ροματνικό..είστε ψυχολόγος ;"  τον ρώτησε η γυναίκα με ενδιαφέρον "Ψυχίατρος, είπατε πως έχετε ένα δωμάτειο το οποίο θα μπορούσα να κάνω γραφείο, θα μπορούσα να εξετάζω τους ασθενείς  εδω ωστέ να είμαι περισσότερο με την οικογενειά μου." χαμογέλασε "Υπέροχη ιδέα !" είπε κοιτάζοντας την Βίβιαν η οποία είχε ένα ειρονηκό χαμόγελο, φενόταν πως κάτι δεν πείγενε καλά με εκείνη, τότε το σκυλί έκοψε την ησιχία "Μικρή μου, δεν φέρνεις τον Χένρι πίσω ; Ευχαρηστώ !" η Βάιολετ γύρισε τα μάτια της και άκουσε την προσταγή της μητέρας της κι ας φενόταν με ερώτηση "Τι στον διάλο θες πάλι ;" κοίταξε το σκυλί που γάυγηζε σε μια πόρτα, είχε κολλήσει αλλά μετά απο προσπάθεια την άνοιξε. Η λάμπα της αποθίκης άνοιξε καθός κατέυενε αργά τα σκαλιά στο μισοσκόταδο, ένιωθε κάτι να την παρακολουθεί, μα δεν είδε τίποτα και αποφάσισε να γυρίσει πίσω.