"YA TECRÜBEDİR, YA DA Kİ..."
Deyek denizdeyem, sahil görünmür.
Ümid menimledir,
o, menden dönmür.
Sahile can atıb çırpınır ürek.
De, neyleyecek
Üstüme şığıyan lepeler mene?
Ümid ver mene!
"BEXTİYAR VAHABZADE"
Qerar vere bilmirsense, düşünmemelisen bezi şeyleri en azından nelerdense emin olanadek... Men de emin ola bilmirdim Surenin sevgisinden. Mehz buna göre idi tereddüd etmeyim. Onun mene deyer verdiyini bilirdim, Sure bunu hiss eletdirmekden çekinmirdi de. Amma, sevirdi mi bax, bu menim en böyük şübhem idi!? İçimde iki hissle mübarize aparırdım daima. Hisslerimden biri her Sure ile danışanda sevirem deye üsyan ele deyirdise, digeri sebrli ol deyirdi. Belke, Sure mene sadece, verdiş etmişdi ve men teleserek bunu sevgi olaraq qebul edib sonradan yanılmaq istemirdim. Araz da bilirdi hisslerimi, tereddüdlerimi. Ona göre de her defe danışanda meni hisslerimi etiraf etmeyim üçün tehrik edirdi. Onun tehriklerinin de menim üzerimde böyük tesiri var idi. Axırıncı defe bacısının nişan günü danışmışdıq ve men ona en qısa müddetde Sureye sevgimi etiraf edeceyimi ve qarşılıq alsam ailemle birlikde onlara elçi gedeceyimi bildirmişdim. Hemin günden bir hefte keçmişdi ve men Sureden istediyim o işareni ala bilmirdim. Bir terefden ailemin, diger terefden Arazın tekidi ve en esası da sebrsiz üreyimle neticesi ne olursa-olsun Sure ile danışmalı olduğumu da bilirdim. Eslinde ağlımda her şeyin planını qurmuşdum. Sure sevirem dese, menimle aile qurmağa razılıq verse bir heftelik icaze alıb evvel ailemin yanına gedecekdim, sonra da ailemle birlikde Suregile... Beynim, üreyim o qeder Sure ile dolmuşdu ki, işde bele ağlımdan çıxmırdı, amma, men vetenin keşiyinde duran zabit idim. Ona göre de lazım olan meqamda sevdiyim veten üçün sevdiyim qızı düşünmeyi bir müddet de olsa kenara qoymalı idim...
Seherimi Sureli düşüncelerle açsam da gün erzinde başım işlerime qarışdığı üçün vaxtın nece keçdiyini hiss elemedim. Axşam eve gelende ise düşündüyüm tek şey ailem ve Sure ile danışıb yatmaq idi. Eve çatanda qapıda meni gözleyen valideynlerimi görmeyi ise men heç gözlemirdim. Gözlemediyim bu sürprizin mene çox yaxşı tesiri elediyini eve girdiyimiz ilk andan bele hiss etdim. Valideynler bizim en birinci ve en çox deyer verdiyimiz nemetimizdir. Onların xeyir-duasıdır bizim en böyük kömeyimiz. Teyinatımı bu herbi hisseye verenden sonra ailemin üç ya da, dördüncü defe idi evime gelişi. Her günümü tek keçirdiyim evde artıq sevdiyim qız heyatımı paylaşdığım yoldaşım olsun isteyirdim ve bunu en az menim qeder valideynlerim de isteyirdiler. Adeten meni gördüyü, ya da sesimi eşitdiyi andan sorğu-suala başlayan anam bele yorğun olduğumu görüb çox sual vermedi. Anamın bişirib getirdiyi yemeklerden yedikden sonra bu gün Sure ile danışmadığımı xatırlayıb ona zeng etmek üçün otaqdan çıxdım. Telefonu derhal açsa da bir azdan zeng edeceyini deyib söndürdü. Men ise içimdeki nigarançılıq hissi ile baş-başa qaldım. Ailemle bir az daha söhbet etdikden sonra atamın televizora baxmasından istifade eden anam meni metbexe çağırıb nehayet ki, gelenden beri sebr etdiyi sorğu-sualına başladı.
-Gelenden beri fikir verirem kefin yoxdur ne olub de görüm?!-deyen anama evvelce heç ne olmayıb demek istesem de sonra en doğru mesleheti belke de, anamın vereceyini düşündüm. Ona göre de:
-Girinc qalmışam. Sure ile neyleyeceyimi, Sureye ne deyeceyimi bilmirem...
-Niye etiraf elemirsen hisslerini?
-Qorxuram... Eslinde tam olaraq qorxmaq da demek olmaz. Davranışları, danışığı ümid verir, amma, yene de emin ola bilmirem...
-Emin olmaq üçün neyi gözleyirsen? Özün de deyirsen ki, davranışları seni ümidlendirir!?
-Bir terefden qarşılıqlıdır deyirem özüme, diger terefden de belke de, sadece, öyreşib mene, ona olan marağıma, diqqetime... Görmürem de, ancaq, telefonla elaqe saxlaya bilirik ona göre de ayırd ede bilmirem ki, bağlanıb yoxsa sevir?..
-Bağlılıq sevginin ikinci merhelesidir mence...
-İlk merhelesi hansıdır bes?
-İlk merhelesi beyenmekdir. Cavidan, eger, Sure sene en azından bağlanıbsa bele bu senin üçün bir şansdır ki, hemin o bağlılığı sevgiye çeviresen. Bele de ki, niye de sevmesin Sure seni? Eger, sen utanırsansa, ya da çekinirsense açıq de men anası ile danışım... Ne deyirsen danışım men Lale ile?
Eslinde anamın teklifi yararıma ola bilerdi. Surenin razılığı qeder ailesinin de razılığı olmalı idi ki, men sevdiyim qıza qovuşum. Ona göre de anama bu gün verdiyim qerarı bildirdim.
-Men sabah işden iki günlük icaze alıb gedeceyem Sure ile üzbeüz danışmağa. Onsuz da uzaqdan-uzağa özümü sevdirmeye çalışıram heç olmasa sevdiyimi üzüne deyim...
-İsteyirsen bizde gelek? Onsuz da neçe aydır geleceyik deyirik vaxt edib gede bilmirik. Onlar da devet edirler.
-Men sizin geleceyinizi bilmirdim deye getmeye qerar vermişdim, amma, isteyirsense birlikde gederik...
-Men atana deyerem, sen de icazeni al gedek sabah. Deqiqleşdirek artıq bezi şeyleri. Senin evlenmek yaşındır, Sure de hem gözel, hem ağıllı, hem de exlaqlı qızdır. Valideynler övladının ancaq uğurun, xoşbextliyin isteyer. Xoşbext olması üçün de özüne layiq biri ile aile qursun isteyer her ata, ana. Sure ile tekrar qarşılaşandan sonra bilmirem hiss elemisen ya yox, amma, sende çox deyişiklikler var yaxşı menada. Varlığı bele oğlumu çox xoşbext eden qızın, üstelik de, qızımın xatiresini adında yaşadan bir qızın başımın üstünde yeri var...-deyen anamın son cümlesinden sonra deyecek heç bir sözüm qalmadı. Sadece, ayağa qalxıb anamı möhkemce qucaqladım. Anamla söhbet meni gözlediyimden de qat-qat artıq yüngülleşdirmişdi. İndi qalan bir şey vardısa o da Suregile gedib onunla danışmaq idi. Ona, onu ne qeder çox sevdiyimi hem demeli, hem de hiss eletdirmeli idim.
Anamla söhbetimiz bitdikden sonra qonaq otağındakı atamın yanına keçdik. Bir az da oradan-buradan söhbet edib yatmaq üçün hazırlaşdıq. Üç otaqlı idi menim evim. Evvel valideynlerim gelecek deye evimin şeraitini qurmuşdum. İndi ise Sureden müsbet cavab alsam evimi tamamile temir eletdirib deyişecekdim. Öz otağıma keçib yeniden telefonumu elime aldım. Sureye zeng etmekle-etmemek arasında qalsam da zeng etmemeye qerar verdim. Özü zeng edeceyini demişdi ve yeqin ki, zeng etmek üçün fürseti olmamışdı. Her ne qeder maraqdan deli olsam da bezdirmek de istemirdim. Ona göre de en yaxşısı düşünmemekdir deyib yatdım.
Seher her gün olduğu kimi tezden oyanmışdım. Atamla, anamı oyatmamaq üçün sakitce hazırlaşıb evden çıxdım. İşe gelende dünen tamamlanmamış işlerimi de yekunlaşdırdım. Komandirden iki günlük icazemi de alıb eve qayıtdım. Men eve gelende yola çıxmaq üçün her şey hazır idi. Her ne qeder men sürpriz etmek istesem de atam Cemil emiye zeng edib geleceyimizi xeber vermişdi. Yola çıxandan beri içimdeki heyacan getdikce daha da artırdı. Bir terefden deyeceyim sözleri tekrar-tekrar düşünerken, diger terefden de Surenin reaksiyasını texmin etmeye çalışırdım. Her düşüncemle bu sondur mehz bele başlayacağam, bu sözleri deyeceyem deye düşünüb rahatlayırdımsa, bir neçe saniye sonra fikrimi deyişib yeni sözler tapırdım hisslerimi ifade ede bilmek üçün... Düşünce ve heyacan deryasına qerq olmuşken yolun ne vaxt bitdiyini, bizim ne vaxt gelib çatdığımızı bele anlamadım. Qapıda bizi qarşılayan Lale xala ile Cemil emini ve maşından düşüb onlarla görüşen valideynlerimi görüb men de maşından düşdüm. Görüşüb ayaqüstü kef-ehval tutduqdan sonra Cemil eminin deveti ile girdik. Eve girdiyimiz andan gözlerim Sureni axtarsa da görmedim. Menim vermek isteyib, amma, vere bilmediyim sualı menim yerime anam verdi.
-Qızlar hanı görünmürler?- deye soruşan anama Lale xala:
-Onlar evde deyil.-deye cavab verince men de Arazgile gedeceklerini düşündüm.
Deqiqeler keçdikce men daha da sebrsizleşirdim. Qadınlar metbexde, bizse qonaq otağında oturub söhbet edirdik. Daha doğrusu atamla, Cemil emi keçmişden, bu günden danışır men ise sadece, dinleyir arada bir fikir bildirirdim. Mövzu herlenib-fırlanıb mene geldi nehayet.
-Senin işlerin nece gedir, Cavidan?
-Şükür yaxşıdır.
-Evlenmek fikrin yoxdur deyesen?!
Men Cemil eminin bu sualına cavab vermek evezine başımı aşağı salıb yere baxmağa başladım. Ne deye bilerdim ki!? Senin qızın mene he dese onunla evleneceyem, hetta, size de bu gün sırf bu sebebden gelmişem deye bilmezdim. Ona göre de en yaxşısı susmaq idi ve men de doğru bildiyimi eledim. Amma, atam menim yerime cavab verdi onun sualına.
-Görek fikri var. Allah nesib elese evlenecek tezlikle...-dedi ve men bu söhbetin uzanmaması üçün ayağa qalxıb:
-Gelmişken gedib Arazı da görüm...-deyib telem-telesik evden çıxdım.
Evden çıxan kimi evvelce Sureye zeng elemek üçün telefonu cibimden çıxarsam da sonradan fikrimi deyişdim. En yaxşısı Araza zeng elemek idi. Araz bir neçe çağırışdan sonra telefonuna cavab verdi.
-Alo...
-Salam, necesen, Araz?
-Yaxşıyam, sen necesen? Neçe gündür sesin-sorağın gelmir.
-Evdesen?
-Yox yoldayam eve gedirem. Ne ise olub?
-Heç ne olmayıb buradayam. Dedim vaxtın varsa görüşek?!
-Haçan gelmisen? Haradasan indi? Yerini de gelim bize gedek...
-Suregilden çıxdım indi. Sen get özüm gelerem indi.
-Yaxşı helelik onda gözleyirem tez gel...
-Helelik...-deyib telefonu söndürdüm.
Eliboş getmemek üçün de mağazalardan birine girib bazarlıq etdim. Men Arazagile çatanda Araz qapıda meni gözleyirdi. Görüşüb ayaqüstü kef-ehval soruşduqdan sonra eve girdik.
Evde geden hazırlıqlardan qonaq geleceyi belli idi. Düzdür men de qonaq idim, amma, hazırlıqların tek gelecek qonaq üçün olmadığı da bilinirdi.
-Deyesen, pis vaxtda gelmişem?! Qonağınız gelecek?
-Zeynebin nişanlısıgil gelecek. O ne sözdür gözümüz üste yerin var. Onlar onsuz günortadan sonra gelecekler. De görüm senden ne eceb buralarda?
-Sona xalagil evdedir? Salamlaşım sonra çıxarıq rahat danışarıq...- Sure bilmeden başqaları eşitsin istemirdim.- Sure sizdedir?
-Yox evlerinde deyil ki?-deye soruşub cavab gözlemeden otaqdan çıxdı ve men ona cavab vermeye fürset tapmadım. Araz otaqdan çıxandan bir neçe saniye sonra ise otağa Zeyneb girdi. Tanıdığım vaxtdan bu yana ne vaxt görsem gülerüz olan Zeyneb yene adetine sadiq qalmışdı.
-Salam, necesen, Zeyneb?
-Salam yaxşıyam, çox sağ ol, Cavidan. Xoş gelmisen... Sen necesen?
-Şükür salamatçılıq... Tebrik edirem bu arada. Xoşbext ol...
-Çox sağ ol...
-Yezne xetrine deyib elemir?
-Deymir...- utandığı üçün sesi zeif çıxsa da eşitmişdim Zeynebin cavabın.
-Ne vaxt neye ehtiyyacın olsa de... Men de bir qardaşın kimi hemişe qulluğunda hazıram...
-Bele eminlikle söz verme, Cavidan... Sonra bezdirecek bu bacın seni...- deyen Araz Zeynebe cavab vermeye imkan vermemişdi.
-O, bezdirmez, men de bezmerem... Hem qardaşların borcudur bacılarının nazı ile oynamaq.
-Sağ ol e, Cavidan... Sen de olmasan müdafie edenim olmayacaq! Bizim ayaqüstü söhbetimiz Sona xalanın içeri girmesi ile yarı qaldı.
-Xoş gelmisen, oğlum. Necesen? İşin-gücün necedir? Anangil necedir?- Sona xalanın ard-arda verdiyi suallara üçümüz de gülümsedik.
-Çox sağ olun, xoş gününüze gelek hemişe. Şükür yaxşıdır her şey. Anamgil de yaxşıdırlar. Onlar da gelib menimle Cemil emigildedirler. Siz necesiniz? Kefiniz-ehvalınız?
-De bize de gelsinler. Gözleyeceyem... Ya da en yaxşısı men Laleye zeng ederem indi anangili de götürüb gelerler bize...
-Narahat olmayın, ay Sona xala. Başqa vaxt gelerler... Sizin onsuz da qonağınız gelecek başınız qarışıqdır...
-Qonaqlar da yad adamlar deyil ki, teze qohumlardır. Hem sen menim işime qarışma! Ayaqüste de qalma. Oturun siz, Zeyneb de indi çay getirer size...
-Eziyyet çekmeyin, biz onsuz da çöle çıxırıq, Arazla...
-İndi gelmisen ki, oturun bir az sonra hara isteyirsiniz gedersiniz.
-Sözüm var e Araza. Bir azdan gelerik...
-Özünüz bilersiniz onda...
Sona xala ile ayaqüstü söhbetimizi yekunlaşdırıb evden çıxdıq. Küçeye çıxıb bir az getdikden sonra menim susduğumu gören Araz özü danışmağa başladı.
-Hee... De görek bu ani gelişinin sebebi nedir?
-Sebebi elbette ki, Suredir. Fikirleşdim ki, onsuz da uzaqdayam, tek elaqemiz telefondur... İstediyim vaxt göre bilmirem, yanında ola bilmirem...Sevdiyimi etiraf edeceyemse en azında yanında olub, hem gözlerine baxaraq, hem sesini eşidirek, hem reaksiyasını görerek edim... Düzdür, özümü müsbet cavab alacağıma köklemişem yene de bilmek olmaz... Yox dese neyleyeceyem onu da bilmirem...
-Yaxşı olar niye yox desin?! Mence, qarşılıq verecek o da. Seni görende reaksiyası nece oldu?
-Görmeyib... Evde deyil, deyesen, çünki, ne Sureni gördüm, ne de Leylanı...
-Yeqin hele gelmeyibler.
-Haradadırlar ki?
-Senin xeberin yoxdur???
-Neden?
-Onlar Qebeleye gedibler neçe gündür. Hetta, bu gün gelmeli idiler axşam Zeyneb deyirdi.
-Mene heç ne demeyib! Qebeleye niye gedibler ki?
-Qrup yoldaşının toyu idi men bilen. Çox da bilmirem teferrüatların...
Sure ile tekce bu gün danışmamışdım ona da sebeb sürpriz etmek isteyim idi. En çox hirslendiyim ise dünene kimi dememişdise de, dünen axşam mene meşğulam demek yerine en azından harada olduğunu dememesi idi. Belke de, men özümü heddinden artıq ümidlendirmişdim ve mehz buna göre de Surenin hereketi kişilik qüruruma toxunmuşdu. Onsuz da, beynim üreyimle birleşib pis, yaxşı bütün ehtimalları deyerlendirirdi.
-Ne oldu xeyallara daldın getdin?- deyen Arazın sesi ile onun yanımda olduğunu xatırladım.
-Bütün hevesim, isteyim öldü!
-Niye? Sene xeber vermeyib deye?
-Mene melumat verecek qeder ona maraqlı olmamışam deye!
-Boş yere özün-özünü fikire salırsan...
-Ele deyil, Araz... Deyirsen neçe gündür Qebelededir ve men her gün bu qızla danışıram. Mene bir kelme demir ki, filan yerdeyem. Men de ele bilirem evlerindedir. Axşam zeng elemişem mene deyi indi meşğulam zeng edeceyem sene. Hele de ses-soraq yoxdur!
-Bes, sen bilirsen niye demeyib? Onsuz da gelecek de bu gün. Bilmirem yola çıxıblar ya yox, amma, en geci axşama gelerler. Sen de bu gün buradasan. Görersen soruşarsan.
-Soruşmayacağam! İstese idi deyerdi, o, demeyibse, men de soruşmayacağam!
-O, ters, sen ters Allah axırınızı xeyir elesin...
Arazın sözünden sonra bu mövzuda daha danışmamağa qerar verdim. Deyecek sözüm de yox idi. Her şey Sureni göre bilsem belli olacaqdı. Ona göre de Arazla sağollaşıb Suregile qayıtdım. Men heyete girende heyetdeki masada süfre qurulmuş, hamı süfre arxasında eyleşmişdi. Men de ellerimi yuyub atamın yanında oturdum. Kefim olmadığı üçün geden söhbetlere de qoşulmurdum. Arabir mene ünvanlanan suallara cavab verirdim sadece... Cemil emiye gelen zeng bir andan söhbetin kesilmesine sebeb oldu ve masada sessizlik yarandı. Cemil emi telefonu açan kimi birbaşa:
-Haradasınız?- deyince men de belke de, qızı ile danışır deye dinlemeye başladım.- Onda men indi evden çıxıram. Helelik...
-Çatırlar?- deye soruşan arvadına:
-Yarım saata çatarlar, men gedim merkeze qarşılayım...- deye cavab verdi Cemil emi.
-Daha sen niye eziyyet çekib gedirsen?! Cavidan gedib getirer qızları.- deyen atam ise sanki, bir anda qelbimi oxudu ve menim üreyimden keçeni dile getirdi.
-Bir de Cavidanı niye narahat edek, özüm gederem...
-Heç bir narahatçılığı yoxdur men gedirem!- deyib ayağa qalxdım.
-Telesme, Cavidan onlar gelene hele çekecek. Yemeyini ye sonra get.
-Doydum men, Lale xala. Size nuş olsun. Bu arada qızları harada qarşılayım?- deyib Cemil emiye baxdım.
-Merkezde düşecekler avtobusdan.
-Başa düşdüm...
Evden çıxıb maşına mindim ve merkeze doğru sürdüm. Eslinde bilirdim yavaş süretle getsem de onlar çatmamış men merkezde olacağam. Yene de maşını süretle sürüb on beş deqiqelik yolu beş deqiqeye bitirdim. Merkeze çatandan sonra maşından düşmeden avtobusun gelmesini gözledim. Deqiqeler keçdikce menim heyecanım artdı. Alacağım cavabdan qorxmağa başladım. Düzdür Sureni gördüyüm ilk anda sevgi etirafı etmeyecekdim, amma, sabaha qeder vaxtım var idi etiraf üçün. Özüm-özüme sakitleşmeyi telqin etmeye başladım. Sakit ol, Cavidan, sakit ol dedim. Ya tecrübedir, ya da xoşbextlik bu etirafın sonu... Bu güne kimi bir çox şeyde tecrübe qazanmışdım. Lakin, qarşılıqsız sevgide tecrübe istemirdim, sevgime qarşılıq alıb xoşbext olmaq, xoşbext etmek isteyirdim. Oturmaqdan bezib maşından çıxdım. Çıxmağımla da uzaqdan bir avtobusun geldiyini gördüm. Avtobus maşına bir neçe metr qalmış dayandı ve içinden sadece, iki nefer düşdü. Evvelce Leyla, ardınca da Sure düşdü avtobusdan. Gözleri atasını axtaran qızlar qarşılarında meni görünce teeccüblendi.
-Cavidan??? Ne xeyir ola burada?- meni görenden sonra ilk reaksiya veren Leyla oldu.
-Sizi qarşılamağa gelmişem.
-Atam haradadır bes?
-Evdedir. Durmayın yolun ortasında! Suallarını maşında verersen...
Qızlar arxaya mindikden sonra men de maşına minib işe saldım. Yol boyunca ne qeder gözlesem de Sure ağzını açıb heç bir söz demedi. Onun eksine, Leyla danışdı bütün yol boyunca. Men de gözledim sadece.... Belke, danışar, en azından sesini eşiderem... Danışmadı sesini bele esirgedi ve men onun fikirli halını müşahide etmekle kifayetlendim ancaq... Eve çatanda evvelce maşından düşmek istmesem de fikrimi deyişdim. Qızlarla birge heyetin qapısından girib atasına-anasına qızlarını tehvil verdim ve işim var deyib girdiyim qapıdan tekrar geri çıxdım. Bu qesebede çox sey deyişmişdi keçen bu illerde. Hara gedeceyimi bilmesem de sürdüm maşını. Araza zeng edib tekrar narahat etmek istemirdim. Ağlıma bu rayondan olan esger yoldaşım Fuad gelince ona zeng etmeye qerar verdim. Zeng edib kef-ehval soruşduqdan sonra onunla görüşmek üçün qesebeden çıxıb rayona getdim. Uzun müddetdir görmediyim Fuadla görüş gözlediyimden de yaxşı keçdi. Görünüşde bezi deyişiklikler olsa da xasiyyeti heç deyişmemişdi. Her ne qeder evlerine getmek üçün tekid etse de başqa vaxt geleceyime söz verib getmedim. Axşama qeder bir kafede oturub derdleşdik ve men vaxtın nece keçdiyini bele hiss etmedim. Atam zeng edib harada olduğumu soruşduqdan sonra Arazgilde olduqlarını ve ora gelmeyimi istedi. Fuada tezlikle oğlunun sünnetine geleceyime söz verib yola çıxdım. Men Arazgile çatanda hem bizimkiler, hem de Zeynebin nişanlısıgil orada idiler. Her kesle salamlaşıb divanda oturan Surenin yanında eyleşdim. Hamının başının söhbete qarışmasından istifade edib bir az danışmaq istedim onunla.
-Küsmüşük?- başqa ne deyib söze başlayacağımı bilmedim bir anda.
-Yoox niye küsek???- sualım onu teeccüblendirmişdi.
-Ne bilim zeng edirem meşğulam deyirsen sonra sesin-sorağın gelmir, bura gelirem meni görürsen heç ne demirsen!..
-Meşğulam dedim, çünki, toyda idim danışa bilmirdim sonra da gec oldu narahat etmek istemedim. Bu gün de yola çıxırdıq deye başım qarışıq oldu. Yolda olanda zeng etmek istemedim. Getdiyimi dememiş, geldiyimi demek qeribe çıxacaqdı, men de düşündüm eve gelerem rahat-rahat danışarıq. Geldim ve senin bizi qarşılamağa geldiyini görüb teeccüblendim, hem de... Ne ise... Bizi eve getiren kimi de sen çıxdın getdin... Sen niye geleceyini demedin?
-Men gelmeye dünen axşam qerar verdim. Dünen sen meşğul idin deye danışa bilmedik, bu gün de sürpriz etmek idi meqsedim.
-Gezmeye geleceyini düşünmezdim...
-Gezmeye gelmemişdim bura...
-İş üçün gelmisen onda?!
-İş üçün de gelmemişem...
-Ne üçün gelmisen onda?- deyen Sureye her ne qeder "Seni sevdiyimi demeye geldim!" demek istesem de gülümseyib:
-Narahat olma qayıdıb gedirem seher...-dedim.
-Niye bele tez gedirsen?
-İki günlük icaze almışam. Bu gün bele getdi, sabah da hem yol yorğunu olacağam, hem de bezi işlerim var gedib onları da tamamlamalıyam.
-Niye geldin, niye gedirsen men heç ne başa düşmedim?!
-Eslinde niye geldiyimi en yaxşı sen anlayacaqdın meqsedim bu idi en azından... Amma, bele görünür men ele geldiyim kimi de gedeceyem!
-Belke, açıq danışasan, Cavidan!
-Açıq danışardım, çox heyif yeri deyil..! Bura da sırf seninle üzbeüz danışmaq üçün gelmişdim.
-Niye indi danışmırsan ki? Deyeceyin söz ne haqqındadır ki, onu burada deye bilmirsen?
-Fürset olsa size gedende danışarıq. Çalış o fürseti yarat, Sure senden çox xahiş edirem bu gün danışaq. Yoxsa, bir de menim bura gelmeyim ne vaxt olacaq bilmirem...
-Yaxşı danışarıq eve gedenden sonra... Amma, eve gedene qeder nece sebr edeceyimi bilmirem. Heç olmasa ipucu ver..?
-Sebr ele, Sure. Ne deyilir sebr bütün qapıların açarıdır. Sen de sebr ele bir az...
Sure ile qısa da olsa danışaq bütün ehvalımı düzeltmişdi. İndi tekce ona onu ne qeder çox sevdiyimi söylemek qalırdı. Bir müddet de oturduqdan sonra artıq getmek üçün deqiqleri saymağa başladım. Keçen her deqiqe menim üçün vaxt itkisi idi. Belece, bir saatı da başa vurduqdan sonra bütün qonaqlar getmek üçün ayağa qalxdı. Her kesle sağollaşıb çıxdıq. Eve çatan kimi anası bizim qalacağımız otaqları hazırlamaq üçün qızları çağırdı. Sonra da saat gec olduğu üçün hamı yatmağa getdi ve men yene Sure ile danışa bilmedim. Bu gün getirmeyen bextimden öz-özlüyümde şikayetlenerken telefona gelen mesaj sesi ile derin bir nefes aldım. Mesaj Sureden gelmişdi.
"Danışa bilmedik, belke, yazasan ne deyecekdin?"
Düşündüm ne deyim men qıza?! Sırf gözlerine baxıb etiraf etmek üçün gelmişdim men bu qeder yolu. Ona göre birce cümle yazdım ve tekid etmemesi üçün dua etdim.
"Öldü var, döndü yox, sabah ne olursa-olsun sözümü sene deyib gedeceyem buradan..!
Aylardır romanım yarı qalıb ve men heç cür vaxt edib davamını yaza bilmirdim. Burada romanı oxuyan çox oxucu yoxdur, amma, az da olsa yeni hisseni sebrsizlikle gözleyen oxucularım var bilirem. Ona göre de bacardığım qeder tez-tez davamını paylaşacağam. Beyeneceyinize ümid edirem. Allaha emanet olun!
