Μελαγχολική Μου Αγάπη

♡1♡

Ξύπνησα ιδρωμένη, σύρθηκα στην γωνία του κρεβατιού μου δίπλα στον τοίχο και έφερα τα γόνατα μου στο στήθος και τα αγκάλιασα. Ηρέμησε Αριάδνη ένα όνειρο είναι, λέω στον εαυτό μου.

-Αριάδνη σήκω θα χάσεις το λεωφορείο καλή μου!
Μου φωνάζει η μαμά μου από έξω.
-Σε λίγο θα είμαι έτοιμη. Μην ανησυχείς!
Της λέω και πιάνω από την ντουλάπα μου το παντελόνι με τις τρύπες, το άσπρο μου πουλόβερ, δένω στην μέση μου το κάρο μου πουκάμισο και φεύγοντας παίρνω από την κρεμάστρα το δερματικό μου και βάζω τα allstar μου.
-Καλημέρα!
Λέω στους γονείς μου και πιάνω από το χέρι τον αδελφό μου για να πάμε σχολείο.
-Πρόσεχε!
Μου φωνάζει ο πατέρας μου.
-Θα αργήσω, θα τα πούμε το βράδυ!
Τους λέω και κλείνω την πόρτα.

~~~~

Πηγαίνω πρώτα τον αδελφό μου στο σχολείο του και μετά θα πάω κι εγω σχολείο.
-Στέφανε μου, να είσαι φρόνιμος! Το μεσημέρι θα έρθει να σε πάρει η μαμά. Εμείς τα λέμε το βράδυ.
Του έδωσα την τσάντα του, μου δίνει ένα γλυκό φιλί και μετά φεύγω.

Μπαίνω στο σχολείο και μόλις εντόπισα τις φίλες μου.

-Καλημέρα!
Λέω χαμογελαστά.
-Γεια.
-Κορίτσια είστε να καθίσουμε έξω; Δεν αντέχω την Παπαναστασίου, ειδικά πρώτη ώρα.
Λέει η Άρτεμις.
Συμφωνούμε όλες και φεύγουμε για να καθίσουμε απο πίσω.
Η Αφροδίτη, η Κατερίνα και η Στέλλα πηγαίνουν πρώτες. Εγώ και η Άρτεμις πηγαίνουμε να χαιρετήσουμε τον Ανδρέα και τον Μάρκο.
Ο Ανδρέας μόλις με είδε με πλησίασε, με έσφιξε στην αγκαλιά του και με φίλησε. Τους είπαμε οτι θα τα πούμε στο διάλειμμα και φύγαμε.
Καθώς προχωρούσαμε προς τις υπόλοιπες έπεσε κάποιος πάνω μου. Σήκωσε το βλέμμα του, έβγαλε τα ακουστικά του και μου ζήτησε συγνώμη.

Ποιό είναι αυτό το παιδί; Αναρωτιέμαι!

-Ρεε κορίτσια ποιός είναι αυτός ο καστανός απέναντι;
Τις ρώτησα. Θέλω να μάθω!
-Ένας καινούριος! Κανείς δεν τον ξέρει. Πάντα έτσι κάθεται μόνος του με τα ακουστικά του.
Μου απάντησε η Στέλλα.

Αυτό το μελαγχολικό βλέμμα δεν θα το ξεχάσω τόσο εύκολα. Πρέπει να τον γνωρίσω!

Οι υπόλοιπες ώρες περνάνε γρήγορα.

~~~~

Σήμερα έχουμε κανονίσει με τα παιδιά να βγούμε μετά το σχολείο.

Δεν έχω τόση όρεξη, έχει ήδη βραδιάσει, λέω να πάω σπίτι.

-Εγώ θα φύγω!
Τους ανακοινώνω και σηκώνομαι.
Προχωράω και ακούω τον Ανδρέα πίσω μου.
-Μωρό μου! Αριάδνη! Γιατί δεν κάθεσαι;
-Δεν νιώθω καλά! Θα τα πούμε αύριο! Σ' αγαπάω.
-Θέλεις να σε πάω σπίτι σου;
-Όχι αγάπη μου, θέλω να περπατήσω λίγο. Μόνη!
-Καλά! Τα λέμε αύριο το πρωί.

~~~~

Περπατάω προς το σπίτι. Αυτήν την διαδρομή την έχω κάνει χιλιάδες φορές. Μπαίνω στο παρκάκι της γειτονιάς για να γλιτώσω δρόμο και κάθομαι σε ένα παγκάκι. Τέτοια ώρα δεν είναι κανείς εδώ. Πάντα μου άρεσε να έρχομαι εδώ και να κάθομαι ώρες το βράδυ και να σκέφτομαι.
Σηκώνομαι για να φύγω. Είναι κάποιος από πίσω μου. Επιταχύνω λίγο το βήμα μου αλλά τώρα είναι πολύ κοντά. Γυρνάω και βλέπω δύο άντρες πίσω μου. Ξεκινάω να τρέχω αλλά είναι αργά.
Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι!