Μελαγχολική Μου Αγάπη

♡2♡

Πονάω παντού και δεν νιώθω καλά.
Ανοίγω τα μάτια μου και φοβάμαι.
-Τι συνέβη; Θέλω να πάω σπίτι μου! Με ακούτε; Οι γονείς μου και ο Στέφανος με περιμένουν! Πρέπει να πάω με περιμένουν!
-Ηρέμησε καλή μου! Τώρα είσαι ασφαλής, δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Έχουμε ειδοποιήσει τους γονείς σου και έρχονται. Είχες ένα ατύχημα, αλλά τώρα είναι όλα καλά μην ανησυχείς.
-Τι συνέβη;
-Κοιμάσαι 1 ώρα! Ένας νεαρός σε βρήκε αναίσθητη σε ένα πάρκο! Τι έκανες κορίτσι μου εκεί τέτοια ώρα;
-Θυμάμαι δυο άντρες να ειναι από πίσω μου, έτρεξα αλλά με πρόλαβαν, και μετά θυμάμαι να ξυπνάω εδώ, τώρα!
-Δηλαδή δεν θυμάσαι τίποτα άλλο από οτί έγινε;
-Όχι!
Διάφορα πέρασαν από το μυαλό μου.
-Ωχ όχι! ΟΧΙ! ΟΧΙΙΙ! Αυτοί οι άντρες με..;
-Λυπάμαι κορίτσι μου!

-Μωρό μου πως είσαι;
Ο μπαμπάς μου έτρεξε δίπλα μου και με αγκάλιασε.
-Μπαμπάκα μου! Φοβάμαι πολύ.

Η μαμά μου βγήκε έξω για να μιλήσει με την γιατρό.

~~~~

-Τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Πώς μπορώ να βοηθήσω την κόρη μου μετα από αυτό;
Ρώτησα την γιατρό, εχω τρελαθεί από την αγωνία μου.
-Καταρχήν θα την κρατήσουμε μέχρι αύριο για να την εξετάσουμε, επειδή την χτύπησαν. Αύριο θα ζητήσω να περάσει ένας ψυχολόγος από το νοσοκομείο για να συζητήσει μαζί της αλλά και μαζί σας,  θα σας βοηθήσει για να μπορέσετε κι εσείς να βοηθήσετε την Αριάδνη. Μετά από εδώ μπορεί να  τον  επισκέφτεται στο γραφείο του.
-Σας ευχαριστώ πολύ!

~~~~

-Τι κάνεις γλυκιά μου;
Με ρώτησε η μαμά μου μόλις μπήκε στο δωμάτιο.
-Τι σου είπε η γιατρός;
Την ρώτησα κατευθείαν.
-Θα σε κρατήσουν και αύριο θα σε εμπιστευτεί ένας ψυχολόγος.
-Μάλιστα!
-Οτι χρειαστείς είμαστε εδώ! Δεν θέλουμε να νιώσεις ποτέ μόνη σου.
Μου είπε ο μπαμπάς μου.
-Θα το ξεπεράσω! Δεν θυμάμαι τίποτα!  Το μόνο που ξέρω είναι οτι φοβάμαι. Πολύ! Αλλά θέλω να το παλέψω και σας θέλω δίπλα μου. Οπότε ευχαριστώ! Σας αγαπώ. Τώρα το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ. Θα είστε εδώ έτσι;
-Φυσικά! Θα μείνω εγώ γιατί η μαμά σου δουλεύει το πρωί.
Μου είπε ο μπαμπάς μου και μου έπιασε το χέρι.
-Μαμά πήγαινε σπίτι και τα λέμε το μεσημέρι.
Η μαμά μου με πηρε αγκαλιά και με φίλησε.

Ο πατέρας μου έκατσε στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι μου, έπιασε το χέρι μου κι εγω έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα.

~~~~

Ξύπνησα και δεν πονάω τόσο χάρη στα παυσίπονα που μου χορηγούν. Ο πατέρας μου κάθετε ακόμα δίπλα μου,  με το χέρι του ακόμα κάτω από το δικό μου και έχει σκύψει το κεφάλι του μπροστά, πάνω στο χέρι του και κοιμάται.

Κοιτάζω το ρολόι μου και είναι έντεκα παρά. Τον σκούντηξα και ξύπνησε. Εκείνη την στιγμή μπαίνει μέσα ένας άντρας με κοστούμι. Λογικά θα είναι ο ψυχολόγος που μου είπαν. Ο μπαμπάς σηκώνεται και βγαίνει  από το δωμάτιο αφού πρώτα τον  χαιρετήσει.

-Γεια σου! Είμαι ο Νίκολας Φιτζέραλντ και ήρθα για να μιλήσουμε. Θέλεις να μου μιλήσεις;
-Δεν ξέρω τι να σου πω. Δεν έχω κάτι να σου πω!
-Τι αισθάνεσαι Αριάδνη;
-Δεν αισθάνομαι τίποτα. Δεν θυμάμαι τίποτα από εχθές. Το μόνο που νιώθω είναι φόβος.
-Έτσι είναι. Εγώ είμαι εδώ για να σε βοηθήσω και θα είμαι και αφού βγεις από το νοσοκομείο, αν θέλεις να μου μιλήσεις.

Η συζήτηση μας κράτησε λίγο ακόμα και μετά έφυγε και ήρθε μία νοσοκόμα και μου πήρε αίμα.
Κοίταξα ξανά το ρολόι μου και ήταν περασμένες δύο. Τέτοια ώρα θα γυρνούσα σπίτι. Ο πατέρας μου μού είπε ότι τον είχε πάρει η Άρτεμις και  εκείνος της  είπε ότι δεν θα πήγαινα  σήμερα σχολείο και ότι αν νιώσω έτοιμη μπορώ να μιλήσω στις φίλες μου.

~~~~

Δεν ήρθε σήμερα. Όλες της οι φίλες είναι εδώ όμως.

Χθες την είδα όμως και νομίζω τα μάτια της μπορούν να ρίξουν φως στο σκοτάδι μου. Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να την αφήσω.
Καλύτερα μόνος μου!