AŞKZEDE (ÖZGE DOĞAR)
1.BÖLÜM
Güneş, sempatik ve huzurlu gülümsemesini artık aya bırakmıştı. Ay, sanki güneşin ona emanet olarak verdiği bu görevi layıkıyla yerine getirmek ister gibi tüm...
Kitap okumak ayıp değildi; ama her an ayıp olabilirdi. Hazır ayıp değilken kitabımı okuyayım bari, diye düşündüm. Çantamda olmasından güven duyduğum şeydir sevdiğim bir kitap.
Bugün yanımda bakalım ne varmış? Çantamın içerisinde yok yoktu çünkü. Çantamın içerisindekileri kimseye göstermeden kitabımı bulmalıydım. Ve yarım saat içerisinde üç zafer kazanmış, kitabımı da bulmuştum. Mutlu bir yolculuğa hazırdım artık, hazırdım.
Karşımda, hep bu saatlerde karşılaştığım bir adam vardı. Bana da gülümseyerek bakıyordu. Yüzündeki tebessüm, top sakalının altından fark ediliyordu. Gözlerinde bir ışıltı... Niye ki? Peki, bana ne oluyordu? Baktığını anlayınca bir tuhaflaştım. İçimde saçımı başımı düzeltme isteği uyandı; ama bu his beni ürküttü. Kalkmalıyım, hemen buradan başka yere oturmalıyım, dedim kendi kendime. Hayır hayır! O kalksın başka yere otursun, diye düşündüm ve ben kalkamadım. Gülümseyeyim ve kafamı çevireyim en iyisi, dedim. Hafifçe gülümsedim ve başımı pencereye çevirdim. Adam, pencerenin yansımasından görünüyordu. Taktiğim hiçbir işe yaramamıştı, hâlâ bakıyordu. İşin kötü kısmı ben de pencerenin yansıyan yüzünden ona bakıyordum. Hayır bakmamalıydım. Belki ne olduğu belirsiz katilin tekidir, belki de sapık belli mi olur? Belli olmazdı ama ben de ona bakıyordum. Hemen eşyalarımı toplayıp iniş yönüne geçmeliydim, zaten iskele de görünmüştü.
Telefonu çaldı adamın. Benimle uğraşmaz artık. Telefonda kızıyla konuşuyor. Sapık değilmiş, işten çıkmış, arabası tamirdeymiş, eve geliyormuş. O zaman sapık değil demek ki. ''Komik olma Canan'' diyerek kendimi susturmak istedim. Ya neyse neydi aman! Kendime sinirleniyordum artık. Hiç tanımadığım adamı incelemeye almıştım. Bana neydi ki.Ne yapıyorsa yapsın. Birazdan vapurdan inecektim ve öğrenmekte çok geç kaldığım yabancı dili, kursuma giderek öğrenmeye çalışacaktım. Bu kadardı işte!
Yine bakıyordu, yine gülüyordu arsızca. Eşyalarımı toplayıp kendimi iskeleye atıverdim; ama açıkçası adam da hoştu. Canan'cığım, dedim kendi kendime söylenerek:
''Hayatımızda erkek istemiyoruz ; çünkü erkekler zalimdir, kadınlar kadar naif değillerdir.Bu yüzden de doğal yapılarından gelen düz düşünme onları kötü yapar. Daha önce yaşadın ve bir şeye karar verdin: Âşık olmayacaktın ama güçlü bir kadın olacaktın. Erkeksiz ama güçlü! Anlaşma bu değil miydi?''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
