ANI SANDIĞI

ACI KAYIP

Günlerden perşembe harika bir gün.Yataktan kalktım.Elimi,yüzümü yıkadım ve salona indim.Koltukta en huzur bulduğum koltukta mavi pembe renkli koltuğumda oturdum.Ve kitabımı elime aldım.Kitabımın adı Ard Arda Kayboluş.İnsanın okudukça okuyası geliyor.Bu tür kitapları.Yaklaşık 15-20 sayfa okumuşum 30 dakikada.Sonra anneme seslendim.Ama mutfaktan efendim,ne var ya da ne oldu gibi karşılık alamadım.Zaten kalkmaya da üşeniyordum.Bekledim,bekledim...
Ne gelen var ne de bir ses veren.Sanki koskoca evde bir tek ben vardım.Her halde de öyleydi.Ama olamazdı.Açlıktan karnında kocaman bir boşluk  açılmıştı.Bunu hissedebiliyorum.Mutfağa gittim ama bir ses falan yoktu.En iyisi mutfağa gidip kahvaltıyı hazırlamamdı ve de kahvaltımı yapmak olacaktı.
Öyle de yaptım kahvaltımı hazırladım ve yapmaya başladım.Oturdum yemeye başlamışken bir bebek sesi duydum.Her halde kardeşidir düşüncesi ile yukarı kardeşimin beşiğine doğru yürüdüm.Annemi hiç bir yerde göremedim.Odasına çıktım ağlayan Duygu değildi.Ayrıca annem de odasında değildi.Peki bunlar nerdelerdi?Yine o sesi duydum.Annemin odasından aşağı baktım.Ve komşumuz Aliye ablanın kızı Meryem ağlıyordu.O da Duygu ile aynı yaşta.Neyse.Peki annemde Duygu da evde değilse neredeler?
Annem bana haber vermeden hiçbir yere çıkmazdı.En iyisi biraz daha beklemekti.Beklerken kapı çaldı.Herhalde annemdir diye düşündüm ve koşa koşa kapıya gittim.Ama gelen annem değildi.Yabancı bir kadın ve elinde kardeşim Duygu.Meğer annem bu kadını bize dadı olarak ayarlanmış.Demek ki salı günü konuştuğu kadın buymuş.İçeri girdik, konuştuk.Ona annemin nerde olduğunu sordum ve ayrıca Duygu'nun neden onda olduğunu sordum.Bana ilk söylediği kelime:
-Sakin ol hepsini anlatacağım,oldu Arzu ablanın.
İlk olarak annemin nerde olduğunu öğrenmek istediğini söyledim.Bana
-Annen hastanede,dedi.
Ben:ona bir şey mi oldu?diye sordum korku dolu gözlerimle.
Arzu abla:Hayır sakin ol ona bir şey olmadı.
Ben:neden kimse bana haber vermez ki peki ona bir şey olmadıysa neden orda? Yoksa...
Arzu abla:Hayır babanada bir şey olmadı
Ben:peki ne oldu neden hastanedeler diye sordum.
Arzu abla:anneannen kriz geçirmiş.Onlarda bu yüzden ordalar
Ben:peki neden bana söylemediler?Diye bağırdım.Ben oraya gitmek istiyorum dedim.
Arzu abla:Bu mümkün değil,dedi.
Ben:yeter artık,ben nenemi görmek istiyorum dedim.V e ardından kendimi tutamayıp hıçkıra hıçkıra ağlayarak odama gittim ve yatağıma oturdum.Ellerimi açıp nenem için bir tanecik nenem için dua etmeye başladım.Duamı ettikten sonra yatağıma uzandım ve 2 saat kadar uyudum.
Uyandığında zaman annemler gelmişti.Ve annem ağlıyarak onun öldüğünü söyledi.Hepimizin dili tutulmuştu.Ne diyeceğimiz bilmiyorduk.Annem ağlayarak odasına çıktı.
O anda başından aşağı kaynar sular döküldü.Ben de ağlamaya başladım.Aslında hissetmiyordum ama ağlıyordum.Ben babama
Şimdi ne olacağını sordum.
Babam:yapacak bir şey yok dedi.
Odama çıktım.Saat 7:30 olmuş.Arzu abla gitmişti.Canım gibi sevdiğim nenemi kaybetmiştir.Şaka gibiydi.Babama ne olacağını sordum.Bana:
-Yarın nenemi toprağa vereceğiz.dedi
Galiba bunun ne demek olduğunu biliyordum.Artık nenem olmuyacaktı.Keşke onunla daha çok vakit geçirebilseydim.Gerçekten de insan elindekini kıymetini kaybedince anlıyormuş.