Nina's POV
"Scheelt er iets?" Eigenlijlk was dat een domme vraag. Er moest wel iets schelen. Hij keek me nerveus aan. Ik werd er mee nerveus van.
"Ni, je kan me echt wel vertellen wat er scheelt hoor." Ik ging rustig aan tafel zitten en schenkte ons alle 2 een glas appelsiensap in.
"Paul heeft mij juist gebeld..."
"Wie is Paul?"
"Onze manager. Hiji belde me om te vragen of ik er iets op tegen had dat we al morgen al terug aan het werk gaan. Normaal zouden we 2 weken vrijaf krijgen maar omdat er zoveel kansen worden aangeboden wilt hij die niet missen..." Hij keek me voorzichtig aan.
"Oh..." Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik nam een slok sap en keek hem aan.
"S- Sorry..."
"Het is niet erg, ik bedoel: wie ben ik om je zoiets kwalijk te nemen? Als je terug moet dan moet je terug. Tenzij je niet terugwilt natuurlijk. Maar ik zal je niet tegenhouden...." Ik nam het hem echt niet kwalijk maar ik kon niet ontkennen dat ik het ontzettend jammer vond. Er verscheen een zachte glimlach op zijn gezicht. Hij kwam naar me toe en sloeg zijn armen rond mijn heupen en legde zijn hoofd op mijn schouder.
"Je bent geweldig Nien." Ik werd zo rood als een tomaat terwijl mijn hele lichaam tintelde van zijn aanrakingen. In plaats van dat ik "Dankje" of "Jij ook" terug zei, gaf ik hem zonder te twijfelen een kus op zijn wang. Nina Toeps what the hell doe je?! Ik verschoot van mijn eigen actie. Ik keek naar de grond maar ik voelde zijn warme adem in mijn nek. Hij grijnsde en liet zachtjes mijn heupen los en liep terug naar zijn stoel. We ontbeten terwijl hij vertelde wat hij de komende weken moest doen. Hij had elke avond in de week een optreden. Op 2 weken tijd deden ze 8 landen en da zouden ze 1 week vakantie krijgen omdat ze een week vroeger terug zijn begonnen.
"Nien?"
"Ja?"
"Mag ik je iets vragen?"
"Natuurlijk!" Ik werd nieuwsgierig.
"Zou jij op de loft willen letten terwijl ik weg ben? Vorige week is er in een ander appartement ingebroken en ik wil het hier niet onbewaakt achterlaten. En ik vertrouw je. Er is een slaapkamer extra met bureau dus je kan hier ook studeren. Ik betaal alle kosten later wel terug en-"
"Ik wil met veel plezier op je loft letten Ni! En ik kan echt wel zelf mijn inkopen betalen hoor gekkerd! Nu liep ik naar zijn kant en gaf hem een stevige knuffel.
"Echt? Als je liever in je eigen huis blijft moet je het zeggen hoor, dan zoek ik wel iemand anders." Hij was nog niet helemaal overtuigd van mijn antwoord.
"Niall! Stop met twijfelen! Ik zou niks liever willen dan een tijdje in dit paradijs verblijven! En het is vlakbij de unif!"
"Eigenlijk wil ik je nog iets anders vragen...." Ik was helemaal vrolijk en keek hem vragend aan.
"Zou je vanavond willen blijven slapen? In je eigen slaapkamer hoor! Maar dan kan ik je vandaag mee helpen om je spullen te verhuizen naar hier. Dat is wel het minste dat ik voor je kan doen!" Wat was hij een gentleman.
Niall's POV
Na het ontbijt besloten we om naar Nina's appartement te rijden en om daar wat spullen op te halen: kleren, haar schoolspullen en wat eigen spulletjes om haar kamer aan te kleden. Ze had bijna heel haar kleerkast meegenomen met het excuus dat ze voor elke situatie een outfit had. Ik kon geen situatie bedenken wanneer ze de komende 2 weken een zomerkleedje nodig had maar ik liet haar haar gang gaan. Ze was zo schattig.
Toen we haar kamer binnenwandelde om de 3 posters van Bruno Mars, The Script en The Hungergames op te hangen, keken we elkaar kritisch aan. We dachten alle 2 hetzelfde en knikte bevestigend naar elkaar zonder te praten. We liepen terug naar de auto en terwijl Nien het adres van de dichtstbijzijnde verfwinkel ingaf, zette ik mijn pet en zonnebril op toen ik enkel meisjes zag verschijnen. Nien giechelde. Ik keek haar vragend aan.
"Wat is er zo grappig?"
"We hebben geen woord gezegd tegen elkaar en toch willen we alle 2 naar dezelfde plek. Allez, dat denk ik toch..."
"Jij wilt toch naar de verfwinkel hé?"
"Nee, ik wil naar die ene winkel net buiten Antwerpen waar ze space shuttles verkopen." Ze keek me serieus aan. Meende ze dat nu?
"Echt?" Ze begon luid te lachen en ik zag de lachtranen in haar ogen springen. Ik begon automatisch mee te lachen en voor ik het wist zaten we alle 2 opgescheept met de slappe lach. Het duurde zeker 5 minuten voor ik de auto startte om te rijden. Gewoon omdat wel alle 2 niks zagen door alle tranen in onze ogen.
