Evelynn Carter, 16 yaşında. Namı değer 'ucube'
Evet doğru duydunuz, o benim.
Okulun ucubesi.
Okul binasının önüne yaklaşmıştık. Geçen senem tam anlamıyla bok gibi geçmişti, bu yüzden tedirgindim. Arabayı kullanan anneme döndüm. ''Anne.'' dememle bana döndü.
''Okula gitmek istemiyorum.'' diye devam ettim. Derin nefes aldı. ''Tatlım, gitmek zorundasın.'' dedi. ''Ama oradan nefret ediyorum, geçen seneyi hatırlamıyor musun?'' diye itiraz ettim.
''Onları umursamamaya çalış. Okul çıkışında gelemeyebilirim. Duruma göre mesaj atarım.'' dediğinde kemerimi çıkardım ve arabanın kapısını açıp çıktım. ''Seni seviyorum anne.'' diye mırıldandım. ''Ben de seni Evelynn!'' diyerek okul binasının önünden kayboldu.
Kitaplarımı kendime bastırırken yere bakarak çekingence yürüyordum. İnsanlar dönüp bakmaya başlamıştı. Geçen senem berbat geçmişti. Tek bir isim yüzünden. Sarah Johnson. Kısaca pisliğin teki. İlk senemi zehir etmişti. Berbat şakalar, eziklenmek, dalga geçilmek ve hırpalanmak ile geçmişti geçen sene. Umarım bu sene onu olabildiğince az görürdüm. Ondan gerçekten nefret ediyorum.
''Carter!'' İşte bu o tanıdık iğrenç ses. O tarafa döndüm. Sarah ve grubu sırıtarak bakıyordu. ''Nasıl gidiyor?'' dedi.
Cevap vermedim ve okula girip dolabıma gittim. Arkamdan gelen adım sesleri onun burada olduğunun işaretiydi. ''Ne oldu, Carter? Cevap veremiyorsun.'' dedi sinir bozucu kahkahasıyla.
''Cevap vermek istemiyorum.'' diye tısladım. Yakamı tuttu. ''Sana cevap vermek isteyip istemediğini sormadım aptal!'' diye bağırdı. Tanrım, daha ilk günümdü! ''Y-Yapma.'' diye mırıldandım.
''Sana cevap verme lüksünü vermedim, ucube.'' dedi sinirle. Beni yere fırlatmasıyla kitaplarım yere saçıldı. Okul kitaplarım arasında yeni aldığım okuma kitaplarım da vardı. Bunu fark etmiş olacak ki topuklularıyla onları ezerek uzaklaştı. Sürtük. Kitaplarımı topladım ve ayağa kalktım. Etraftakiler az önce hiç bir şey olmamış gibi davranıyorlardı. Uh! Lanet okul.
///
Matematik dersindeydik ve benim buradan uzaklaşmam gerekiyordu. Tuvalet izni alarak oturduğum sıradan kalktım ve sınıftan çıktım.
Tuvalete vardığımda şansıma kimse yoktu. Aynaya baktım. Neden ben? Ona hiç bir şey yapmadım, neden ben? Göz yaşlarım yanaklarımdan süzülürken dayanamayıp hıçkırarak ağlamaya başladım. Gözlük takıyorsam, sivilcelerim varsa ne olmuş? Kendimden nefret etmem normal mi?
Göz yaşlarmı silme zahmetine girmeden ağlarken kapının aniden açılmasıyla ağlamamı durdurmaya çalıştım. İçeri gelen kişi siyah saçları ve beyaz tene sahip, yeşil gözlü bir kızdı. ''Hey, ağlıyor musun?'' Sorusuna karşılık zorla sesimi toparlayıp cevap verdim.
''Ağlamıyorum.'' İnanmış gibi durmuyordu, tekrar sordu. ''İyi misin?''
''İyiyim.'' dedim yapmacık bir gülümsemeyle. ''Yalan söylemeyi kesecek misin?'' demesiyle sustum. Evet yalandı. Ağlıyordum ve iyi değildim. ''Niye ağlıyorsun?''
''Sarah Johnson.'' diye mırıldandım. Kaşlarını çattı. ''O sürtük yüzünden mi ağlıyorsun?'' Başımı olumu anlamda salladım. ''Şu sabahki kız sensin.'' dedi dikkatli bakarken. Onayladım. ''Üzülme, kendi eksiklerini başkasından çıkarmayı seven geri zekalının tekidir.'' dedi. ''Ben Ashley. Kısaca Ash de.'' diye devam etti.
''Ben Evelynn. Tanıştığıma memnun oldum, Ash.'' dedim, gülümsedi. Yüzümü yıkadım ve kuruladım. ''Derse gitmem gerek Ash. Daha sonra görüşürüz.'' dediğimde olumlu cevap verdi. Tuvaletten çıktım ve sınıfa yöneldim.
///
İlk gün bitmişti! Ve annem beni almaya da gelememişti. Kendim gitmek zorundaydım. Ashley'i bulamamıştım. Okul binasından çıkıp eve doğru yürümeye başladım.
Yürürken bir kol sertçe beni çekti. Dönüp baktığımda bu Sarah'dı. Boğazımı sıkmaya başladı. Nefes alışım azalmıştı. ''Bana bak küçük sürtük. Kendine gel ve yoluma çıkma. Pişman ederim. Şimdi defol!'' diye bağırıp beni ittirdi.
Rahat nefes almaya başlarken bana sinirle bakıyordu. ''Sana git dediğimi hatırlıyorum!'' diye bağırdı bana yaklaşırken.
Koşmaya başladım. Eve son hız koşuyordum. Ondan çok korkuyordum. Bu senemi de mi zehir edecekti? Bu kız gerçekten çatlaktı. Bu senemi de zehir etmesine izin vermeyecektim. Asla.
