LOSS

Isa

Flashback

Ang saya namin na naglalaro dito sa park. Kasama ko ang buong pamilya ko. Sana ganto na lang kami, Sana walang magbago samin. Kuntento na ako sa buhay na meron kami ngayon. Buhay na parang nasa palasyo, Buhay na akala mo di nag-eexist.

"Rianna! tara na kain na tayo At pagkatapos ay maglaro na kayo ng kuya rian mo doon banda" Ani ni mama. Sabi nila nobody's perfect pero parang si kuya, mama at papa ay perfect na. "OPO MA!" sagot ko.

"Ang bait naman ni baby girl namin. Wag kang magbabago Baby ha" Puri ni papa. They always praise me. Ofcourse they are my family. Hindi naman nila siguro nila ako sasabihan ng ikakasama ng loob ko diba?

were done eating. We gonna play na ni kuyaaaaa. "Kuya, let's play na" sabi ko sa lovable kuya ko. "Sure,baby girl. Basta wag kang masyadong Malikot " Bilin nya bago tumayo. He always treat me like a princess.

"Pa! come here! Tignan mo po yung butterfly ang ganda" sigaw ko kay papa. "Asan baby girl? ani nya. Nandito na sya sa tabi ko. hinahanap yung tinuturo ko biglang lumipad. Syempre hinabol ko.

Hindi ko napansin na may paparating na sasakyan. natulala ako akala ko mamatay na ako pero may tumulak sakin. Paglingon ko nanlumo ako. Ang papa ko.

"PAPAAAA!!" sigaw ko habang umiiyak
"It's okay, don't be afraid" papa told me
"NO PAPA!!!!"
"Princess why do we fall? To learn how to pick ourselves up. Always remember that"  sabi ni papa at nawalan ng malay
"PAPA!!!!!!"

Lord. wag nyo po sana syang kunin agad. Mahal na mahal ko po si papa. please?. Dasal ko

Bumukas ang pinto ng Emergency room at lumabas ang doctor. "Misis. Ginawa na po namin ang lahat pero Di na kinaya ng pasyente. Pasensya po" dahil sa sinabi ng doktor parang nahinto yung mundo ko. Ang sakit tanggapin na Nawala na ang hari ng palasyo. Iyak ng iyak ang mama at kuya ko. Hindi nila ako pinapansin. Galit sila sakin ramdam ko yon.

End of flashback.