Apocalypse

3. Our Place

Ik werd wakker van een zoemend geluid en trok direct de lakens over mijn oren heen. 'Wakker worden!' hoor ik Elias buiten de tent roepen.

Al gauw hoorde ik Nora naast mij een luid, gapend geluid maken en bekeek ik hoe ze met veel moeite uit bed kwam. 

'Marina, kom je ook nog uit bed?' zegt ze dan opeens, terwijl ik haar vermoeid aan kijk. 

'Ja,' mompel ik zuchtend.

Ik trok het laken van me af en besefte dat ik gisteren was vergeten om mijn pyjama aan te doen. 

'Kun je mijn tas geven, Nora?' vraag ik gehaast aan Nora.

'Ja hoor,' antwoordt ze vriendelijk terug.

'Bedankt.'

De tas zat nog vol met ongewassen kleding en dus moest ik maar mijn zwarte sportbroek aan doen met een oversized sweater waar Ocean City op staat. Het zag er absoluut niet uit, maar het was het enige wat ik nog aan kon doen. Na dat ik klaar was met omkleden, schoten mijn ogen direct Nora's kant op.

'Zijn we al in de buurt van Cortville?'

'Ja, het is ongeveer een uur lopen vanaf dit bos.'

Een uur lopen is nog best wel zwaar, maar blijkbaar vond Nora dat dus absoluut niet. Daarnaast heb ik ook nog allemaal ongewassen kleding dat dringend moet gewassen worden in Cortville, dus ik hoop maar dat ze gelijk heeft wat dat betreft.

Ik ritste mijn tas dicht en controleerde of ik niets vergeten was. Alles wat in mijn tas zat was immers erg belangrijk. 'Laten we gaan.' zeg ik dan uiteindelijk, terwijl Nora ondertussen ook haar tas op tilt. Ik kom de tent uit en zie dan Elias aan de waterkant van het meer zitten. 

'Hé, Eli!' roept Nora.

Elias kijkt direct om, maar deze keer ziet hij er veel bleker en slechter uit dan gisteren. Hij kwam onze kant op lopen en klapte de tent zwijgend in elkaar. 

'Je gezicht,' zegt Nora dan op een vreemde toon, 'Het is zo bleek.'

'Ik voel me niet zo lekker, er is niets.' antwoord hij direct terug.

Er kwam niets uit mijn mond, maar ik keek verontrust naar Elias, die mij op de een of andere manier niet meer wilde aan kijken. Wat was er aan de hand met hem?

'Marina, neem afstand.' zegt Nora dan opeens op een enge toon. 'Je vriend is een bloedzuiger.'

Elias keek met een ruk om, en zijn gezicht veranderde van een normaal, menselijk gezicht naar een gezicht gemaakt door de duivel. Zijn ogen waren inkt zwart en zijn hoektanden waren vlijmscherp. Er kwam een soort dierlijk geluid uit hem en hij kwam telkens dichterbij Nora. 'Marina, ren weg!' schreeuwt ze deze keer harder uit paniek.

Hij gromde nog een keer, maar deze keer wilder.

'Stop!' schreeuw ik dan zo hard mogelijk als ik kan naar Nora en Elias toe. Ik ren tussen de twee in en bekijk Nora dan, die zo juist in angst en verbazing naar mij staat te kijken, en dan kijk ik naar Elias die mij onbegrijpelijk aankijkt, terwijl zijn duivelse gezicht weer veranderd in zijn menselijke vorm. 

Hijgend sta ik tussen de twee in, terwijl ik mijn armen rustig laat zakken. Met een rap tempo rent Elias de diepte van het bos in, maar ik doe niets. Ik sta gewoon stil. 

'Wat heb je gedaan, Marina!' roept Nora boos, 'Ik kon hem pakken!'

Nora heeft haar handen gevouwen in haar zij en staat boos naar me te kijken, terwijl ze stampvoetend wegloopt, 'Kom je nog? We moeten naar Cortville, voordat de Morganen ons weer een bezoekje komen doen.'