The lost badboy

deel 1

BIEP, BIEP, BIEP verder komt mijn wekker al niet meer omdat ik denk dat ik hem kapot heb geslagen. Nou lekker weer een nieuwe wekker zo veel zin in *hoor de sarcasme*. Ik stap mijn bed uit en trek de kleding aan die ik gister heb klaar gelegd en ga naar beneden met m'n tas over mijn schouder. ik eet snel een broodje en ga op mijn brommer naar mijn nieuwe school zucht.

Ik loop het schoolplein op en zie gelijk allemaal groepjes.Er rent een meisje op me af waardoor ze struikelt en bijna valt. Ik begin wat te lachen en het meisje herpakt zich weer. Ze loopt nu rustig naar me toe en schud mijn hand en zegt: 'Ik ben Emma' 'Hoi ik ben Leah, Leah Smith' begroet ik haar. Ze begon weer te praten maar ik luisterde maar half maar 1 ding trok mijn aandacht: 'Wist je dat je heel erg op Ricky lijkt, maar zal vast niks zijn.' ' Je luistert helemaal niet he nouja kom we moeten nog je kluispasje ophalen.' We liepen de school in en gingen naar de receptie.

Toen ging de bel maar ik zat al in het klaslokaal om te voorkomen dat ik te laat kwam en er een heel awkward moment kwam dus ik zit al aan een tafeltje. Toen allemaal kinderen de klas binnen kwamen lopen begon de docent te praten: 'Zo jongens we hebben een nieuwen in ons midden,' iedereen begon om zich heen te kijken totdat ze mij zagen en keken weer naar voren toen de docent weer begon te praten 'Nou jongen even een rondje met je naam en je leeftijd en dan kunnen we beginnen' Ik zucht opgelucht. gelukkig ik hoef niet naar voren. na het rondje begonnen we met de les. Na twee uur hel ging eindelijk de bel voor pauze. Ik had met Emma afgesproken en ze heeft niet echt een vriendengroepje ze zit liever ergens in de aula alleen maar ik mocht bij haar zitten. Opeens werd het helemaal stil dat betekend dat de populaire in de aula kwamen. Ik keek niet om ik was het gewend en ging verder met mijn broodje te inspecteren. Uiteindelijk was ik wel benieuwd wie de populairen waren ik keek naar de mensen die de aula in liepen en nu al aan hun tafel zitten toen ik ze allemaal langs ging bleef mijn oog op iemand zitten en ik begon te huilen met een enorme glimlach op mijn gezicht. Het enige dat ik dacht was: 'Ik heb hem na al die jaren gevonden'