Το Νέκταρ Του Διαβόλου- #TBWB #WSA17 #TABB

Το Νέκταρ Του Διαβόλου

Η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή. Άλλωστε δεν έχει άδικο ο λαός όταν λέει ότι η ζωή είναι ο χειρότερος δάσκαλος, αφού πρώτα σε εξετάζει και μετά σου παραδίδει το κατάλληλο μάθημα. Άλλοι άνθρωποι αντέχουν τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της, άλλοι τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία και άλλοι καταφεύγουν σε διαφορετικές, ιδιαίτερες λύσεις έτσι ώστε να τα αποφύγουν. Στην τρίτη κατηγορία ανθρώπων ανήκει και η Ανδρομάχη. Μόνο που η δική της διέξοδο από τα προβλήματα, που απλόχερα της προσέφερε η ζωή, ήταν τα ναρκωτικά, η ηρωίνη. Τι ειρωνεία οι γνωστοί και φίλοι της να την αποκαλούν Μάχη όταν εκείνη έχει εγκαταλείψει τα όπλα προ πολλού..

Ένα μηνά μετά τον τραγικό θάνατο της πολυαγαπημένης της μητέρας, η εικοσάχρονη δεν άντεξε το βάρος και ένα βραδύ αναζήτησε την ησυχία και την απομόνωση του δωματίου της αλλού. Στη θάλασσα. Εκεί πήγε. Σε αυτή, που τις πληγές των ανθρώπων υπομονετικά ακούει και γαληνή τους μεταφέρει. Σε αυτή, που συμπάσχει και φουρτούνα στα πλοία στέλνει να τα πνίξει και τον τυραννισμένο άνθρωπο να μιμηθεί... Εκείνο το βραδύ με τη μεγάλη πανσέληνο κάποιος την πλησίασε. Ένας άντρας με σπουδαίο ανάστημα, κορμί Έλληνα θεού και μάτια σαν της θάλασσας. Ένα βαθύ μπλε με πολλές θαλασσοταραχές και τρικυμιές να τα ταλανίζουν. Ποιος να της το έλεγε ότι ο διάβολος μεταμορφώνεται στα πιο όμορφα πλάσματα.. Σαν να ήξερε τον πόνο της. Έτσι ένιωθε. Αμέσως του άνοιξε την καρδιά της και όλα του τα είπε. Κι εκείνος γνώριζε τι έλεγε... Λόγια παρηγοριάς, λόγια που η καταρρακωμένη νεαρή ήθελε να ακούσει...

Κι ο άγνωστος άντρας, που ποτέ δεν χρειάστηκε να της αποκαλύψει το όνομα του, της παρουσίασε το ιερό του νέκταρ. Ως θειο δώρο της το προσέφερε. Ως τη λύτρωση για όλα τα τραύματα της. Εκείνη το αποδέχτηκε με θέρμη. Στην αρχή, η αίσθηση ήταν περίεργη. Ωστόσο, καθώς περνούσε ο καιρός και ο θάνατος της μητέρας της έμεινε ένα στενάχωρο γεγονός στο κοντινό παρελθόν, εκείνη δεν σταμάτησε τις συναντήσεις με τον μυστηριώδη άντρα και το διαβολικό υγρό έγινε πια καθημερινή ανάγκη, η Ανδρομάχη απείχε όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα. Έτρωγε μόνο το απαραίτητο για να μην υποσιτιστεί και όσα χρήματα είχε μαζέψει μέχρι τότε στη ζωή της τα έδινε με χαρά με σκοπό να αποκτήσει τη θανατηφόρα λύτρωσή της. Αγόραζε από εκείνον το κουτί με τις ενέσεις και το βαζάκι με τη θαυματουργή ουσία. Κλεινόταν στο δωμάτιο της και πάνω από το καντήλι της μητέρας της που υπήρχε πάντα στο πρεβάζι του παραθύρου της, κρατούσε ένα κουταλάκι γεμάτο με τη λεύκη σκόνη. Περίμενε μέχρι η αντίδραση με τη φωτιά να πραγματοποιηθεί και να εμφανιστεί το κιτρινοπράσινο νέκταρ. Πίστευε πως το έκανε με τη συγκατάβαση της μητέρας, επειδή η φωτιά προερχόταν από εκείνη. Στη συνέχεια, έριχνε το υγρό ναρκωτικό στη σύριγγα και κάρφωνε την ένεση στη φλέβα είτε του λαιμού της είτε του χεριού της. Μόνο εκείνα τα σημεία μπορούσε να καλύψει. Το λαιμό με τα μακριά μαύρα μαλλιά της και το χέρι με τις ζακέτες που φορούσε. Το κορμί της ηρεμούσε, η ψυχή της έπαυε να παλεύει και η ηρωίνη καταπλάκωνε τη λογική αφήνοντας πίσω της ένα ασυνάρτητο κενό. Ξάπλωνε στο κρεβάτι και έκλεινε τα μάτια. Αυτή ήταν η ρουτίνα της, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.