Benim Suçum Neydi ?

BÖLÜM 1

(Multimedya da Aren)
Yanlız hisediyorum kendimi tıpkı bir ölü gibi yanımda istediklerim yıldızlar kadar uzak oluyorlar zaten ne istediysem hayatan o asla benim olmadı Mutluluk bana ne kadar da uzak bir kavram.! herşey dünyaya gözlerimi açmamla başladı büyüdüm. istediğim şekeri almadılar, istediğim bisiklete hiç binemedim. Hiç kendime ait bir odam olmadı o hep hayal ettiğim mutlu aile tablosu hiç yaşamadım. Bağırıp çağıran birbirlerini üzmekten hiç çekinmeyen bir ailem bu olaylardan tek etkilenen ben mişim gibi davranan kardeşlerim o hiç kimsenin görmediği kuytu köşelerde ağlamaktan çok yoruldum ben bunları hak edecek hiç bir şey yapmamıştım ki hiç kimse istemedi zaten yaşadığım hayatı tabi buna yaşamak denirse nefes almak yaşamak değilse kesin ben yaşamıyorum yaşıyor demesi için en azından beni seven bir insana sahip olmam gerek oysa sorsanız şuan kimin var hiç düşünmeden kimsem yanıtını alırsınız bende sorarlarsa "ne iş yaptın bu dünyada?" diye, rahatça verebilirim yanıtı; "yanlız kaldım. Kalabildim! Altı milyar insanın arasında doğdum ve hiç birine çarpmadan geçtim aralarından hiç birinden yardım almadan büyüdüm. Yine yalnızım tek başıma bir apartman' ın çatı katında yaşıyorum. Mecbur olmadıkça çıkmıyorum evden mutfak ihtiyaçları, ev ihtiyaçları derken çıkmak zorunda kalıyorum yine o zamanlardan bir tanesi hazırlanıp çıkıyorum (multimedya) şiddetli yağan yağmura karşı şemsiyemi açmaktan başka önlem almadan çıktım dışarı çok severim yamuru zaten şemsiye kullanmazdım. Bana kalsa ama markete tuaf bakışlara karşılaşmamak için şemsiye iyi bir çözüm sokağın sonundaki markete ulaşmamla içeri girdim aldığım sepete bir ay boyunca neye ihtiyacım olacaksa doldurdum ödemeyi yapıp marketten çıktım. Islanmayı tercih ederek eve doru yürüdüm şöyle düşündüm de en çok yamuru severim ben. Yağmur darılmaz mesela; ne üstüne basana, ne de şemsiye açana... ve herkese eşit yağar. Oysa insanlar bu güzelliğin farkında bile değil "Dünyada ölüm diye bir şey varken, sevdiğimiz insanın nefes aldığına dua edilmeli, akşam annemiz in kapıyı açmasına şükür edinmeli. Ne bileyim, bir silkelenmeli. Bir kıymet bilinmeli, sevmeyi. Severken incitmemeyi. Kibir yapıp gitmesine izin vermemeli. Gün gelir o eller öyle kayıp gider ki avuçlarımızdan, feleğimiz.
Şaşar, dünyamız durur. Derler ki hayat devam ediyor. Ama o öyle kolay olmaz. Önce gülüşümüz. kaybolur, sonra neşemiz. Özlemekten ciğerimiz solmadan soluğu yanında alalım, sarılalım.. Teni hala sıcakken sarılalım. " Yanlız kalmayalım apartmanın önüne gelmeme koşarak evime girdim kimseyle karşılaşmak istemiyorum manyak diyenden deli diyene anlıyacağınız tuaf bakıyorlar bana neyim varmış benim sosyal değilim. Diye ne bu dışlama ama neyse çokta umrumda evime girip aldıklarımı yerleştirdim bir kupa kahve alıp büyük pencere önüne geçtim.
Benim hattam buydu tam beş yıl önce on yedi yaşımda kaçtım evden neyim var neyim yok aldım bir ev tutum zaten kendinden eşyalıydı başta kira ödedim daha sonra satın aldım. Aradan geçen iki yıl sonra ailemin kaza yaptığını öğrendim dünyam başıma yıkılmıştı kardeşlerimin durumu iyiydi ama annem ve babam şuan yaşamıyor cenaze miras paylaşımı derken kardeşlerimi bir kere gördüm büyümüşler tek kelime etmedik en azından ben edemedim düşüncelerimle boğuşurken kapı zilinin çalması ile kalktım kim ki bu saate kapıcı dan başka hiç kimse daha zili çalmadı o da bu saate gelmez tedirgin adımlarla kapıya gittim küçük bir aralık yaparak açmayı planladığım kapı açmamla itildi karşımda yıllar sonra.....