someone like me ?!

op reis...

ik werd langzaam wakker, e keek om me heen. ik lag gewoon in mijn eigen bed. wat had ik vanacht een rare droom, of nachtmerrie, ik weet het eigenlijk niet. ik weet wel dat er een hele enge gouden vrouw was en een hele vage man, en nog een hele rare man en vrouw.  allemaal heel raar, dus het zou zomaar familie van mij kunnen zijn... naja. ik sta op en stap ik een plas water. bah, gelukkig is het maar water en niks, uh, anders. ik herinner me ook weer dat ik het water had laten bewegen. het zal ook wel een droom zijn geweest en dat ik gewoon toevallig in mijn dromen die beker om heb gestoten. pfff, ik vertrek vandaag, eindelijk. ik kleed me aan en loop naar de keuken. ik pak een broodje en terwijl ik die op eet smeer ik nog wat voor onderweg. ik pak ook 2 flesjes drinken  voor onderweg. en als het op is, is er vast ook wel ergens een winkel. ik had 200 euro op mijn bankpasje staan en 1000 mee in mijn rugzak. al weet ik niet of het wel zo veilig is om dat bij je te hebben maar boeit mij het??  ik stop alles in mijn tas en kijk of ik alles bij me heb, een paar extra kleding, een vest, eten drinken, geld, een kaart( is altijd handig) mobiel lader/ iPod lader. en dat is het wel, ik mijn jaszak heb ik mijn iPod en oordopjes en mobiel. vraag mij ook niet waarom ik iPod en mobiel heb, ik ben vaag, en dat is gewoon mijn ding, vaagheid. ik loop nog een rondje door het huis en neem afscheid van alles. ik zal hier misschien ooit weer komen, maar voorlopig hopelijk niet. ik ga het hier wel missen, zoals in de woonkamer, op die ene stoel zat mama altijd tv te kijken en op de bank lag papa altijd de krant te lezen. mooie herinneringen, maar nu moet ik gaan. ik pak de huissleutel en mijn rugzak. ik loop langzaam naar buiten en sluit de deur achter me. dag huis met vele herinneringen, ik ga opnieuw beginnen, opzoek naar een leven. ik loop langzaam weg, ik kijk nog even achterom, naar het houten huisje diep in het bos, waar ik 16 jaar heb geleeft, en  14 jaar met mijn ouders. dag huis, tot later. en met tranen in mijn ogen loop ik het bos in.

steeds verder en verder, tot ik achterom keek en mijn huis niet meer zag. ik veegde mijn traan weg en liep stevig door.  ik dacht weet aan dat moment, het begin van de eenzaamheid... maar duwde het meteen weer weg. ik liep weer verder door. plotseling hoorde ik iets achter me. ik draaide me met een ruk om maar zag niks. toen hoorde ik iets aan de andere kant, maar het enige wat ik zag was een zwarte schim die te snel bewoog om hem goed te zien. toen hoorde ik het achter me en was ik te laat. het ding had me vastgegrepen en alles begon pijn te doen. toen viel ik neer.