someone like me ?!

stom takje!

ik word langzaam wakker en kijk om me heen. ik lag tussen de bomen om de grond. ik lag half onder de bosjes en een tak kietelde mijn neus. Stil blijven liggen anders zien ze ons. hoorde ik iemand zeggen. wie zien ons dan? vroeg ik met mijn slaapdronken kop. stil zei ik toch! sist de stem terug. dus bleef ik maar stil liggen met een takje kietelend aan mijn neus.     na een tijdje stil liggen hoorde ik plotseling stemmen van de andere kant van het bosje. ik sssei toch dat ik haar hadsss!!! hoorde ik een sissende stem zachtjes zeggen. jaah, om haar vervolgens te laten ontsnappen, terwijl ze bewusteloos is zeker!! beet een grommende stem terug. ze is nu nog zwak en onwetend! als ze eenmaal weer wie ze is zijn wij er geweest!! maar meessssster zei de andere stem weer. we kunnenssss haar nu nog sssoeken. doe het dan snel gromde de stem weer terug, ze kan nu nog niet verweg zijn. ik hoorde voetstappen en geschuif, alsof er een beer heen en weer liep met een slang spartelend in het zand. ik bleef luisteren tot de voetstappen vergenoeg wegwaren om te praten. w-w-wat waren dat? vroeg ik stamelend. dat, zei de stem die nu die hardop pratend toch duidelijk een meisje was, dat waren rare beesten die de afgelopen weken achter me aan zitten zonder dat ik weet wat het zijn. wauw, daar had ik iets aan... hoezo zitten ze achter je aan dan? zei ik en haalde eindelijk het behoorlijk irriterende takje uit mijn neus. ik heb geen idee maar ze hadden me gevangen, na 4 weken maarja... ze hadden me opgesloten en zeiden dat ze me gingen opofferen aan hun ''leider''. het woord leider sprak ze uit alsof ze iemand aan het uitdagen was. ze hadden jouw ook, gaat ze door. ik had makkelijk kunnen ontsnappen, kunnen vluchten. maar de rare wezens bleven maar tegen elkaar zeggen dat wij de laatste 2 waren. en je prevelde in je slaap over een vrouw in een witte jurk en over je toekomst en lot. ik denk dat je de zelfde dromen hebt als mij. dus ik dacht als jij nog bij ze bent is het nog  niet over. dus ik heb je met moeite meegenomen. Ze zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.  aha... ik snap er nog niks van...

ik stond op en hoopte dat die ''rare wezens'' weg waren. ik klopte de modder van mijn broek af en probeerde mijn haar een beetje goed te doen. Ik ben Noah, zei ik en stak mijn hand uit. het andere meisje was opgestaan en keek raar naar mijn hand. ik, zei ze, ik ben je beste vriend of je ergste nachtmerrie. Ze klopte op mijn schouder en liep weg. ik liep verbijsterend achterna. waar gaan we naar toe? vroeg ik weer. weet ik niet, zei ze. jij wou toch van huis weglopen?  of had je ergens anders voor je spullen gepakt? ze draaide zich om en keek me weer met die helder blauwe ogen  aan alsof ze wou ontdekken wat ik eigenlijk dacht. uhm.. ik liep weg omdat mijn ouders ,uh, weg zijn gegaan toen ik 14 was en ik kreeg die rare dromen en ik had een gevoel dat ik weg moest. jaja ik vroeg niet om je levend verhaal, en de helder blauwe ogen draaide weer om en ze liep weer verder door het bos. zo liepen we zwijgend verder naar het oosten. vraag me niet hoe ik het wist, ik wist het gewoon...