Bu satırları duygusal bir ruh haliyle yazıyorum. Cesurane bir ölüme yaklaşamamanın bunalımını yaşıyorum. Ağır sorumluluk altında ruhen ve manen hergün ölmektense neden anlık ölümle rahata kavuşamıyorum diyerekten cesurane bir adım atamıyorum diye kendime çok kızıyorum. Ama beni engelleyen birçok nedenin var olduğunu düşünerek vazgeçiyorum. Beni ölüme iten ve alıkoyan nedenler arasında bocalıyorum.
Beni en çok engelleyen nedenlerden biri de baba olmaktı. Ölüme her yaklaştığımda arkamda yıkık, sahipsiz çocuklar duraksatıyor düşüncelerimi.. Allah kahretsin demekten başka çare kalmıyor. Ve uzaklaşıyorum ölüm uçurumundan. Olsun diyorum çocuklarım için bedenim ezilsin ağırlıklar altında, ruhum çürüsün alçaklıklar karşısında, beynim bayatlasın tekçi anlayışlar karşısında ve ben öleyim ağır ağır ama çocuklarım yaşasın, mutlu olsun diye.. Evet çünkü ben bir BABAYIM, çocuklarının geleceği için ağır ağır ölümün acısını yaşamak isteyen...
En çokta beni anlamak istemeyen insanların yaklaşımları alıp götürüyor benliğimi benden o zaman sıcak bir ölüm anı canlanıyor gözümde sonra duraksıyorum ve içimi acıtan yaklaşımların acısı yağmur tanesi olup akıyor gözlerimden ve düşünüyorum iyiki ağlayabiliyorum, yoksa ölürdüm. Çünkü BABALARDA AĞLAMAYI BİLİYORLAR..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumun Duyguları
Teen FictionSöyleyeceğim şu ki; Bu kitapta başlıktan anlaşılacağı gibi "Ruhumun Duyguları"nı konuşturmak dile getirmek istedim. Bunu nasıl yapacağım? Her yazdığım bölümde o an ne hissediyorsam veya ruhum o an ne diyorsa o şekilde yazarak, kağıda dökerek yapacağ...
