Kolejna seria mojego autorstwa będzie się pojawiała na przemian (przynajmniej się postaram) z opowiadaniem "Wkońcu Wszystko Się Ułoży".
Opowiadanie jest o 17-letniej Hope Hurt, która jest nieśmiała i nie pewna siebie. Nie ma przyjaciół czy nawet do...
Nazywam się Hope Hurt, a tak właściwie Hopeless Ashley Hurt. Mam 17 lat i jestem nieśmiała, ale gdy ktoś mnie naprawdę zdenerwowana umiem pokazać pazurki. W szkole jestem poniżana i wyśmiewana, nie mam już przyjaciół. Właśnie JUŻ. Gdy miałam 14 lat i zaczynałam naukę w gimnazjum moja najlepsza przyjaciółka się ode mnie odwróciła, ale nie chodzi oto, że mnie ignorowała czy coś takiego. Nie, tak nie było. Wydrukowana nasze SMSy i poprzyklejała na korytarzach w szkole. Normalnie bym nie poczuła się tak upokorzona gdyby nie to, że wydrukowała te rozmowy, w których pisałam jej o chłopaku, który mi się podoba i co chwila wspominałam jaki to on jest uroczy, słodki i idealny. Po tym wydarzeniu każdy się że mnie wyśmiewał. Myślałam, że jakoś po miesiącu im się znudzi i znowu będzie jak dawniej, ale się myliłam. Niestety nie skończyło się tylko na wyśmiewaniu. Dokuczali mi, bili, poniżali, wysypywali na mnie śmieci i inne rzeczy. Nikt się za mną nie wstawił. Nikt nie reagował. Nawet nauczyciele mieli to gdzieś. Nie zdajecie sobie sprawy z tego jak było mi ciężko, nie przepraszam. Nie zdajecie sobie sprawy z tego jak JEST mi ciężko. Teraz idę do liceum, ale to nic nie zmienia, bo mamy gimnazjum łączone z liceum, to znaczy w pewnym sensie łączone, bo to są dwa osobne budynki, ale mniejsza z tym i tak tam idzie chyba cała nasza szkoła. A teraz trochę o moim wyglądzie i zainteresowaniach. Wiec wyglądam tak ⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Teraz moje zainteresowania. Kocham śpiewać, tańczyć i grać na pianinie, gitarze, skrzypcach, jak i kilku innych instrumentach i uwielbiam rysować, a szczególnie ołówkiem i węglem, kredki i flamastry nie są dla mnie. Jeszcze bardzo lubię grać w koszykówkę, piłkę nożną i siatkówkę. Nie jestem typową dziewczyną, czyli nie chodzę godzinami po sklepach i nie stoję 2 godzin przed szafą zastanawiając się nad tym w co się ubrać. Maluje się, ale nie tak jak te plastiki z mojej szkoły (czyli nie mam tony makijażu na twarzy tylko delikatny makijaż). No i zapomniałam dodać, że jeżdżę na deskorolce i BMX. Najważniejsze rzeczy chyba o mnie wiecie. Teraz trochę mniej ważne. Mam starszego o 2 lata brata Alexa. Jest on badboyem, ale mam z nim bardzo dobre relacje, zawsze się mną opiekował, ale niestety chodził do innej szkoły, a tak właściwie do innego gimnazjum, bo teraz będziemy chodzić do jednej szkoły tylko, że on będzie w 3, a ja w 1 klasie (liceum). Chociaż tyle dobrego, że przez rok będzie przy mnie brat i może mnie obroni przed tymi idiotami. Wracając do mojego brata wygląda on tak (ma jeszcze tatuaże na rękach). ⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇⬇
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Moi rodzice (Megan i Michael) nas (mnie i brata) kochają, ale często nie ma ich w domu, bo wyjeżdżają na delegacje. To chyba wszystko o mnie i mojej rodzinie, no może jeszcze to, że nie mam jej więcej, tylko ja, Alex i moi rodzice. Tak więc dozobaczenia.
_______________________________________
Nowa seria wita. Na razie było tyko przedstawienie głównej bohaterki, a dopiero za 2 części będzie się coś działo, bo w następnej zostanie przedstawiony Alan. Opowiadanie będzie pisane z perspektyw różnych bohaterów, głównie Hope i Alana, a czasami Alexa, a później będą dochodzić inne postaci. Postaram się, aby "Wkońcu Wszystko Się Ułoży" i "Please Don't Leave Me" było wrzucane na zmianę, ale nie obiecuję. Do następnej części👋
