Ik kan niet, zo niet, en zal nooit niet meer kunnen ademen.
De laatste ademteug van het uiterste puntje van mijn al zo holle ziel is verbruikt. Zojuist. Door een, niet door mij uitgekozen, geest. Een ander meisje
Net zoals ik. Ze gebruikte mijn jaloezie voor haar eigen doeleinden. Gebruikte het enige gevoel dat ik nog had tegen me.
Oh, wat moet er nu toch met me gebeuren. Ik ben als zo'n leeg jam potje. Je wil het graag bewaren, maar het is leeg dus moet het opgevuld worden.
Met iets nieuws.
Iets moet de leegte vervangen.
Maar wat?
Want het lukt bijna nooit, jezelf weer te vinden, als je al zo ver verdwaald bent geraakt.
Laat iemand nieuw mij maar vervangen.
Ik ben niet meer te redden.
