The Spaces of Our Lyrics

Harle-queen

Greetings to you! Thank you for being such a sport and clicked!

This is just a work of fiction. A compilation purely made for the sake of that pile of what ifs. I respect the artists these characters portray as well as their significant others. If you detest reading oneshots or stories like this, please kindly press that little x on your tab and breathe. We all deserve to have a nice day don't we?

                                                                                  Harle-queen

"You know too well that I am not a second choice. In fact, sakin, hindi mo kailangan ipag-alala ang image mo. What you see is what you get. I present myself to you without any cloth covering my skin. I am clean from battle scars and clear from the bristles of unkempt sadness. I could whisk you away princess, give you the pearls hidden underneath the depth of the ocean. I would gladly announce to the whole world that you're my girl"

He was begging.

Kitang-kita sa face niya yung sincerity

yung longing to be with me.

I was a princess from a far away land, does well to everybody and smiles to those who hurt me. Hindi ako nag ingay, hindi ko pinapabayaan ang sarili kong mapagod. Kasi that's what princesses are made to do right? To wait for their princes to come.

Dumating siya, ubod ng pagka perfect naman talaga. Siya yung tipo ng prince na mapapanood mo sa mga classical animated love stories. If he was to be named, siya siguro yung prince ni Aurora. Napakaswerte ko to name him mine. Siya siguro yung ideal prince ng bawat prinsesa sa balat ng lupa.

Pero nakaalis ako sa ivory tower ko. For once, sumugal ako kahit alam kong mahina ako. For once, nakita ko ang mundo.

Then, that princess grew up.

"I'm sorry. Sobrang sorry" Sincerity. Yun na lang kaya kong ibigay sa mabuting tao na ito.

Andami kong natutunan. Nung una, akala ko alam ko na ang sagot sa sekreto ng buhay, pero ang totoo pala, may sikreto sa bawat tao, may madidiscover kang bagong mundo.

Tinuruan niya ako makita ang mundong yun na natutulog sa katawan ko.

Hindi siya prinsipe. Isa lang siyang former knight na nakakuha ng palasyo. Hindi knight in shining armor or even the perfect king, siya yung weary at totoong itsura ng isang hari na hindi nakakawala sa kahapon pero naniniwala sa ngayon. May mga battle scars siya all around his well being at behind sa mga mata niya, maraming sikreto na nagawa niyang matago ng walang kaduda duda.

In that moment, I knew what a strong person looked like.

He had been selfish. He had been selfless. He had wronged people. He had been wronged.

Dahil dun, nakalimutan ko kung ano nga ba ang mga kailangan gawin ng isang prinsesa.

I became human. I felt selfish.

"Ano bang mali sakin? Have I wronged you?"

Sinakay niya ako sa chariot ng realization. Tinuruan niya ako maging totoo sa sarili ko. Ginawan niya ako ng armory dahil hindi niya ako gustong ilulong sa mala fantasy na buhay, gusto niya ako matutong lumaban.

Pinakita niya sakin kung ano nga ba ang hindi ko pa naiintindihan.

"Wala. Ang dami mong ginawa para sakin. Sobra sobra. Kung makakapili lang ako, kung pwede ko lang diktahan ang puso ko, gustong gusto kitang mahalin"

At dahil dun, nakalimutan ko ang perpektong buhay na pinangako sakin ng prinsipe na hindi pa nakakaranas ng matalim na galos ng buhay. Siya na hindi pa nakakaranas makasakit o maramdaman na makawala sa higpit na hawak sa pagiging perpekto. Nakalimutan ko yung taong kagaya ko na pilit gumagawa ng mga bagay para sa ikasisiya ng ibang tao.