Uyandığımda otel gibi bir yerdeydik,bayılmışım sanırım. Kendimi toparlayıp buradan çıkmak için kalktığımda mutfaktan çıkan birisiyle çarpıştık.Ayağa kalkarken bana elini uzatan kisiye baktim ve onu gormemle bir sok daha yasadim.İlk basta tam olarak cikaramadim,degismisti ama dikkatli bakinca kolundaki dogum lekesinden tanidim.Bu o'ydu evet bu Ahmetti.Yillar once bana asik olan cocuktu ve belkide hala oyleydi,bilmiyorum.Bana siritarak bakiyordu.Bana oyle baktikca daha da sinirleniyordum.Hemen ayaga kalkip kapiya yonelirken telefonumu unuttugumu farkettim.Masanin uzerinden telefonumu alip saate baktim ve 3'e geliyordu.Gec kalmistim,kizlarin beni cok merak ettikleri 23 mesaj ve 18 cevapsiz cagridan anlasiliyordu.Annemler yurt disinda olduklari icin Nehir ve Azra ile birlikte bizde kaliyorduk.Liseden beri arkadasiz ve hep beraber takiliriz.Ne zaman kotu olsam onlari hep uanimda bulmusumdur.İyiki varlar.
Nerede oldugumu bilmedigim icin nasil eve gidecegimi dusunuyordum. Cantama baktim ve biraz para vardi,sanirim taksiyle gidebilirdim.Ben kapidan cikacagim sirada yanima gelip kulagima su sozleri fisildadi: ''Uzun bir aradan sonra boyle karsilasacagimiz hic aklima gelmezdi,ama iyi oldu bu.En kisa zamanda tekrar goruselim prenses.''
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Payiz
Ficção AdolescenteKafiyeli cümleler kuramam ben bilirsin. 'Şiir yazılacak kadınsın'diyebilirim. Ve her sokakta seni arıyorum cünkü bilirim ki #Şiirsokakta'dır
