Χωρευοντας Με Την Φωτια

Μουσικη

Το χειμωνιατικο εκεινο πρωινο , η Τζουλια ειχε περασει εξω απο ενα παλιο θεατρο . Πολλες φορες ειχε περασει απο εξω , ομως ποτε δεν ειχε μπει μεσα .

Το κτιριο φενοταν παλιο και μισοκατεστραμενο . Ειχαν περασει πολα χρονια απο τοτε που εδωσε την τελευταια του παρασταση .
Ηταν ενα απο τα πολλα θεατρα του Λονδινου , αυτο που το εκανε ξεχωριστο ηταν η φημη του . Ειχε παιξει τρεις παραστασεις και εβαλε λουκετο για παντα .

Ομως εκεινο το πρωι καποιος ειχε ανοιξει τις πορτες και επαιζε στο πιανο που για χρονια αγκιζαν μονο τα φαντασματα .

Στο μοναχικο εκεινο δρομακι του Λονδινου η Τζουλια ερωτευτηκε την μουσικη που ακουγε πρωτη και τελευταια φορα στην ζωη της .

Πλισιασε την πορτα . Φενοταν κλειστει ομως δεν ηταν. Μπηκε μεσα αθοριβα , στις ακρες των ποδιων της . Το θεατρο ηταν ακριβως οπως το ειχε φανταστει απο μεσα . Σκονισμενα καθησματα , αραχνιασμενοι εξωστες , ομως ολο το κτιριο της προκαλουσε δεος . Ετσι ακριβως οπως το ειχε φανταστει . Στο μυαλο της , τα καθησματα ελαμπαν χρυσα , οι κουρτινες ηταν κατακοκκινες και ο κοσμος μεσα στο θεατρο σιζητουσε χαμιλοφωνα και το κουδουνι χτυπουσε ... ντριν , ντριν ....

Στην ακρη της σκηνης ηταν τα καποτε λαμπερα μα τωρα σκονισμενα οργανα , που προκειτε να συνοδευαν τις παραστασεις . Ενας αντρας επαιζε πιανο και δημιουργουσε αυτην την ηπεροχη μουσικη που την εδενε με τον ουρανο .... ή με τον κατω κοσμο ...

Η Τζουλια πλισιασε κοντα του . Τον κοιταζε στα ματια χωρις να φενεται να την προσεχη . Φενονταν
χαμενος στον δικο του
κοσμο .

Μολις τελειωσε το κομματι η Τζουλια τον χειροκροτησε . Δεν φενοταν να την προσεχη καθολου . Πηρε το χαρτι που ειχε πανω του την μελωδια και το εσκισε .

- Μα τι κανεις ; ρωτησε γεματι απορια η Τζουλια . Γιατι το σκιζεις ; Ηταν ηπεροχο !
- Ηταν ηπεροχο , γιατι το επαιξα μια και μοναδικη φορα , ειπε και αρχησε να φευγει .
- Που πας ;
Ο αντρας δεν απαντησε και συνεχισε να φευγει .
- Μου αρεσει η μουσικη σου , ειπε η Τζουλια .
Ο αντρας σταματησε . Χαμογελασε και γυρισε .
- Ακουσες μονο ενα κομματι . Να εισαι σιγουρη οτι δεν θα σου αρεσε τοσο αν ειχες ακουσει περισσοτερα .
- Πως σε λενε ;
- Δεν χρειαζεται να ξερεις , ειπε και αρχησε και παλι να φευγει .
Η Τζουλια δεν τον σταματησε . Οταν ειχε φτασει στην πορτα , φωναξε :
- Θα σε φωναζω Ο Ανθρωπος με το πιανο !
- Δεν θα με ξανασυναντισεις ποτε .
Εφυγε και αφησε την κοπελα μονη .