Χωρευοντας Με Την Φωτια

Παιχνιδια

Υπάρχουν πολλά είδη από παιχνίδια . Παιχνίδια απλά , παιδικά , αθώα , που παίζονται με μπάλες και κούκλες , σκορπίζοντας χαμόγελα . Αλλά υπάρχουν κι άλλα που δεν παίζονται με παιχνίδια αλλά με την ζωή των αλλων . Τα παιχνίδια του ερωτα , του χρήματος , του μίσος και της δόξας . Όλοι οι ζωή μας είναι γεμάτη από τέτοια παιχνίδια . Παιχνίδια που σε ανεβάζουν και σε κατεβάζουν . Και κάθε φορά που κάποιος βρίσκεται σε ένα τέτοιο διλιμα πρέπει αποφασίσει: να τα παίξει όλα ή να μην ρισκάρει τίποτα .

Πιστεύω ότι στην ζωή μου ποτέ δεν άνηκα στους στους παίκτες . Δεν ήμουν ως παιδί ποτέ ριψοκίνδυνος , ως μεγάλος δεν πήρα κανένα μεγάλο ρίσκο , δεν ερωτεύτηκα ποτέ ούτε έπαιξα χαρτιά . Όμως μπορώ να πω πως έχω γνωρίσει την Παίκτρια .

Η Τζούλια παντα ανήκε στους παίκτες . Μέσα στο μυαλό μου , ή Τζουλία αντιπροσώπευε πάντα τούς παίκτες .

Θα σας αφηγηθώ την ιστορία της Τζουλιας όπως την ξέρω , όπως την άκουσα και την είδα . Κάποια σημεία τα συμπλήρωση εγώ , με την φαντασία μου , για αυτό και ίσως να μην βγήκε όσο φυσική την ήθελα , αλλά πιστεύω ότι μπορώ να έχω άφεση για αυτό , μιας και δεν γνωρίζω αρκετά στοιχεία της ιστορίας .

Η Τζουλια ηταν μια κοκκινομάλλα καλλονή με μεγαλά μελί μάτια και κατάλευκη επιδερμίδα . Οι μακρυές κατακόκκινες μπούκλες της που πέφταν στα μάτια της ήταν ενα αληθεινό κόσμημα στο πρόσωπο της . Τα δόντια της ήταν μια σείρα απο μαργαριτάρια και το χαμόγελο της έμοιαζε με φωτείνο ήλιο . Όποιος με ακούει να την περιγράφω , σίγουρα πιστεύει οτι ήμουν ερωτευμένος μαζι της , σας ξαναλέω όμως οτι δεν ήμουν , ούτε με αυτήν , ούτε με καμία άλλη ,γιατι δεν ειχα ποτε το θάρρος για κάτι τέτοιο .

Με την Τζουλια γνωριστήκα εξαιτίας του αδελφού της του Τζες . Ήταν ένας απο τους λίγους φίλους που είχα . Όταν μεγάλωσα αρκετά , έφυγα απο το σπίτι μου για να σπουδάσω . Δεν ήξερα τίποτα για τον Τζες πριν μου γράψει. Όταν μου έγραφε ήταν ηδη ετοιμοθάνατος .
Έφτασα στο σπίτι οποίο νικίαζε με την αδελφή του αλλά ήταν πολύ αργά για να γίνει κατι . Πριν πεθάνει μου ζήτησε μια χάρη : να προσέχω την αδελφή του και να την παντρευτώ . Όπως ξέρετε , ειναι σχεδον αδύνατο να αρνηθείς κάτι σε έναν μελλοθάνατο .

Η κατηγοριματική άρνηση της Τζούλιας , που ήταν τοτε δεκατεσσάρων χρόνων , ηταν πραγματική κεραμίδα για μένα . Όχι οτι μου άρεσε και πολύ η ιδέα , αν και η κοπέλα ήταν νόστιμη , αλλά είχα υποχρέωση στον νεκρό αδελφό της και είμαι άνθρωπος που κρατά τον λόγο του . Μετά απο πολλές διαφονοίες τελικα υποχώρισα, πράγμα που , ουσιαστικά με ανακούφησε . Τελικά , περιορίστικα στο να την προσέχω και να την ενισχιώ όσο μπορώ οικονομικά , αν και ούτε αυτό δεν ήθελε .

Της νίκιασα ενα διαμέρισμα κάτω ακριβώς απο το δικό μου . Δεν ξανάγινε λόγος για γάμο . Απο τότε , μέχρι τα δεκαοχτώ της , η ζωή της , αν και δεν ήταν ήσυχη , χώρις μεγάλες εντασείς . Η κανονική της ιστορία άρχισε ένα μήνα μετα που έκλεισε τα δεκαοχτώ , ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωί .

Αφιερωμενο στην Sandy_writer