Only you

Ariana en Amy zijn beste vriendinnen. Amy heeft verkering met Steve en ze gaan regelmatig samen leuke dingen doen. Steves vader is de directeur van het pretpark. Ariana gaat vaak dansen bij Unique. Dat is de dansschool waar ze elke week 2 x met haar zusje Jenette (Jenny) heen gaat. Wanneer Ariana naar ballet en streetdance gaat brengt ze Jenny naar de andere Studio waar om die tijd kleuterdans wordt gegeven. Maar op een dag moeten de streetdancers en de breakdance groep in dezelfde studio dansen. Ze moeten de studio delen voor een tijd omdat de andere opgeknapt wordt. Er zit een hele leuke jongen (Jake) bij die ze nog nooit eerder heeft gezien. Maar dan blijkt een week later dat hij ook in haar klas zit...

{Ariana pov}

"Maar Ariana je moet gewoon meedoen aan die zangwedstrijd!" zegt Amy

"Ik weet het niet hoor. Ik ben daar veel te verlegen voor."

"Daar help ik je wel van af. Geloof me je gaat sowieso winnen gewoon."

"Dat denk jij ja, maar wat dan als ik in de eerste ronde er al uit lig? Dan heb ik voor niks meegedaan."

"Nee. Dan heb je het geprobeerd."

"Ik durf niet. Ik ben veel te bang dat ik opeens heel vals ga zingen."

"Ariana! Dat gaat echt niet gebeuren! Doe even normaal. Je bent hardstikke goed. En anders gaan ze je echt niet wegsturen als je 1 ding fout zingt hoor." roept Steve.

"Dankje... Ik ga er nog wel even over nadenken, oke? Ik heb nog een paar weken om te beslissen." We lopen het lokaal binnen. Op precies dat moment gaat de bel. Zal ik echt zo goed zijn? Jenny en mama zegt het ook altijd. Misschien moet ik wel mee doen. Ik moet toch ooit van mijn verlegenheid afkomen. Ik kijk om me heen en zie dat iedereen de opdrachten van wiskunde maakt. Heb ik de hele uitleg gemist? Ik begrijp niks van letters herleiden. Ik bedoel ′a + 16b + 8761ab′? Dat kan niet eens korter. Waarom bestaat wiskunde. Meneer Nakadaru zegt altijd dat je wiskunde later overal nodig hebt. Ook dat herleiden dan. Ik hoop het niet, dan wordt mijn leven echt een hel. "Amy." fluister ik. Wow zit ze zo in haar som dat ze me niet hoort ofzo. "Amy." nog geen antwoord. Misschien fluister ik te zacht. ″AMY." "Waarom val je Amy lastig? Was je weer aan het dromen Ariana? Ik zag wel dat je niet oplette toen ik aan het uitleggen was. Maak maar gewoon vraag 3 t/m 14. Dat is huiswerk voor Donderdag." zegt meneer Nakadaru. Ik kijk Amy aan en begin te lachen. Hij ziet het echt altijd als ik niet oplet. Alsof leraren altijd opletten als ik een vraag stel. Zoals vorige week nog bij tekenen. Ik vroeg waarom we perspectief moesten leren tekenen. En toen ging die lerares een heel verhaal vertellen over haar jeugd. Had ik daarom gevraagd? Ik dacht het niet. Dit soort gedachtes heb ik dan wel altijd in mijn hoofd maar ik durf ze nooit hardop te zeggen. Alleen bij mensen die ik goed ken, bij de andere ben ik altijd verlegen. Terwijl Amy dat helemaal niet heeft. Zij durft alles te zeggen en neemt het altijd voor me op als dat nodig is. Daarom ben ik ook zo blij met haar. Maar ze is toch wel het jaloerse type die alles wil. Mijn maag begint te knorren. Dat gebeurt ook altijd als het stil is! Gelukkig is het bijna pauze. Op dinsdag hebben we altijd maar 1 les voor de pauze en daar ben ik blij mee ook! Als ik deze laatste som nog even afmaak heb ik geen huiswerk voor donderdag. "25x + 3y - 11x -y=" Ehm... 15x + 2y? Ach geen idee. Ik laat het gewoon zitten. De bel gaat weer. "Dag! Tot donderdag!" roept meneer Nakadaru wanneer we het lokaal uitlopen.

"He schat! Hoe was het op school?"

"Mwah gaat wel mam."

"Wat is er gebeurd?"

"Hmm.. Duits proefwerk ging echt superslecht. Ik heb sowieso een onvoldoende."

"Ariana! Ik heb nog zo gezegd dat je optijd moet begi-"

"Ik moet helemaal niks. Ik ben echt chagrijnig alsjeblieft."

"Nou dat is inderdaad te merken."

Ik pak een witte boterham en loop naar mijn kamer. Ik schrik wanneer ik mijn kamer binnenkom maar dan herrinner ik me het weer. In het weekend hadden mijn moeder en ik mijn muren geverfd. Het ziet er veel leuker uit nu. Eerst waren mijn muren wit maar nu zijn ze lichtroze met een paar oranjerode rozen erop. Ik ben er echt blij mee. Af en toe kan ik best wel wat liever tegen mijn moeder doen hoor. Maar ze moet kunnen begrijpen dat als ik van school kom, ik op mijn bed tv wil kijken en daarna mijn huiswerk doe. Er wordt op mijn deur geklopt. Dat is vast Jenny, mijn zusje van 4 jaar. Ze lijkt echt precies op mij toen ik klein was. Maar toen ik zo oud was , was ik 11 jaar jonger. Donkerblond haar, grote blauwe ogen, kleine neus, en best lange benen. Mijn moeder zegt dat we dat van mijn vader hebben geërfd. Ja ik weet niet precies meer hoe mijn vader er uit ziet... 2 jaar geleden is hij gestorven aan kanker. Ik weet niet precies welke soort, maar eigenlijk denk ik er ook liever niet overna. Jenny groeit dus op zonder vader. Aan de ene kant niet fijn maar aan de andere kant kan ze niet meer veel van hem herrinneren en zal ze minder pijn hebben dan ik. En geloof me, ik was het eerste jaar na zijn dood echt heel verdrietig. Elke dag lag ik s′avonds aan hem te denken en moest ik weer huilen bij de gedachte aan al onze leuke herrinneringen. Op zijn begrafenis heb ik een lied voor hem gezongen. Ik zal het nooit vergeten, ik zal hem nooit vergeten. Dus daarom probeer ik de beste zus voor Jenny te zijn. Ze verdient het om leuk op te groeien net als ik een leuke tijd heb gehad maar dan met mijn vader.