Only you

Only you 23

{Ariana pov}

De bel gaat. Dat is vast de pizzabezorger. Yiki en Tim waren een halfuur geleden aangekomen en Steve en Amy zijn net binnen. Ik wil naar de deur lopen om open te doen maar David zegt dat ik even moet wachten.

"Niet open doen, wacht een minuutje. Wij hebben ook lang op onze pizza′s moeten wachten. Een beetje te lang als het aan mij ligt."

Ugh, ik doe gewoon open hoor. Hij heeft ook nog andere dingen te doen. Ik gebaar dat iedereen aan de eettafel moet gaan zitten en pak mijn portomonee.

"Eh, hallo. Hier zijn uw pizza′s. Het spijt ons dat u zo lang heeft moeten wachten. We moesten er veel wegbrengen." zegt een jongen die ik een jaartje ouder schat. Hij ziet er aardig uit. En hij heeft een reden, daarom deed ik ook open. Er kan altijd een goede reden voor zijn. Er waren gewoon veel klanten vandaag. Hij kijkt een beetje sip. Ik kan het niet laten om te vragen.

"Geen probleem, maar wat is er met jou?"

Ik kijk van zijn hoofd naar zijn buik, van zijn buik naar zijn voeten en van zijn voeten terug naar zijn hoofd. Opeens zie ik een dikke traan over zijn wang lopen en al snel rolt de volgende over zijn andere wang.

"Kom anders even binnen? Of wordt je dan ontslagen?"

De jongen haalt zijn schouders op en ik neem hem mee naar binnen en zet hem op de bank. De pizza′s gooi ik op de tafel. Ik ga naast de jongen zitten en klop zacht op zijn rug. Een bemoedigend het-komt-wel-goed klopje. De anderen kijken ons aan.

"Wie is dat?"

"De pizzabezorger."

"En ehm, waarom is hij hier?" vraagt Katy.

"Hij is mijn beste vriend. Wat denk je zelf?" zeg ik sarcastisch terwijl ik met mijn vingers naar zijn betraande wangen wijs. Katy wordt rood en houdt meteen haar mond. Ik sta op, trek de jongen omhoog en roep Jake zodat hij achter me aan naar boven loopt. Ik zet de jongen op mijn bed en ga samen met Jake naast hem zitten. Ik pak een zakdoekje uit mijn tas en geef die aan hem. Misschien is het raar om een wildvreemde pizzabezorger in een luxe huis binnen te laten dat niet eens van mij is, maar hij kan zo niet op zijn scooter stappen en wegrijden. Dan gebeuren er zeker weten ongelukken. Nou, misschien dan. Een paar jaar geleden reed ik gewoon op de fiets over straat. Een meisje op een scooter was aan het huilen, haar mascara was natuurlijk helemaal uitgelopen. Dat is ook 1 van de redenen waarom ik meestal waterproof gebruik. Ze reed de fietser die voor me reed aan. Niet bepaald een mooie herrinnering. De jongen veegt zijn tranen weg.

Ik stoot tegen zijn knie, perogeluk. Hij pakt zijn knie beet en kermt het uit van de pijn. De tranen stromen opnieuw over zijn gezicht.

"Sorry! Gaat het wel?" roep ik snel.

Hij knikt, maar ik geloof er niks van.

Ik vouw zijn broek omhoog. Er zit een grote wond op zijn knie! Ik denk dat hij al een ongeluk heeft gehad!

"Jake! Moet je kijken!"

Jake staat op en loopt naar de badkamer. Een minuutje later komt hij terug met een nat washandje en een glas water. Hij maakt de wond schoon. Hij weet precies hoe hij het moet doen. Net als hij toen bij Yiki deed toen ze geslagen was door haar vader. Hij had me er alles over verteld.

"Hoe heet je?"

"Leon."

"Leon." herhaal ik hardop. "Wat is er gebeurd?"

"Ik... Ik was bijna bij het begin van het park hier, toen een auto me van achter aanreed. Ik vloog van mijn fiets af en belande met mijn knie op de stoeprand. De auto reed gewoon weg."

"Hij reed weg?"

"Ja..."

"Wat vervelend voor je!"

"Heb je honger?" vraagt Jake wanneer hij klaar is met de wond van Leon.

"Een beetje wel." zegt Leon waardoor hij meteen moet blozen.

We lopen de traf af, de woonkamer in waar ondertussen hard gelachen wordt.

"Maar ehm ik kan toch niet van de pizza eten die ik voor jullie hen gebracht? Dat mag niet van mijn baas."

"Dat kan ook niet meer. Alles is op." roept Steve. Iedereen begint nog harder te lachen maar ik schop met mijn voet tegen de muur en meteen worden ze allemaal stil.

"Heb een beetje respect voor Leon, ja. Kom, ik maak wel pannenkoeken voor ons drieën." roep ik.

Ik zet Leon op een kruk in de keuken en Jake gaat op de kruk ernaast zitten.

"Weet je zeker dat ik geen pannenkoeken moet maken?" vraagt Jake.

"Hoezo? Denk je dat ik het niet kan dan?"

"Ariana, dat wilde ik niet zeggen. Ik wilde je helpen."

"Mooi zo. Maar dat is niet nodig."

"Was het lekker?" vraag ik aan Jake en Leon die allebei 3 pannenkoeken op hebben.

"Zeker."

"Tuurlijk schat."

Ik kijk hun tevreden aan en draai me dan om naar Steve, Amy, Yiki, Tim, David en Katy die tv aan het kijken zijn. Op het zelfde moment kijkt Katy ook om. Ik gebaar dat ze moet komen.

"Wat is er?" fluistert ze terwijl ik haar mee naar de gang neem.

"Heeft de rest nog iets over hem gezegd?"

"Over wie?"

"Leon."

"Ehh..." Katy bloost. "Ze vroegen zich wel af waarom hij hier is."

"Waarom bloos je?"

Nu wordt Katy nog roder.

"Kom op! Vind je hem leuk?"

Ze knikt. "Hij is zo cool en knap en aardig."

Ik begin te lachen.

"Hoe weet je nou dat hij aardig is? Je hebt hem niet eens gesproken!"

"In dat geval lijkt hij me aardig."

"Is hij ook. Blijven Yiki, Tim, Steve en Amy hier slapen?"

"Ja, hoezo?"

"Kan Leon ook blijven?"

"Eh, dat zou je even aan David en Jake moeten vragen. Maar ik vind het goed."

Ik loop samen met Katy naar David toe. Hij is druk in gesprek met Amy, maar dat interresseert me niks.

"He! Leon blijft slapen, oke?"

"Wat is dat gedoe met hem toch?"

"Hij heeft een ongeluk gehad. Hij kan niet alleen terug naar huis. Maar als jij hem wil brengen."

"Eh, nou, ik moet hier een oogje in het zeil houden hé. Hij kan blijven."

Ik lach naar hem en draai me weer om naar Katy.

"Jij mag het zeggen." zeg ik.

"Wat?"

"Dat hij kan blijven slapen. Dan kan je meteen een beetje kennis maken."

Ik duw haar op hem af.

(Hoii, iedereen heel erg bedankt voor het stemmen op de namen. Jullie kunnen nog steeds stemmen:

June, Juliette, Colette, Hailey, Amelie

En uit deze namen voor de andere hoofdpersoon:

Jade, Maya, Nevine, Zoey, Indy of Lucy.

Thankyou♥ xxx)