Στιχάκια

#121

"Παλιές φωτογραφίες"

Έχει 5 χρόνια που έφυγα από το χωριό.
Από τότε έχω να δω το σπίτι, το μπαούλο μου... Κι εκείνον...
Η μητέρα μου, νοσοκόμα στο επάγγελμα, μην μπορώντας να τα βγάλει πέρα με τον μισθό του τοπικού ιατρείου, έψαξε και βρήκε δουλειά σε νοσοκομείο της Αθήνας.
Έτσι, αποχαιρετήσαμε το χωριό για 5 ολόκληρα χρόνια...
Όμως δεν είχα προλάβει να αποχαιρετήσω εκείνον!
Θυμάμαι, τη μέρα που θα έφευγα, είχαμε δώσει ραντεβού στο παρκάκι πίσω από το καφενείο...
Μα δεν ήρθε ποτέ!
13 ετών εγώ, 14 εκείνος...
13 ετών κορίτσι, είχα μόλις λάβει την πρώτη μου απογοήτευση...
Γιατί δεν ήρθε να με χαιρετήσει; Δεν μ'αγαπάει; Δεν είμαι η καλή του φίλη...;

Και να τώρα, εγώ στα 18 κι εκείνος στα 19 να βρισκόμαστε πάλι στο ίδιο χωριό.
Εκείνος ποτέ δεν έφυγε από εδώ. Μόνο εγώ. Εξ'αιτίας της μαμάς...

Μου είχε λείψει το χωριό μου, μα πιο πολύ εκείνος. Και τώρα ήρθαμε επίσκεψη...
Κι ο λόγος; Ο χειρότερος!
Η κηδεία του παππού του :'(

Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό στον άνθρωπο που αγαπούσε πιο πολύ απ'όλα στη ζωή του;;;

Με ψυχή πονεμένη και μάτια κλαμένα, φόρεσα το μαύρο μου φόρεμα, έβαλα τις μαύρες μπαλαρίνες μου και περίμενα την μητέρα μου να ετοιμαστεί για να πάμε στο νεκροταφείο.

Όσο περίμενα, τα πόδια μου πήραν πρωτοβουλία να ανεβούν στο πατάρι του σπιτιού... Εκεί που είχα το μπαούλο μου.
Στάθηκα μπροστά του, γονάτισα και ακούμπησα πάνω του.
Λίγες στιγμές αργότερα, το άνοιξα και το πρώτο που είδα ήταν οι παλιές φωτογραφίες...
Φωτογραφίες από την παιδική ηλικία των παππούδων μου, της μαμάς μου, αλλά και δικές μου.
Εγώ με τον Γιάννη τρώμε παγωτό, εγώ με τον Γιάννη κάνουμε κούνια, εγώ με τον Γιάννη έξω από το δημοτικό, το γυμνάσιο... Εμείς οι δύο στο σπίτι μου, στο σπίτι του, στο καφενείο...
Άπειρες αναμνήσεις, πολλά χρόνια μα το ίδιο χαμόγελο πάντα!
Κι εγώ.. το ίδιο συναίσθημα κάθε στιγμή που ήμουν δίπλα του.

Πώς θα είναι σήμερα; Θα χάθηκε το χαμόγελό του και τα μάτια του που πάντοτε λάμπουν, σήμερα θα είναι κόκκινα και θολά από το κλάμα.

Σ'αυτές τις σκέψεις ξέσπασά κι εγώ σε κλάματα!

"Αγάπη μου, κατέβα κάτω, θα αργήσουμε..." με φώναξε η μαμά μου.

Σκούπισα τα μάτια μου με τα χέρια, έκρυψα μια φωτογραφία κάτω από την ζακέτα μου και κατέβηκα.

Σύντομα βρεθήκαμε στην εκκλησία κι έπειτα στο νεκροταφείο.

Ήταν εκεί, ανέκφραστος και με πρησμένα μάτια.