Στιχάκια

Πόσο Εντάξει..

Είμαι 4 χρονών. Πάω μεγάλα νήπια. Παίζαμε μπάλα μαζί με τους φίλους μου και ένα παιδάκι μου είπε ότι κλοτσάω σαν κορίτσι. Τα υπόλοιπα παιδιά αρχίζουν να γελάνε και τρέχω στην νηπιαγωγό μου να τη ρωτήσω γιατί είναι κακό να κλοτσάω σαν κορίτσι. Εκείνη σηκώνει τους ώμους και μου λέει ότι μάλλον πρέπει να αφήσω την μπάλα και να πάω να παίξω με τις κουκλίτσες μου. Μου λέει ότι όταν θα μεγαλώσω θα καταλάβω.
Εγώ όμως δεν καταλαβαίνω.
Είμαι 7 χρονών και πάω τρίτη δημοτικού. Την ώρα του διαλείμματος ένας συμμαθητής μου, μου σηκώνει την φούστα την ώρα που παίζουμε κυνηγητό. Όταν τον ρωτάω κλαίγοντας γιατί το έκανε, εκείνος γελάει και λέει πως το έκανε για πλάκα.
Εγώ όμως γιατί δεν γελάω;
Είμαι μόλις 10 χρονών όταν μου έρχεται η πρώτη μου περίοδος. Δύο συμμαθητές μου ψάχνουν την τσάντα μου και βγάζουν δύο μικρές σερβιέτες από την εσωτερική θήκη. Τις κρατούν πάνω από το κεφάλι μου και με γελοιοποιούν σε όσα παιδιά κοιτάνε. Η δασκάλα μου τους σταματά και με παίρνει παράμερα. Με συμβουλεύει να μην νοιάζομαι γιατί είναι ανώριμοι. Δεν θα έπρεπε να στεναχωριεμαι.
Εγώ όμως γιατί κλαίω;
Το γυμνάσιο έχει αρχίσει και είμαι πλέον 13 ετών. Δευτέρα γυμνασίου, Ιούνιος. Έξω το θερμόμετρο χτυπάει κόκκινο. Ο διευθυντής μαζεύει τα κορίτσια και απαιτεί να μην ντυνόμαστε "σαν πόρνες" και ότι οι κοπέλες που θα ειδωθούν να φορούν σορτς θα γυρίζουν σπίτια τους με αποβολή. Τα αγόρια όμως είναι ελεύθερα να φορέσουν τις βερμούδες τους χωρίς καμία απολύτως επίπληξη. Γιατί μου είπαν ότι τα κορίτσια είναι αυτά που προκαλούν πάντα τους άντρες. Γιατί μου είπαν ότι εμείς φταίμε όταν αυτοί αποφασίζουν να κάνουν τις κινήσεις τους πάνω μας.
Εγώ όμως δεν θέλω να ακούσω άλλο.
17 ετών πλέον. Σε σχολικό χορό δευτέρας λυκείου ένα αγόρι μου πιάνει τον κώλο και προσπαθεί να με στριμώξει σε μια γωνιά. Φεύγω τρέχοντας και όταν βρίσκω τον πρώτο καθηγητή στο δρόμο μου του λέω τι συνέβη. Αυτός πάει να ψάξει το αγόρι αλλά πρώτα μου λέει ότι ίσως τον προκάλεσα εγώ. Ίσως να φταίω και εγώ.
Ίσως όμως να μην φταίω τελικά.
Φτάνω επιτέλους τα 20. Φοιτήτρια πια, χωρίζομαι από τους φίλους μου μετά την έξοδο και γυρνάω σπίτι. Και μόλις χάνομαι από τα μάτια τους τρέχω με το κινητό στο χέρι. Γιατί είδα μόλις δύο άντρες να στρίβουν μαζί μου και φοβάμαι. Γιατί με ακολουθούν και αναγκάζομαι να χωθώ σε μια ταβέρνα που εκείνη την ώρα έκλεινε για να προστατευτώ. Ο νεαρός που δουλεύει σερβιτόρος μου προσφέρει ένα ποτήρι νερό και μου λέει ότι όλα είναι εντάξει.
ΠΌΣΟ ΕΝΤΆΞΕΙ ΣΟΥ ΦΆΝΗΚΑΝ ΌΛΑ ΑΥΤΑ;