Uğursuz Gece

Herşeyin Başlangıcı

FOTOĞRAFTAKİ ALMEDA.KENDI ODASININ BALKONUNDA...

Yıl 2030:

    Deli gibi aşıktım, aşkım gözümü kör etmişti. Sevgimin kullanıldığını gördüğümde, tüm sorunların ve çektiğim acıların kaynağının o olduğunu anladığımda çok geç olmuştu.
Bora ile evlenmeye karar vermiştik. Aileme söylememiştim. Aslında kimseye söylememiştik, en azından ben öyle sanıyordum.
Artık aileme söylemem gerekiyordu, aşağıya inip olayı onlara açıklama cesaretini toplamam lazımdı. Odanın içinde dönüp duruyordum. En sonunda herşeyi anlatmaya karar vererek odamdan çıktım. Adımlarımı bin bir telaşla atıyordum çünkü halen daha anlayış ile karşılamayacaklarından çok korkuyordum, ne de olsa onlar benim canımın parçalarıydı ve onların kararları benim için çok önemliydi. Ama eğer korktuğum durum gerçekleşirse onlarla karşı karşıya gelecektim çünkü Bora benim için herşeydi. Dediğim gibi aşkım gözümü kör etmişti. Tüm bunları aklımdan geçirmem beni daha fazla endişelendirmişti bu yüzden fikrimi değiştirmeden hemen aşağı indim. Annemle babam çaylarını yudumlarken bir yandan da sohbet ediyorlardı. Borayla nasıl tanıştığımıza kadar herşeyi en başından bir solukta anlattım. Şaşırmışlardı, en çok da annem. Hatta şaşkınlığından ağzını bıçak açmıyordu. Birbirlerine bakıp duruyorlardı. Sonunda annem yaşlara boğulup yukarı çıkarken " Asla olmaz, boşuna ümitlenme çünkü böyle bir durumda seni özgür bırakabileceğimizi düşünmemiştin değil mi Almeda?" diye haykırdı. Parçalanmıştım, ne yapacağımı bilemiyordum. Bora böyle bir durumda kaçmaktan başka bir şansımızın olmadığını söylemişti. Ama onları nasıl böyle bırakacaktım ki?
Annemin arkasından ben de kendi odama koştum. Dünyam, hayallerim hepsi yıkılmıştı. Yatağıma yattım, ağlamaya başladım. Ama sonrasını hatırlamıyorum. Uyandığımda kolumda bir serum bağlıydı. Çok halsizdim, kan terin içinde kalmıştım oysa Şubat ayındaydık.

ÜZGÜNÜM ÇOK KISA BİR BÖLÜM OLDU DİĞER BÖLÜMLERİ DAHA UZUN YAPACAĞIM. UMARIM BEĞENİRSİNİZ. YORUM VE FİKİRLERİNİZİ BEKLİYORUM. OYLAMAYI UNUTMAYINN😂😂