Voorbestemd

17) Dat genante moment

{ DAYANNA }

Hoofdpijn. Mijn voorhoofd bonkt als een gek en het zweet ook helemaal. Rustig maak ik me ogen open en kijk naar de persoon die naast mijn bed staat. Ik wrijf nog eens goed in mijn ogen en zie dat het Aiden is. Geschrokken ga ik automatisch rechtop zitten en kijk hem verward aan.

"Hey, hoe gaat het nu?" Fluistert hij zachtjes. Hij klinkt bezorgd en zorgzaam. Heel eventjes weet ik niet wat er is gebeurd en wat Aiden in mijn kamer doet.

"Ik dacht dat...We waren toch in de club?" Vraag ik voorzichtig en zet mijn lange haar in een slordige knot. Aiden lacht zwakjes en knikt. "We waren in de club totdat jij opeens naar buiten ging." Ik kijk hem verbaasd aan en denk na over wat er is gebeurd. We kwamen de club binnen en gingen de dansvloer op. Verder weet ik niks meer van de avond. "Waarom ging ik naar buiten?" Hij haalt zijn schouders op. "Dat zou jij moeten weten." Zegt hij zuchtend.

"Maar we waren toch de hele avond samen? Dan zou ik je toch gezegd hebben waarom ik naar buiten ging?" Fluister ik zachtjes. Het blijft een poosje stil. "We waren niet heel de avond samen." fluistert hij. Ik kijk hem verbaasd aan en denk na. Dan pas zie ik een wazig beeld van Aiden op de dansvloer met een stel meiden rond hem heen. Ik voelde me zo rot erover dat ik teveel heb gedronken maar ik kan me niet herinneren dat ik naar buiten ging. "Dus hoe heb je me gevonden?"

"We gingen je allemaal zoeken en uiteindelijk heeft Fiorella je gevonden in de armen van Lucian." Dat laatste zegt hij op een vreemde manier. Het lijkt wel boos.

"Lucian? Je bedoelt die nieuwe jongen? Lucian Alvarez?" Hij knikt. Langzaam zie ik inderdaad dat ik naar buiten liep en een geest zag. Ik zat met hem te praten en toen uit het niets stond Lucian achter me. Zou hij gehoord hebben dat ik tegen een geest praatte? Ik hoop niet.

"Het is een vreemde jongen." mompelt Aiden. Ik zie het verbaasde gezicht van Lucian voor me toen ik op hem viel maar hij me ving. Hij had een soort van haast dat herinner ik nog. Ik werd door hem opgetild en we rende weg. Het leek alsof hij weg rende voor iets. Zat er iets achter ons aan? Was hij bang voor iemand? Met allerlei vragen in me hooft zit ik hulpeloos in bed.

"Wat deed Lucian eigenlijk bij je?" Vraagt Aiden. "Ik weet het niet. Alles wat er vanavond is gebeurt kan ik me nog maar vaag herinneren. Ik weet alleen dat hij me hielp en naar jullie bracht." lieg ik. Hij blijf me schuin aankijken. Ik zucht en begin al wat helderder te worden.

"Luister Aiden, het spijt me echt dat ik jou avond en die van de rest heb verpest." zeg ik zachtjes. Hij schudt zijn hooft en gaat op het randje van me bed zitten. "Ik zou sorry moeten zeggen Yanna." Ik kijk hem verbaasd aan. "Je dronk zoveel omdat je me zag staan he? Met die meiden bedoel ik?" Ik moet er lichtelijk van blozen en geef geen antwoord.

"Het zou onze avond geworden moeten zijn!" Dit keer klinkt hij luider en vooral bozer. "Het geeft niet. Ik weet zelf ook niet wat me bezielde. Het werd voor mezelf ook gewoon teveel." Hij blijft me verwachtingsvol aankijken.

"De bruiloft komt steeds dichterbij" fluistert hij. Ik knik. "Maar het voelt alsof wij afstand van elkaar nemen." Voegt hij eraan toe. Ik kijk hem geschrokken aan en had nooit gedacht dat hij dat zou zeggen. Om eerlijk te zijn heeft hij wel gelijk.

"Maar weet je Yanna, we hoeven dit niet zo moeilijk te maken." hij komt wat dichterbij me zitten. Mijn hartslag gaat sneller en ik krijg het nog warmer. "Ik geef om je Dayanna." fluister hij en komt wat dichterbij mijn gezicht. Onze lippen raken elkaar net niet totdat  ik mijn hooft weg trek en kijk de andere kant op van schaamte. Dit is het gênantste moment uit me leven tot nu toe.

"Ik ben moe Aiden en me hoofd doet nog pijn." Mompel ik zachtjes. Hij heeft me begrepen en staat op. Ik trek mijn dekbed verder over me heen en zet mijn nachtlampje uit. "Slaap lekker" fluistert hij nog voordat hij de kamer verlaat. Ik hoor hem de voordeur open en dicht doen en in zijn auto stappen. 

{ LUCIAN }

"Goed dat jullie er allemaal zijn." zeg ik luid als ik de kamer binnen stap. De mannen kijken me verbaasd aan.

"Nu al terug? Het is pas net iets over middernacht"  zegt Jason. Ik knik en trek mijn lange zwarte jas uit. "Er zijn Trevers in de stad." zeg ik dan uit het niets. De mannen kijken me geschrokken aan. "Maar... Hoe kan dat? Hoe weet je dat?" Vraagt Ryan stotterend. "Ik was dus buiten aan het lopen en kwam Dayanna tegen"

"Je kwam haar tegen?" Vraagt Adam sluw. Ik kijk hem aan en geef er geen antwoord op. "Ze was dronken en praatte tegen haar zelf denk ik dus ik ging kijken hoe het maar haar ging." De mannen knikken behalve Adam die een beetje verveeld naar me luistert. "In de verte zag ik een paar rode ogen. De ogen van een Trever daar is geen twijfel over mogelijk. Volgens mijn begluurde hij Dayanna."

"Serieus?! Wauw dan meisje moet dan wel erg bijzonder zijn als de Trevers ook van haar bestaat af weten"

"Dat is ze zeker ja" zegt Adam grijnzend tegen Jason. "Als jij er niet was geweest had hij haar zeker weten meegenomen. Ze was dan zeker vermoord geweest of ontvoerd." zegt Ryan. Daar had ik al aan gedacht maar toch krijg ik de rillingen als ik er over denk.

"Volgens mij is ze nog bijzonderder dan we denken." Ik knik. "Etron wilt haar, nu willen de Trevers haar ook? Dit kan geen toeval zijn. Ze moet iets hebben wat andere niet hebben." fluister ik en denk na over wie of wat Dayanna kon zijn.

"Ik kom er wel achter." zeg ik dan en loop de kamer uit. Achter me hoor ik Adam nog zachtjes lachen.

Stem en laat een leuke reactie achter wat je ervan vindt! <3