Voorbestemd

24) vijand als teamgenoot

{ AIDEN }

Ik zeg mijn vrienden gedag en leun op het muurtje bij de uitgang. Zo kan ik precies zien wie er de school verlaat. Dayanna komt lachend de school uit met haar vrienden. Dat is goed want Lucian had dezelfde les als haar.

Dayanna lacht zwakjes naar me en verlaat het schoolplein. Ik zucht. Sinds gisteren gedraagt ze zich anders. Sinds we bijna gezoend hebben. Niet veel later komt Lucian de uitgang uitlopen. Ik sla mijn armen over elkaar en wacht totdat hij me ziet. Dat doet hij zeer snel. Hij kijkt rond om te zien of en mensen zijn en komt met grote stappen naar me toe. Zelfverzekerd is hij zeker wel.

"Lucian, wat leuk je te zien gast." zeg ik grijzend en ga voor hem staan. "Ja was heel gezellig, ik ga weer." zegt hij sarcastisch en probeert weg te gaan. Ik leg mijn arm op zijn schouder en hij staat al gelijk stil. Niet uit angst maar eerder uit woede denk ik.

"Wij moeten eens praten Lucian. Gewoon rustig praten." zeg ik duidelijk tegen hem. Hij schudt mijn hand van zijn schouder af en doe een stap naar achteren.

"Wat valt er te bespreken" zegt hij eentonig. Ik knijp mijn ogen fijn om te zien of hij weet waarover ik het wil hebben. Hij vermant zich niet en blijft stil. "Over Dayanna." ik zie een kleine verandering in zijn gezicht komen. Hij blijft wel dat strakke gezicht houden maar zijn ogen veranderen net zoals zijn blik.

"Stop met flirten." hij fronst dit keer en slaat ook zijn armen over elkaar. "Doe niet alsof je niet weet waar ik het over heb. Ik zie hoe je met haar om gaat." sis ik tegen hem.

"Je vergist je Aiden. Ik voel niets voor Dayanna." zegt hij weer op zo'n zelfverzekerde toon. "Nu moet ik echt gaan." Hij probeert weer weg te gaan maar ik houd hem weer tegen. Hij kijkt van mijn hand naar mijn gezicht. Zijn gezicht verstrakt.

"Laat me los Aiden." zegt hij eerst zachtjes maar de tweede keer schreeuwt hij het uit. "Laat me los!" Zijn ogen veranderen. Ze worden rood als bloed. Ook beginnen zijn hoektanden te groeien. Ze steken uit zijn mond als twee, lange, vlijmscherpe driehoekjes. Hij zet zijn hand voor zijn mond om zijn tanden te bedekken maar ik heb het al gezien. Geschrokken stap ik achteruit. Ik wist dat er iets niet klopte aan hem!

"Je bent een vampier." fluister ik zachtjes. Hij schudt wild zijn hooft en doet ook een stap achteruit. Ik zie de kleur in zijn ogen weer veranderen naar zijn normale oogkleur. Donkerbruin net niet zwart.

"Je vergist je Aiden."mompelt hij.

"Oh kom op! Ik zag toch net je je hoektanden tevoorschijn komen en je oogkleur veranderende in...." Ik maak mijn zin niet af en denk na. "Je oogkleur veranderde in rood! Je bent een Trever!" Zeg ik geschrokken en doe nog een paar stappen achteruit.

"Aiden, ik ben heen Trever!" zegt hij luid.

"Je oogkleur veranderde net in bloed rood! Alleen bij leden van de Trevers is dat ook zo. Dit is het terrein van de Anieven hoor je me!"

"Niet zo schreeuwen straks hoort iemand je nog!" Sist Lucian en komt wat dichterbij staan.

"Luister Aiden, ik ben geen Trever. Ik hoor bij de Anieven net zoals jouw." Waarom heb ik het gevoel dat hij niet liegt. "Maar je ogen.."

"Geloof me Aiden. Ik hoor bij de broederschap. Ik ben een eerste generatie vampier. Hoe kan ik anders nu in het daglicht rondlopen?" Verward kijk ik hem aan. De zon schijnt fel op vandaag.

"Ik draag wel een daglicht ketting maar kijk, ik ben een eerste graat" hij laat zijn tatoeage op zijn schouder zien. Op zijn arm zit het teken. Een cirkel met vlammen erom heen. Hij spreekt de waarheid. Jezus hij is een eerste generatie vampier en gaat om met mijn vriendin!

"Je blijft uit de buurt van Dayanna." Hij kijkt me verbaasd aan en komt een stap dichterbij. "Dat bepaal jij niet. Ik zou haar geen pijn doen." sist hij naar me. "Maar jij, Aiden, gaat haar wel pijn doen door met haar te trouwen." Dat laatste maakt me wakker van deze situatie. Hij weet van de bruiloft.

"Ik heb geen keuze. Etron dwingt me om met haar te trouwen. Ik weet zelf ook niet waarom." Zeg ik zachtjes.

"Aiden, je gaat een leven afnemen van een onschuldige vrouw. Je weet dat je haar in een wolf moet veranderen." Ik knik. Natuurlijk wist ik dat.

"Je beseft je wel dat je haar moet vertellen dat je heel je leven al een wolf ben, een alfa zelfs en daarna moet je haar nog vertellen dat je haar ook moet veranderen in het monster dat je bent?" Zegt Lucian grijzend. Hij geniet hier van.

"Nu je de waarheid over me weet, weet je hoeveel sterker ik dan jouw ben. Je laat mij en Dayanna met rust begrepen? Anders vertel ik jouw waarheid wel aan haar. Kijken wat ze er van gaat vinden." ik slik moeizaam. Het zweet rolt over mijn voorhoofd en Lucian geniet daadwerkelijk van elk woord dat hij uitspreekt.

"We horen bij het zelfde team Aiden. Denk daar maar eens over na voordat je onschuldige vampiers vermoord. En laat het maar uit je hooft om mij te vermoorden want ik zie in je ogen dat je dat graag wilt." Hij is sluwer dan ik gedacht had. En hij weet alles over me. Echt alles.

"Ik zie je morgen wel weer." zeg ik tegen hem en verlaat het schoolterrein. Ik zou niet zo willen weglopen van hem en hem het gevoel geven dat hij sterker is, ook al is hij dat ook. Maar ik zou nu toch weg moeten, mijn roedel wacht op me. We hebben weer eens dienstplicht en dat komt goed uit want ik heb Damian iets belangrijks te vertellen: dat de mysterieuze Lucian een vampier blijkt te zijn. Een eerste generatie vampier nog Wel. Een krijger van de broederschap. Een team genoot, wat heel raar is want ik zie hem ook als vijand. Een vijand als teamgenoot, logisch.