Her Second Chance

"The Homecoming"

NAIA Terminal 3

April 2018

Dahan dahang itinutulak ni Lorraine ang cart na laman ng kanyang mga bagahe palabas ng arrival area ng NAIA Terminal 3 habang nagmamasid sa kanyang paligid. Halos lahat ng mga kasabayan niyang mga pasahero sa eroplano ay hindi maipinta ang tuwa at pananabik sa kanilang mga mukha.

Lahat ay nagmamadaling kumilos patungo sa kani-kanilang pamilya na siguro'y kanina pa naghihintay sa kanilang pagdating. May mga inang sabik na niyayakap ang kanilang mga anak na siguro'y ilang taon din nilang hindi nakita. May mga anak na hindi maipinta ang tuwa sa kanilang mga mukha sa muling pagkikita nila ng kanilang mga magulang.

She continued walking. Unlike those people, wala siyang inaasahang sundo. She has no one.

Gaya ng mga ibang kwento sa pelikula, ulila ng lubos si Lorraine. She was just five years old when her mom left her. Her dad?, ewan. Ang alam niya ay may iba na daw itong pamilya.

It was her lola Carmen who took care of her since her mom chose to walk away. Nakita niya kung paano ito naghirap para itaguyod ang kanyang pag-aaral. There were times that she would caught her staring blankly into the space.

"Lola, parang ang lalim ng iniisip natin ah?" Lorraine would ask.

"Wala apo, may naalala lang ako", ang lagi niyang sinasabi.

But Lorraine knows that she was worried. Sino na lang daw ang mag-aalaga sa kanya pag nawala na ito. Sino na lang daw ang makakasama niya tuwing birthday niya, pasko at bagong taon.

She asked the same questions a few times to herself as well. And every time she did, wala siyang mahanap na kasagutan. Just the thought of not having her grandmother beside her is already killing her. But she needed to be strong in front of this woman whom she loved so much.

"Lola, hindi ka pa mawawala. Malakas ka pa kaya! tsaka malaki na ako, kaya ko ang sarili ko!".

Ang lagi niyang sinasabi sa tuwing makikita niya ang pag-aalala sa mata ng kanyang lola. And lola Carmen will just smile. They would hug each other but deep inside their hearts they know that one day they would have to say goodbye to each other.

And then it happened. Lola Carmen suffered a massive stroke that caused her death. Lorraine was just sixteen then.

Since then mag-isa na lamang siya. Thank goodness to all those scholarships and part time jobs that's why she was able to survive. Nakaya niyang pag-aralin ang kanyang sarili hangang kolehiyo kahit may mga panahong gusto na niyang sumuko.

"Pilitin mong makapagtapos ng pag-aaral", ang laging sinasabi ng kanyang lola noong ito'y nabubuhay pa. Iyon din ang nagtulak sa kanya para lalong magsumikap at magpatuloy sa pag-aaral.

She missed lola Carmen so much but remembering her is still painful.

She still smiled after remembering her lola though. She knows that wherever she is right now, she is happy for her and her achievements. She knows that she is proud knowing that she is slowly making her dreams come true.

Pilit na iwinaksi ni Lorraine ang ala-ala ng kanyang pagkabata at ng kanyang lola Carmen dahil ayaw niyang makaramdam ng lungkot.

"No. Not now", she reminded her self quietly.

She is now standing outside the airport. She hailed a cab to drop her off the bus station going to the city that she will always call home, the place where that she tried to forget for so long.





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Matapos ibigay ang kanyang mga bagahe sa kundoktor ay umakyat na si Lorraine sa loob ng bus. Sumulyap pa siya muna sa maliit na karatulang nagsasabi sa destinasyon ng bus na iyon.

BAGUIO

Yes. She is on her way home to the city of Pines.

Tahimik siyang umupo sa bakanteng upuan malapit sa bintana. It was already past two in the morning kung kaya't iilan lamang ang kasamahan niyang mga pasahero.

Pagod man sa halos isang buong araw na byahe ay hindi siya makaramdam ng antok.

Halos kaba lang ang nararamdaman niya sa mga oras na iyon. Maraming katanungan ang gumugulo sa kanyang isip.

Paano kung magkita ulit sila, ano ang gagawin niya?

Kaya na ba niyang humarap sa kanya?

Kaya na ba niyang puntahan ang mga lugar kung saan sila gumawa ng mga ala-ala?

Paano kung mahal pa niya ito?

Tumawa siya ng mahina sa isiping iyon. "Mahal?"

"No!, Lorraine seriously! you don't associate that word to that person anymore!". Ang mahina niyang bulong sa kanyang sarili sabay iling.

Naramdaman na niya ang pag-andar ng bus matapos marinig ang malakas na anunsiyo ng kundoktor na aalis na nga ang bus.

Huminga siya ng malalip. "Here you go, anim na oras.... anim na oras na lang." Ang paulit-ulit niyang binubulong sa sarili habang lalong lumalakas ang kabog ng kanyang dibdib.

She closed her eyes hoping to get some sleep.

Pero sa pagpikit ng kanyang mga mata ay hindi na niya napigilan ang pagbaha ng mga ala-ala ng nakaraan na pilit niyang kinakalimutan.