Çok ağladım.
Sağ tarafıma yatıp, karnıma çektiğim bacaklarımın arasına sokarak ellerimi. İki büklüm olduğum yerde çok geceyi sabah ettim. Nasıl olsa aydınlığa kavuşur dediler her karanlık, görmezden gelerek körün karanlığını. Ben kördüm, kördüm. Hiç görmedim. Hiç göremedim ne renk sever insanlar insanları. Bilmiyorum, nasıl bileyim hiç sevilmedim.
Biraz dibinde soluklansam dediğim her ağaç sakladı gölgesini benden.
Biraz içsem dediğim her su kayıp gitti arasından avuçlarımın.
Biraz koklasam dediğim her çiçek soldu mevsimini beklemeden.
Kurtulamadım lanetimden.
Sevilmemişliğim dizimde yara değil, yüzümde façaydı saklayamadım.
Kaçamadım yok sayılmaktan, hapishanelerin ufacık avlularında volta atar gibi dönüp durdum bir duvardan, diğer duvara.
Bir duvarın üzerime yıkılmasından kaçsam, diğeri yakaladı beni.
Çok yoruldum.
Öylece uzanıp, tavana bakarak geçirdiğim sayısız günün uyuşukluğu ve ağrısı var üzerimde. Kendimi baktığım rutubetli tavana benzeterek yaşıyorum şimdilerde. Sürekli benzetiyorum da kendimi bir şeylere tavana, böceklere, boka, kuyuya, çirkine, çaresize, çamura, ölülere, taşa, şeytana yine de tam olarak bu diyemiyorum işte.
Bulamıyorum üzerime giydiğimde asil bir gelinlik ya da kefen gibi duracak bir benzetme.
Hiçbir dilde bulamıyorum tam tamına yeterli bir küfür bu hayata edilecek.
Ne sövsem yarım,
Ne sövsem az gelecek!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Zaman Sensiz Geçmiyor
Poesía"O kadar yorgunum ki konuşmam gereken anlatmam hatta kavga etmem gereken her şeyi tamam diye kestirip atıyorum."
