Ran Away

παρτ 1

Κοιταζομαι στον καθρεφτη. Φοραω το κοκκινο φορεμα που μου πηρε δωρο για τη σημερινη μερα. Θα με παει για φαγητο σε ενα "σικ" εστιατορειο. Εχω μονο μιση ωρα ακομη να ετοιμαστω. Ελπιζω να προλαβω. Γλυστραω τα ποδια μου μεσα στις σφηχτες γοβες και περπαταω κατα μηκος του διαδρομου να τα προβαρω. Πονανε. Θα το συνηθισω.

Μπαινω στο μπανιο και βαφομαι στα γρηγορα. Ελαφρια ομως, δεν αρεσει στον Ανδρεα οταν ειναι εντονο το μακιγιαζ. Ξεφυσαω. Εχει περασει ηδη η ωρα. Ψεκαζω το λαιμο μου με το αγαπημενο του αρωμα. White musk. Παιρνω το τσαντακι μου και βαζω το παλτο στα ποδια μου. Θα κατσω στον καναπε να τον περιμενω....

(...)
Εχει περασει ηδη μιση ωρα. Πρεπει να ανησυχω; Μηπως ξεχασε οτι θα με εβγαζε στα γενεθλια μου; Αποκλειεται να το ξεχναγε. Με αγαπαει, μου το εχει πει αλλωστε. Το ποδι μου παει πανω κατω απο την ανυπομωσια. Τελικα θα παω να τον ψαξω. Φοραω το παλτο και βγαινω στο δρομο κλεινονταςτην πορτα πισω μου.

Το να εχεις σχεση με καποιον για πανω απο δυο χρονια εχει και τα καλα του. Εχω τα κλειδια του σπιτιου του. Ξεκλειδωνω οσο πιο ησυχα μπορω και μπαινω μεσα. Το πρωτο πραγμα που βλεπω ειναι χαμος. Χαμος παντου. Με την πρωτη ματια με πιανει πανικος νομιζοντας οτι μπηκε καποιος κλεφτης μεσα. Αλλα αρχιζω να παρατηρω καλυτερα. Τα παντα ειναι ιδια τιποτα δε λειπει, ολα ειναι στη θεση τους εκτος απο κατι ρουχα δικα του και κατι.... γυναικεια;; Πιο περα ειναι πεταμενες ατσαλα ενα ζευγαρι μαυρες γοβες αλλα δεν ειναι δικες. Τις δικες μου τις φοραω. Με απαταει. Με απαταει. Αυτες οι λεξεις κατακλυζουν το μυαλο μου και παραπαταω βουρκωνοντας. Αδυνατο, μολις χτες μου ελεγε ποσο με αγαπαει και με λατρευει. Προχωραει προς την κρεβατοκαμαρα του με ελαφρια βηματα και μπαινω μεσα χωρις να με καταλαβει κανεις.

Ειναι εκει, πανω απο μια κοκκινομαλλα και το κρεβατι τριζει. Με απαταει. Με απαταει. Το προσωπο μου παιρνει μια εκφραση τρομου. Βγαινω απο το δωματιο με τον ιδιο τροπο αλλα με δακρυα στα ματια αυτη τη φορα. Παραταω τα κλειδια πανω στην τραπεζαρια και παιρνω τα δικα μου απο την κλειδοθηκη. Κλεινω την πορτα του σπιτιου του με δυναμη για να κανω αισθητη την παρουσια μου. Οι ωμοι μου αρχιζουν να τρεμουν και μου ξεφευγει ενας λυγμος. Ανοητη, ποτε ηταν η τελευταια φορα που σε αγαπησε καποιος;

Θυμαμαι το κολιε που εγραφε πανω του "Ιζαμπελ", το ονομα μου. Μου το εκανε δωρο αυτος. Ηταν ακριβο σιγουρα, αλλα δεν εχει πλεον σημασια. Το τραβαω απο το λαιμο μου και κοβεται η αλυσιδα. Με οση δυναμη μου περισσευει το πεταω χωρις να βλεπω που προσγειωνεται και το βαζω στα ποδια τρεχοντας μακρυα του. Μακρυα απο την αγαπη του. Βρεχει και οι σταγονες γινονται ενα με τα δακρυα μου ετσι ωστε δεν καταλαβαινεις αν κλαιω ή φταιει η βροχη. Μου αρεσει. Ειναι βολικο.