Huiswaarts ~ vervolg Raken (voltooid)

09

Geschreven door: WendyyX

Wij willen jullie waarschuwen dat het heftig kan worden. Dus denk je dat je het niet aankan raden wij aan niet verder te lezen.

'Rachel Stoke?,' vroeg dokter Olsen door de wachtkamer van het ziekenhuis. Rachel stond op en schudde de meneer zijn hand. Ze liep hem zwijgend achterna naar zijn kamertje.

'Ga zitten Rachel,' zei hij. Met zijn hand wees hij uitnodigend naar het stoeltje aan zijn bureau. 'Hoe gaat het met je?'

'De laatste paar dagen gaat het beter. Daarom was ik zo verbaasd dat u mij belde. Ik verwachtte niet dat er iets aan de hand was, maar het gewoon een hardnekkige griep was.'

Dokter Olsen knikte. Terwijl Rachel aan het woord was starte hij zijn computer weer op, die op slaapstand was gevallen.

'Uit het bloedonderzoek is toch wat anders gekomen.' Zijn gezicht vertrok wat. Hij ademde diep in en sloeg zijn handen in elkaar op het bureau. 'Tijdens de lumbaalpunctie, in de volksmond ruggenprik, zijn wij erachter gekomen dat er teveel rode bloedcellen in jouw bloed zitten. Wij kunnen er niets anders van maken, Rachel, maar ik moet het toch mededelen. U lijdt aan acute leukemie.'

Het hart van Rachel roffelde een paar keer te snel. De brok in haar keel was zo groot dat ze hem niet kon doorslikken. Acute leukemie, wat nu?

'Dat verklaart de symptomen ook gelijk,' ging de dokter verder. 'De koorts, bloedneuzen, bloedarmoede, het bloedende tandvlees en de vermoeidheid. Het zijn allemaal symptomen van acute leukemie.'

'Hoe moet het nu verder?'

'We gaan volgende week beginnen aan je eerst kuur.'

-

De emotionele klap die Rachel had verwacht te krijgen kreeg ze niet. Verbaasd stond ze op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Ze stapte in de auto van haar moeder, maar reed niet weg.

'Met Viktor,' zei zijn lage stem door de telefoon heen.

'Met Rachel,' zei ze terug. Dom, waarschijnlijk had hij haar naam gelezen op het scherm. 'Kan ik naar je toe komen?'

'Ben je in Nederland dan?'

'Kan ik komen of niet? Het is belangrijk.'

'Natuurlijk,' zei hij snel. 'Tot zometeen dan maar.'

-

'Ik had niet verwacht dat je langs zou willen komen,' zei Viktor toen ze zijn huis binnenstapte. Eigenhandig hing ze haar jas op en deed haar schoenen uit.

'Ik heb de uitslag.'

Ze liep voor Viktor uit naar de woonkamer en nam plaats op de bank. Viktor ging zitten in het hoekje en keek ongemakkelijk haar kant op.

'En? Ben je zwanger?'

Rachel schudde haar hoofd. Voor het eerst sinds ze het vreselijke nieuws had gehoord rolden er tranen over haar wang. Viktor sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. Hij schoof naar achteren en liet haar lichaam op zijn borst rusten.

'Wat is er dan? Ben je opgelucht?,' vroeg Viktor. Zijn handen knepen haar nog net niet vast. Hij had haar gemist en wilde haar koste wat het kost niet meer laten gaan.

'Ik ga niet meer terug naar Napels dit seizoen. Ik heb acute leukemie en ze gaan volgende week beginnen met de chemokuren. Ik ben ziek Viktor. Ze zeggen dat ik maar 40 procent kans heb om te overleven,' snikte ze tegen zijn borst. 'Ik wil nog niet dood. Nog lang niet.'

Viktor was stil, dat merkte Rachel meteen op. Zijn grip verslapte en het leek alsof al zijn levenslust uit zijn lichaam was vertrokken. Ze keek omhoog. Stilletjes stroomde er tranen over zijn gezicht, die hij met zijn duim wegveegde.

'Wat had ik nu toch graag gehad dat je zwanger was,' lachte Viktor door zijn tranen mee.

'Ik ook. Met alle liefde.'

Rachel stond op en kroop op Viktor. Haar armen sloeg ze om zijn nek. Voorzichtig legde Viktor zijn hoofd in haar nek. Zijn stille huilbui ging over in luid gesnik.

'Ga alsjeblieft niet dood,' snikte hij. 'Ik wil niet zonder jou zijn.'

'Ik ga mijn best doen Viktor.'

Zachtjes wiegde ze het -vergeleken met haarzelf- grote lichaam heen en weer. Viktor werd kalmer, tot er bijna niets meer van het geluid over was.

'Je komt me toch wel opzoeken als ik lig te creperen van de chemo?'

'Ik kom je altijd opzoeken. Zo vaak als ik kan. Goed?'

Rachel knikte. Ze gaf hem een kus op zijn slaap en legde vervolgens haar hoofd weer tegen het zijne aan.

'Je bent m'n beste vriend Viktor. Het spijt me dat ik niet altijd even lief was. Jij was wel de persoon die er altijd voor mij was, ook nu.'