Huiswaarts ~ vervolg Raken (voltooid)

19

Geschreven door: WendyyX

Ernstig verzwakt, maar toch enigszins enthousiast stapte Rachel haar bed uit. Ze liet zich in de rolstoel zakken en besloot bij de kast wat ze aan zou doen. Eigenlijk had ze niet veel meer dan wat trainingsbroeken, t-shirts en de te grote truien van Viktor (die ze tijdens haar laatste bezoek onder in haar tas had gepropt).

Omdat ze dit ergens wel had voorzien pakte ze een zwarte legging en een groot los vallend rood shirt, dat tot net over haar billen viel. Samen met wat hulp van de verpleegkundigen kreeg ze het aan.

Aankleden met het infuus was niet fijn. Het moest losgekoppeld worden en vervolgens weer erin.

Sinds dagen pakte ze de borstel weer op van de wasbak en ging door haar haren heen. Het viel weer stijl naast haar gezicht, waarna ze zich weer een weg naar haar bed baande.

'Goeiemorgen kære,' glimlachte Viktor, waarna hij haar een kus op haar wang gaf. 'Je ziet er mooi uit.'

'Goedemorgen Vik,' zei Rachel, met zowaar een klein glimlachje.

'Dit is m'n moeder, Jane,' de vrouw glimlachte en schudde haar de hand.

'You must be Rachel. Viktor told us a lot about you.'

-

'Wil je nog wat koffie, mam?,' vroeg Viktor in het Engels. 'Of heb je liever thee, of water?'

'Doe mij nog maar een bakje koffie, lieverd,' zei Jane, die vertederd naar haar zoon lachte.

Viktor vertrok uit de kamer en liet de twee dames alleen. Rachel glimlachte even en begon toen wat te pulken aan het rode shirt.

'Volgens mij is Viktor een beetje verliefd op jou,' zei Jane fluisterend, alsof ze Rachel een geheimpje verklapte. 'Hij moet de hele tijd huilen als ik het met hem over je heb.'

Rachel glimlachte onzeker. Wat moest ze hier mee? Van de daken schreeuwen dat ze het zelf eigenlijk ook was? Of het aan Jane vertellen? Nee, dat zou te gek voor woorden zijn. Ze kenden elkaar nog maar een uurtje.

'Huilt hij ook wel eens bij jou, of houd hij zich groot?'

'Ik heb hem alleen zien huilen toen ik het hem vertelde, daarna niet meer.'

'Vraag er eens een keer naar, over hoe hij zich voelt,' moedigde Jane haar aan. 'Ik weet zeker dat het voor hem oplucht als je weet dat hij zo verdrietig is.'

Rachel knikte. Het vastzittende gevoel van slijm in haar longen begon op te spelen. Ze hoestte een paar keer om het los te krijgen, maar kreeg te maken met een drukkende spierpijn in de buurt van haar borst.

De laatste twee dagen merkte ze sowieso wel dat het pijn deed om adem te halen en nog sneller vermoeid was als eerst. Het vertellen aan de dokter was alleen een tweede. De moed die haar dan in de schoenen zou zinken omdat er een infectie was kon ze niet aan. Infecties in haar geval waren levensbedreigend.

Het enige wat ze waren opgevallen was dat ze minder at. Aan haar lichaam te zien zwakte ze af. Ze werd magerder, tot ze nu op het punt was dat ze nog nooit zo slank was geweest.

'Gaat het wel goed met je Rachel?,' vroeg de verpleegkundige.

'Gaat prima,' lachte ze terug, mede om de schijn omhoog te houden.

-

'Lukte het om nog even weg te komen?,' vroeg Rachel met een glimlach. 'Je had best vanavond bij je moeder kunnen blijven. Dat had ik echt niet erg gevonden.'

'Rachel, ik ben er graag,' zei hij oprecht. 'Wil je een glaasje water?'

'Nee, dankje,' zei ze. Ze zakte onderuit in het bed en sloeg de deken open. 'Kom eens bij me liggen, Viktor.'

Viktor keek om en bestudeerde haar goed.

'Kom nou maar. Ik krijg het koud,' zei ze bemoedigend. Viktor zette het bekertje terug en trok zijn schoenen uit. Hij kroop bij Rachel onder de deken en liet zijn hoofd op haar borsten liggen.

'Lig je goed?,' vroeg Rachel. Met haar hand streelde ze door zijn haren.

Viktor knikte en zuchtte diep uit.

'Je mag best huilen hoor,' zei ze schoor. Voor Viktor was dit het startsein, want er volgde een vloed aan tranen.

Ergens midden in zijn huilbui begon ze zelf ook te snikken. Ze trok hem nog dichter tegen zich aan en liet haar hoofd tegen Viktor zijn kruin rusten. Met haar lippen plaatste ze er een kus op.

'Wil je alsjeblieft niet opgeven Rachel?,' vroeg Viktor. 'Ga er voor.'

'Ik doe mijn best, zo hard als ik kan. Beloven dat ik het zal overleven kan ik alleen niet. Hoe graag ik dat ook zou willen.'