ÖZEL

Ö2: ÖZEL OLAN

Annemi beklerken yapabilecek hiçbir şeyim yoktu. Tamamen çaresiz ve aciz bir durumda, bir klozet kapağına oturmuş hayalimdeki gibi bir kız olduğum için gözyaşı döküyordum. Tek istediğim her şeyin normal olmasıydı. Kapı açıldığında gelenin annem olması için dua ettim.
"Derin?"
"Anne!" Diyerek kapaktan kalktım ama kapıyı açmaya cesaret edemedim. Baştan sona değişmiş biriydim ve tepkisini hayal edemiyordum. Neyseki annemden başka kimse gelmemişti. Büyük ihtimalle okul boşalmıştı.
"Derin? Noldu apar topar getirttin beni buraya. Telaşlandım zaten."
Yavaşça kapıyı açtım ve hafifçe başımı uzattım.
"De-derin?" Sesindeki hayret vücudumun ücra köşelerinde deprem yaratırken artık bacaklarım da titriyor, ayakta durmakta zorlanıyordum. Kapıyı hafifçe ve korkuyla ittirdiğinde artık gözler önündeydim. Yeni Derin buydu. 17 yaşında ama 20 gösteren, eskisiyle alakası olmayan Derin.
"Ne Zaman oldu bu?"
"Seni aramadan önce. Anne? N'oluyor?" Yutkundu ve elini yüzümde gezdirdi hafifçe. Normal tepkiler vermiyordu. Bu olan şey normal değildi ve karşımda durmuş ne Zaman olduğunu soruyordu. Ne fark ederdi? Önemli olan olmasıydı. Bir anda surat ifadesini değiştirdi. Şimdi tam bir anne edasıyla duruyordu; her şeye rağmen güçlü gözüken Derya Adan vardı şimdi. Rolüne her zamanki gibi hazırdı ve oynamaya başladı. Gözünden akan iki damla yaşı elinin tersiyle sildi ve istenmediklerini en kaba şekilde belli etti. Benim annem ağlamayı sevmezdi.
"Burdan çıkmamız ve eve gitmemiz gerek tamam mı?" Bir şey demediğimde bunu bir onay olarak aldı ve devam etti. "Okulda ögrenci kaldı mı? Birileri var mı?" Sesimi çıkartamıyordum, Nasıl böyle bir şeye tepki vermezdi? "Derin! Sana diyorum!" Kollarını omzuma koydu ve beni sarstı. "Bunu atlatacaksın. Sadece dediklerimi yap tamam mı? Yanımdan ayrılma." Yerde duran çantamı aldı ve hızla kolumdan tutarak beni arkasından çekiştirmeye başladı. Kimseye görünmemek için artıdan bir çaba sarf ediyor, resmen çıkışa doğru koşuyorduk. Okuldan çıktığımızda bu sefer arabaya doğru ilerledik. Neyse ki etrafta kimse yoktu. Hızla benim için arka kapıyı açtı ve o da ön koltuğa oturdu. Hiç vakit kaybetmeden arabayı çalıştırdı aynı zamanda da eline ne zaman aldığını bilmediğim telefonunu kulağına götürdü. Konuştuğu kelimeleri seçmekte zorlanıyordum.
"Hemen eve gel....... Semih bilmiyorum... Evet yanımda....... Tamam,acele et." Babamla konuşmuştu. Çıldırmak üzereydim. 10 dakikada baştan aşağı değişiyordum ve annemin tek verdiği tepki beni arabaya bindirmek oluyordu. Annem arabayı ilk defa çıldırmış gibi sürdü. Kırmızıda geçti, kornaya bastı hatta kemerini de takmamıştı. Asla bunları yapmazdı. Eve ulaşmıştık ve ben ne düşüneceğimi dahi bilmiyordum. Annem beni arabadan çekiştirerek indirene kadar da hareket etmedim. Eve adımımızı attığımızda ilk defa bana bakmak aklına gelmiş gibi gözleri bana kaydı. Yanıma geldi ve beni ikili koltuğa doğru ittirdi. Beni koltuğa oturttu ve karşımdaki orta sehpanın üzerine oturdu.
"Bunların sana açıklanamaz geldiğini biliyorum ama..." En sonunda ben de patladım.
"Ama ne?" Bağırmıyordum ama sesim çok sert çıkıyordu. "Ame ne anne? 10 dakika da bu hale geliyorum ve hiçbir tepki vermiyorsun. Burda kafayı yemek üzereyim ama tek kelime etmiyorsun. Bunun Nasıl olabileceğini geçtim, bildiklerini bana anlatma zahmetine dahi girmiyorsun!"
"Derin..." Dedi anne sesiyle. Pişmanlığını berrak suyun dibine çökmüş bir taş kadar net görebiliyordum. Ama taşı kimin attığını , o pişmanlığın sebebini göremiyordum. "Bak babanı aradım. O gelecek ve seninle birlikte bir yere gideceğiz. Bir adamın yanına. O her şeyi sana, bana, babana anlatacak. Bildiğim şeyler çok az. Ama sana anlatacağım. Anlatmak icin çok geç kaldığımı ben de yeni fark ediyorum."
Derin bir nefes aldı, yutkundu ve devam etti. "Sadece anlattıklarıma inanmaya çalış tamam mı? Zor olduğunu biliyorum ama... Bunlar gerçek."  Konuşmakta zorlanıyor sürekli yutkunuyor ya da nefes alıyordu.
"Normal insanların dışında bir de farklılar diye bir grup var. Farklı olan insanlar, 18 yaşından itibaren bazı değişimler hissetmeye başlar. Seninki gibi. Saçları, gözleri, boyu, kilosu kısaca fiziksel özellikleri... Bilinçaltında istediği yönde değişir." Devam edecekti ama sözünü kestim.
"Ne yani ben farklı mıyım? İyi de daha 17 yaşındayım."
"Ben de sana bunları anlatmak için doğum gününü bekliyordum. Ama eğer on sekiz yaşında olsaydın bile, bunlar 10 dakikada olmamalıydı. Çünkü farklılar dikkat çekmek istemez. Bu sebeple 4 yılda yavaş yavaş değişir bunlar. Boyun normale göre hızlı uzayabilir ama bir anda olmaz. Kilo verirsin belki ama bir anda değil."