Duizend Sterren en Één Maan

Hoofdstuk 2

Zachte zonnestralen doorkliefden de dikke witte wolkendeken aan de hemel boven het kleine dorp Taza, midden in het berggebied in het Zuiden van Godor. Het was voor het eerst in zeker twee weken dat de mensen de zon weer zagen schijnen. De gewassen van de mensen hingen slapjes op de grond, maar dat zou nu veranderen en hopelijk mislukte de oogst niet. Ondanks de vele ruzies tussen het Licht en het Donker.

Al dagen had er onheil in de lucht gehangen. Buiten was het grauw en het regende. Zelfs binnen was de sfeer niet vrolijk. De herberg, 'De Roestige Ridder', had weinig bezoekers en de vaste gasten dronken niet meer dan een enkele pint bier. Helaas was het niet alleen bij een grimmige sfeer en een naar onderbuiks gevoel gebleven. Waar eens het prachtige landhuis van baron Tristan tegen de horizon opdoemde, waren nu enkel gigantische rookpluimen zichtbaar. De geur van rook was nog op vele kilometers afstand te ruiken.

In galop draafden Kathelyn en Dena over de Ijzerpas door de grijzige bergen vlakbij hun dorpje. In hun rechterhand lag een slinger, gewikkeld in een oud oliedoek. Ze gebruikten hun slinger nu minstens vier maanden, en dat zorgde ervoor dat ze er elke middag op uit reden om hun vaardigheden te verbeteren. Kathelyn en Dena waren geoefend ruiters en konden met een enkel knieduwtje hun rijdier weer in het gareel krijgen. De teugels hingen dan ook losjes in hun handen.

Het was een triest ongeluk, wist Kathelyn. Het bloed van al die onschuldige bedienden kleefde aan de handen van een chef die omzichtig omging met het vuur, ondanks dat hij geen van hen met opzet had omgelegd. Het was gewoon een stom ongeluk. Een ware tragedie, waar de geliefde baron Tristan en zijn lieftallige vrouw om het leven waren gekomen, eveneens hun twee kinderen.

"Ik hoop dat Harry iets lekkers op het menu heeft staan," zei Dena. Verlangend dacht ze aan het diner in de herberg 'De Roestige Ridder.' Deze herberg had twee verdiepingen, een knusse gelachkamer, gezellige kamers en er hing altijd een vrolijke sfeer. Behalve de afgelopen twee weken dan.
De vrouw van Harry, Agathe, was een voortreffelijke kokkin en bereidde heerlijke gestoofde lammetjes. Het water liep haar al in de mond. "Want de vorige keer was het niet te eten. Weet je waarom, Kathelyn?"

Kathelyn checkte de gang van haar paard en merkte dat de paarden, ook het rijdier van Dena, wat uitgeput waren. "Ja, vast. Ik heb daar niet gegeten destijds." Sceptisch draaide ze zich naar haar vriendin.

"Het was echt ranzig, weet je? Het vlees was te gaar en niet meer mals. De aardappels waren hard. Je wilt het niet weten!"

"Inderdaad." Kathelyn had geen zin een langdradig gesprek over het eten in de herberg, want beide wisten dat het de beste herberg van Taza en haar omstreken was.

De pas kronkelde door de bergen heen. Op de steile rotswanden groeiden enkele kleine boompjes vast, die met hun sterke wortels vastigheid vonden in de rotsen. Ze leken recht uit de rotsen leken te komen. De wanden waren onbeklimbaar, maar er waren veel grotten die dood liepen en waar je eventueel kon schuilen tegen de regen, tegen de felle zon en om de nacht door te brengen.

Dena merkte het sarcasme van Kathelyn niet op en bleef stug doorpraten, ongeacht de verandering van weer.

"Ik kwam laatst een jongen tegen, in de herberg. Hij zei dat hij uit Abdir kwam. Erg vreemd. Welk iemand reist zo ver?" zei Dena opgewekt. Haar paard schudde zijn manen.

"De zon schijnt," onderbrak Kathelyn haar kortaf. "Dat betekend weer meer gasten in De Roestige Ridder."

De korte mededeling van Kathelyn was genoeg om haar het zwijgen op te leggen. Dena staarde naar de lucht, waar de zon de wolken verdreef. Haar paard merkte het ook en versnelde haar pas. Kathelyns rijdier volgde haar metgezel.

"En lekker eten," zei Dena gelukzalig. "Hopelijk is Agathe er weer. Ze kan veel beter koken dan haar vervangster."

Hopeloos draaide Kathelyn haar ogen. "Dan moeten we vanavond eens kijken. Ik heb namelijk wel zin in een stoofpot."