Το Συναίσθημα!

Μετακόμιση

Θέλω απλά να φύγω από το Αίγιο. Θέλω να φύγω από το σπίτι μου.Η μητέρα μου και ο πατέρας μου συνέχεια τσακώνονται.Τα πράγματα δεν λες ότι είναι ήσυχα.Επισης εδώ πέρα δεν υπάρχει περίπτωση να δω τον Βαγγέλη Κακουριοτη όσο αισιόδοξη και να είμαι.Με την κολλητή μου την Μαρια είμαστε σίγουρες πως εδώ δεν έχουμε ελπίδες...Αλλά και να φύγω που θα πάω δεν είναι εύκολο να φύγω και να τα αφήσω Όλα πίσω μου.

Τότε χτύπησε το τηλέφωνο

The call:

-Παρακαλώ

- Έλα εγώ είμαι

-Έλα Μαρία.

Ελα τη έγινε.

- Φεύγω!!!

-Που πας?

-Εεε να τώρα που τελείωσε το σχολείο λέω να πάω Αθήνα να μείνω μόνιμα!

-Και εγώ?

-Έλεγα μήπως πηγαιναμε μαζί αλλά δεν ήξερα αν θα ήθ.....

-Πότε φεύγουμε ??

-Την Κυριακή το πρωί.

-Οκ μπέμπα τα λέμε το απόγευμα. ...

Κλείνουμε το τηλέφωνο φοράω της παντόφλες μου και κατεβαινω στο σαλόνι να τους ανακοινώσω ότι την Κυριακή το πρωί θα φύγω και θα πάω να μείνω με την φίλη μου την Μαρία στην Αθήνα μόνιμα.

Ήρθε η Κυριακή φεύγουμε με την Μαρία πάμε στην Αθήνα και όταν φτάσαμε στα ΚΤΕΛ. χτυπούσε το κινητό μου. κάθε λεπτό.Ηταν οι γονείς μου για να μάθουν αν είμαι καλά.στο έκτο τηλεφώνημα εγώ εκνευρίστηκα και τους είπα ότι είμαι μια χαρά και να μην με ξανα πάρουν τηλέφωνο γιατί καταντάει κουραστικό.

Φτάσαμε στην Αθήνα μπήκαμε στο σπίτι βάλαμε τα ρούχα στην ντουλάπα και βγήκαμε στο κέντρο σκεφτόμασταν το τι θα κάνουμε αύριο λέγαμε να ψάξουμε για να βρούμε τον Βαγγέλη Κακουριοτη.
Μετά τελιωσε η βόλτα και πήγαμε σπίτι να φάμε και να φορέσουμε της πιτζάμες και να ξάπλωσουμε. Συζητάγαμε για το πως θα συναντήσουμε τον Βαγγέλη τελικά είπαμε να πάμε και να ρωτήσουμε στο μαγαζί που δουλεύει δηλαδή στο μπαράκι στο κέντρο αλλά δουλεύει μόνο βράδυ και επειδή μπορεί να μην τον πετύχουμε γιατί δεν ξέρουμε τη μέρες δουλεύει αποφασίσαμε να πάμε αύριο το πρωί και να ρωτήσουμε αν μπορούν να μας δώσουν το τηλέφωνο του.

Το πρωί που ξηπνοισαμε πήγαμε στο μπαράκι που δουλεύει ο βαγγελης και μάθαμε ότι εχτές το βράδυ υπέβαλε την παραίτηση του εγώ με την Μαρία στεναχωρηθήκαμε πολύ γιατί δεν υπήρχε καμία ελπίδα και έτσι γυρίσαμε στο σπίτι μας και πήγαμε στο κρεβάτι μας και κοιτάζαμε το ταβάνι δεν κουνιόμασταν καθόλου σε κάποια  στηγμη άρχιζαμε και δακρύζαμε αλλά δεν το βάλαμε κάτο ψάχναμε ακόμα αλλά τίποτα.

Εξακολουθούσαμε να ψάχνουμε και κάποια στιγμή μάθαμε ότι ο Βαγγέλης δουλεύει σε μια καφετέρια στο Περιστέρι Και μάθαμε που είναι και την Τρίτη το πρωί πηγαμε αλλά μας είπαν ότι θα έρθει την Παρασκευή το πρωί στις 8:00