พวกเขา2คนไม่ผิดนะ ที่มาพักสติอยู่ในมุมปลอดคนในห้องเก็บของแบบนี้ 2คนที่มาใหม่นั่นหละผิด ผิดที่ไม่เคยจะสังเกต จะแคร์ความรู้สึกของใครๆรอบๆตัวเอาซะบ้างเลย
"จุนเน่.." น้ำเสียงแผ่วๆ ยังดูไม่มั่นใจ
ผู้มาใหม่คนที่1ดูจะเขินอาย พี่ใหญ่บิดกำมือเล็กๆของตนไปมา ดูจากตรงนี้ยังรู้เลยว่าประหม่าแค่ไหน
ฮันบินเข้าใจดีทีเดียว เขาเคยยืน
'ตรงนั้น'มาก่อน
"นายรู้ใช่มั้ย ชั้นชอบนาย"
คาริสมาลีดเดอร์หายใจเข้าลึก...
ก็คิดไว้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
พวกเขาสองคนที่มาก่อนยืนนิ่งเงียบ ไม่ส่งเสียงแม้แต่แอะเดียว ไม่ใช่ว่าอยากจะถ้ำมองฉากหวานๆ แต่เรื่องแบบนี้จะให้เดินออกไปมันน่ากระอักกระอ่วนน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่
มือเล็กๆนุ่มๆของดงฮยอกกุมมือหยาบเย็นของเขาไว้อย่างให้กำลังใจ
แต่ถึงอย่างนั้นเขายังคงหวัง หวังว่าจินฮวานจะได้รับคำตอบแบบเดียวกับที่เจ้าตัวเคยได้มอบมันให้ไว้กับเขา
"ผมก็ชอบพี่นะ"
หวังลมๆแล้ง...........
"อาจจะไม่เท่าที่พี่ชอบผม แต่เราลองมาคบกันดูก็ดีหนิ"
'ไอ่ลูกหมาเอ้ย!!~'' มักเน่ปลอมสบถคำขัดลุคที่มีเพียงฮันบินเท่านั้นที่ได้ยิน
"นาย....ยังชอบจุนเน่อยู่เหร๋อ?"
"ผมไม่เคย!" ในตาเรียววาวโรจน์ขึ้นมาวูปหนึ่ง
อาจไม่แปลกกับคนทั่วไป แต่แปลกมากสำหรับดงฮยอก เด็กที่แสนดีกับเขาเสมอ
ฮันบินสัญญากับตัวเองว่าจะระวัง ไม่ดระตุกหนวดแมวอีก
พวกเขาสองคนรอจนคู่รักหมาดๆจับมือกันออกไป ถึงได้ออกมาจากมุมอัพนั้น
"พี่โอเคมั้ยอะ" คนตัวเล็กเข้ามากอดช่วงใหล่กว้างขวางของฮันบินแน่น แนบแก้มลงแถบใหปล้าร้า ความอบอุ่นอ่อนโยนของผิวมนุษค่อยๆเริ่มงานของมันเองทันที
ใช้skinshipเยียวยาอีกคนอย่างได้ผล
ในห้องเก็บของเล็กๆ ที่ไม่ใช่สวนดอกไม้ ไม่ใช่ฉากในนิยาย มีแค่คนเคยแพ้ที่ต่างก็เข้าใจกันดี
ความทรงจำที่ถูกจินฮวานปฎิเสธไม่ใช่เรื่องสดใหม่ มันผ่านมาพักใหญ่แล้ว น่าสมเพชมั้ยหละ ฮันบินเพิ่งจะมีเวลามาเจ็บหลังจากผ่านพ้นช่วงงานสิ้นปีประเดประดังแทบไม่มีเวลาหยุดพักหายใจ
" ผมรู้พี่ไม่โอเค" ความอบอุ่นที่แนบนาบช่วงคอและอกของเขาอยู่ ค่อยๆรูดลงเบื้องล่าง ไล้แนบผ่านท้อง และต่ำลงไป
ฮันบินมองเข่าเปล่าเปลือยเพราะดงฮยอกใส่กางเกงขาสั้น เขาไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ที่ที่อีกฝ่ายจะต้องเจ็บแบบนั้น
แต่ก็ยังขยับนิดหน่อยให้หลังของตัวเองแนบฝนังสนิท
ดงฮยอกไม่คนหล่อะแหละชักช้า...
ใบหน้าหล่อเหลาสูดปากหลังเสียงเข็มขัดตัวเองถูกแกะออก
มันไม่ใช่ความรัก นี่คือรูปแบบการเยียวยา ปลอบประโลม รึจะเรียกมันว่าอะไรก็แล้วแต่ ที่คนที่ผ่านความผิดหวังคล้ายๆกัน จะสามารถกอบกู้หายนะทางอารมณ์ความรู้สึก หัวใจบริสุทธิ์ของรักแรกที่แตกสลาย ของกันและกันขึ้นมาได้
ใบหน้าหวานน่ารักเหมือนเด็กน้อย เด็กน้อยที่แสนหิวโหย แนบสนิทอยู่ที่กลางลำตัว
ฮันบินลูบผมสีอ่อนเบาๆทั้งๆที่กัดปาก
ก็อย่างที่บอก
...ดงฮยอกเป็นเด็กแสนดีกับเขาเสมอ...
ฮันบินครางเบาๆให้กับความรู้สึกวิเศษที่ใกล้จะมาถึง นี่เป็นช่วงเวลาเดียวเท่านั้นที่เขาจะลืมความเหนื่อยล้า ความเครียด ลืมหกคนบนบ่า เหลือแค่คนข้างหน้านี้คนเดียว
"อะ"ดงฮยอกไม่ช้าให้เขาเลยจริงๆ
มือหยาบเผลอกำผมนุ่มแน่น หลักฐานความสุขหายเข้าไปในเรียวปากกระจับจนเกลี้ยง
นายจะใจดีกับพี่เกินไปมั้ย?
ร่างสูงจัดแจงเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อยแล้วดึงน้องมากอดเอาไว้พักใหญ่ ขอบคุณ และอยากจะเยียวยาอีกคนด้วยเช่นกัน
ฮันบินนึกๆ
ว่าถ้าคนใจดีอย่างดงฮยอกเกิดคิดชอบใครขึ้นมา
คนๆนั้นต้องเป็นคนโชคดีมากแน่ๆ...
---------------------------------
End ch1
ตั้งใจให้ไม่เสียวในฉากนั้นค่ะ ให้แชปนี้ออกหม่นๆหน่อย
ฟิตสนองนี๊ดตัวเอง แบบไม่รู้เหนือใต้ค่ะ ด้นสดด้วย ^^;;
YOU ARE READING
Sentimental
Fanfictionคนที่เลือกเธอ กับคนทีเธอเลือก อิงวงคะ เปิดใจกว้างงง ^^ มีคำหยาบนะ มันจะหม่นๆก่อนนะ แล้วค่อยเติมน้ำตาลขึ้นมา เนื้อเรื่องแอบความรู้สึกอัดแน่น เหมาะกับคนแก่ๆอ่านช้าๆ(หัวเราะ) เผื่อใครหลงมาค่ะ#^^#
