"พี่ฮันบินอะ?"
"คุยกะจองง ชั้นนนอู~อยู่ในห้องมัน
นายนี่~ ตามติดมันอย่างกะเมียเลยนะ"
ถึงแม้น้ำเสียงจะล้อเล่นสุดๆแต่สายตาคมกริบ ราวกับรู้ทันของบ็อบบี้นั้นจ้องดงฮยอกเขม็งเลยทีเดียว
คนจวนตัวแสร้งไม่รู้ไม่ชี้ใดๆทั้งสิ้น
ภายในครัวแคบๆมีฝรั่งตัวใหญ่กินน้ำ เกาหลีตัวเล็กกินมินิคุกกี้ตอนมืดค่ำทั้งๆที่เป็นคนอ้วนง่าย
หายใจรดกันไปเรื่อยๆ
มันก็ไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัดอะไร เพียงแต่เราต่างคนต่างรอ รอกันคนละจุดหมาย
บ็อบบี้ขี้เกียจจะว่าดงฮยอกเรื่องกินจุบจิบ ถ้าอะไรที่ไม่มีผลเสียต่องานจะๆเขาจะไม่ล่วงแนวอำนาจการปกครอง อีกอย่าง เดี๋ยวไอ้คนที่จะว่ามันก็ตามเข้าไปว่ากันเองในห้องนั่นหละ
พวกเราข้อนข้างตามใจกันนะ
อย่างเช่น เรื่องห้อง ไอ่เด็กจุนเน่ดูเหมือนย้ายมาอยู่ห้องเขา ห้องใหญ่สุด เป็นการถาวรเสียแล้ว
คู่รักชวนอ๊วกระดับรางวัลแดซองสร้างโลกปั๊บปี้เลิฟใส่กันจนเขาขนลุกขนพองไปหมดทั้งตัว
และไอ่การที่ประตูห้องไม่เคยล็อกทุกครั้งที่เขาแกล้งกลับไปเอาของนี่มัน~
จุนเน่.. ไอ่กากเอ้ย!!
"นี่!!!"
ตกอยู่ในห้วงความคิด แร๊พเปอร์คนฮอทเผลอยกแขนวางพาดใหล่แคปเรียกเสียงแว๊ดลั่นครัว!
"เอาออกไปเลย" เจ้าตัวน้อยเหวี่ยงแขนเขาออกอย่างรวดเร็วจนแทบเรียกได้ว่าสะบัด
คิมบาบิแบมือระดับใหล่ทั้งสองมือ แววตาสนุกสนานวิบวับ
"ใช่ซี้~!!!! กุไม่ใช่
"ผมเข้าห้องก่อนนะ"เด็กน้อยหน้าแดงรีบเดินลงส้นตึงๆไป
บ็อบบี้มองตามหลังสะโพกเต็มแน่นนั่นที่ขยับไปมานั่น
"ห่าาบิน อย่าให้กูสอน"
************************
Hanbin Part
"นายกำลังเข้าไปสู่ด้านที่มันแปลกๆรึเปล่า คิดก่อนดีๆนะชานอู ปรึกษาฮยองก่อนก็ได้นะ" หัวหน้าวงค่อยตะล่อมลูกน้องในปกครองที่นั่งข้างๆกัน อยุ่บนเตียง เพราะสิ่งที่เขารู้มามันข้อนข้างจะ ..เอ่อ~. .."โลดโผน"
YOU ARE READING
Sentimental
Fanfictionคนที่เลือกเธอ กับคนทีเธอเลือก อิงวงคะ เปิดใจกว้างงง ^^ มีคำหยาบนะ มันจะหม่นๆก่อนนะ แล้วค่อยเติมน้ำตาลขึ้นมา เนื้อเรื่องแอบความรู้สึกอัดแน่น เหมาะกับคนแก่ๆอ่านช้าๆ(หัวเราะ) เผื่อใครหลงมาค่ะ#^^#
