Nefes alamayacak kadar can'ım yandığında anladım ben bencil olmayı, kimseye inanmamayı, güvenmemeyi, nede ait olmamayı. Ağladım geceler boyu, çocuklar gibi içime çeke çeke hıçkıra hıçkıra ağladım.Affetmeyeceğim seni asla ! Beni evdeki kimse duymasın diye hıçkıra hıçkıra ama yine de sessiz anlattığın için affetmeyeceğim. Soran herkese iyiyim yalanını söyledim her zaman. İyiydim de aslında, gündüzleride iyiydim geceleri sorun oluyordu biraz. Mesela bir sıgara bir sıgara diye diye uyuyamaz hayallere dalardım, dalardım da bir sıgara daha yakardım. Her sıgaramda biraz daha anardım seni.Ben sıgarayı yaktıkça sıgarada kendini yakardı tıpkı benim gibi. Herşey anlamsızdı senden sonra, kanser birine yarabandı uzatmak gibi anlamsızdı. Sahi sen yarabandıydın da yarabandı olarak mı kullanmıştın beni ? Seni saçma sapan sevmişler sevgili benimki ağır geldi dimi ? Demiştim sana sevmek ağır yüktür her yürek kaldırmaz diye. Kimi gücü yettiği kadar sever kimi ise ömrü. Ama iyiki bitti sevgili, sayende öğrendim. Kimseye inanmamayı, güvenmemeyi, hatta ve hatta ait olmamayı.
