Perks of Loving

Epilogue

HER

Almost half of my life, nakahiga ako sa hospital bed habang nagbabasa ng kung ano-ano. Isa kasi akong sakiting bata na may sakit pa sa puso.

Ang hirap mabuhay lalo na kung alam mong unti-unti ka nang nawawalan nito.

Pero kahit na mahirap, sinusubukan ko pa ding magpatuloy. Sabi nga nila habang may buhay may pag-asa.

Ako nga pala si Sham Jae Sandoval. 17 years old.

Kahit na may maselan akong sakit, na-e-enjoy ko pa ding mabuhay kasi ganun talaga eh. Haha! Konti na nga lang yung time ko, bakit di ko pa i-enjoy right?

Im not like those typical girls na mahilig sa drama. Actually, i hate dramas. Kaya nga siguro di ako nag e-emote kahit na alam kong maiksi lan ang buhay ko eh. Tamang pasarap lang sa buhay hehe!

Gusto ko laging masaya. Ayoko ng kahit anong bagay na nakakaiyak like tragic ending of romeo and juliet. I just want everybody to be happy.

Pero sa buhay, hindi pwedeng ganun kasi dadating ang time na susubukin tayo at malulungkot.

May mga mawawala at meron din namang mga mag-i-stay. Ang mahalaga ay yung mga lesson na natututunan natin everyday. Kasi ito yung reason of who we are today.

So, once again, I'm Sham and this is my story.

HIM

I am abundant in unnecessary things in life: looks, money, fame, girls, name it! But what i don't have is love. Sounds corny, isn't it?

Meron nga akong mga luxaries in life pero dahil naman dito kaya wala akong family. Actually, meron naman, di ko lng maramdaman. They are always busy earning money.

My dad is involve in a drug SINdicate and my mom is a whore with a class. Yeah, i came from a broken family. Bunga ako ng isang unwanted pregnancy.

I lived my life proving to people around me that I'm not like my parents, a disgust in this society. All my life, I've been defending myself all alone.

I always get involve with fights kasi hindi ako pumapayag na binubully ako.

Fighting back is the only thing i knew to defend myself.

I don't believe in happy endings, they are all just part of the imagination of humans' craving for happiness. It's a crap.

I hate this life. I hate my life. Ayoko ng mabuhay kung ganto lang din naman. Kung pwede lang i-donate ang mga natitirang oras ko sa mga naghihingalo, why not?

Bakit kung sino pa yung mga gustong mabuhay, sila ang nawawalan. At kung sino pa ang ayaw nang mabuhay, sila pa ang nadadagdagan. Di ko talaga maintindihan ang buhay.

Ako nga pala si France Zoey Fernandez. 19 years old. I'm a good-for-nothing guy and this is my story.

Or should i say

OUR story? :)