Would you ever tell me ?

5

Zodra we in het ziekenhuis aankwamen werd Quinten naar de eerste hulp gebracht. En hoelang ben ik hier al ? twee uur , drie uren . Ik heb geen idee, het enige wat ik weet is dat ik die uren alleen maar heb gehuild. Naar doktoren heb geschreeuwd maar veel informatie kreeg ik niet, het was altijd ''We weten het niet'' of de ''We zijn er niet zeker van'' en de nog vervelendere ''Kalm , Hou u rustig''. Hoe moet ik me Fucking rustig houden als ik niet eens weet , of mijn zoon het gaat halen. ''Ik wist het, ik had hem niet alleen met hem moeten laten, hij was er niet klaar voor'' mompel ik in mezelf. ''Ik Fucking wist het'' Boos schop ik tegen het kindertafeltje dat voor me staat. Hopeloos laat ik mijn hoofd in mijn handen vallen maar voor dat ik weer zou gaan janken, zie ik een dokter voorbij lopen. ''Dok , hoe gaat het met Quinten ?'' vraag ik hem. ''Ja , kom maar even mee'' zegt de dokter terwijl hij over mijn rug 'aait'. ''Raak me alstublieft niet aan, het maakt me alleen maar gestrest , vertel me gewoon of mijn zoon nog leeft !'' schreeuw ik naar hem. Ik was dramatisch, i know. ''Mevrouw , doe alstublieft rustig.'' Oke heel misschien doe ik een beetje dramatisch maar het gaat hier over mijn zoon, lees je het goed MIJN zoon niet een of ander joch, nee die van Mij.

Boos pak ik hem bij de kraag van zijn jas . ''Wilt u me soms gek maken ! Ik vraag of mijn zoon nog leeft en u komt met uw bullshit over kalm blijven. Vertel !!'' Trillend hou ik de dokter strakker bij zijn kraag vast. Volgens mij word ik gek ''Laat hem los, panda alsjeblieft'' Zegt Daniel terwijl hij mijn handen van de dokter afhaalt. ''Nou ?'' . ''Ja''. Van blijdschap val ik letterlijk op de grond en begin te huilen. Weetje hoe erg het is voor een moeder om haar kind te verliezen ? Eraan denken doet al iets met me, weten dat ik niet met Quinten zou kunnen leven, elke dag. Het zou me afmaken, maar ik heb een sterke jongen op aarde gebracht. ''Ik ga naar hem toe'' zeg ik tegen de dokter en been mezelf naar zijn kamer. ''Mevrouw dat mag - . ''Screw you''.

Voorzichtig maak ik de deur open en daar ligt mijn mannetje helemaal aan de slierten of hoe ze ook al weer heten. Op dit moment is het hard om normaal te functioneren. ''He Quin, mama is bij je '' fluister ik in zijn oor als ik zijn bed heb bereikt. ''Ik was zo bang , dat ik je nooit meer zou zien lachen of eten of Tv kijken zelfs huilen, ik mis je gehuil, huil alsjeblieft voor me '' zeg ik nu alweer jankend op zijn bed. ''Nog nooit heb ik een moeder horen zeggen dat ze wilt dat haar baby huilt'' zegt de dokter als hij binnenkomt. Ik ga zometeen op die man poepen en plassen en op hem spugen want hij irriteert me geest mateloos en hij is gewoon aantrekkelijk wat het heel irritant maakt om hem uit te schelden voor aardappel. ''Hou je mond , je verstoort me moment'' zeg ik hem als ik even weg kijk van Quinten. ''Ben je niet een beetje jong om moeder te zijn ?'' vraagt hij spottend. Ik weet niet of hij me wou beledigen of gewoon aardig doen op een vreemde manier. ''Ik mag je niet , ga weg'' . ''Hij is allergisch voor noten en hij heeft er veel binnen gekregen , een seconde en hij was er niet meer. Let beter op je zoon'' zegt hij terwijl hij zijn boek klap ding , dicht vouwt . ''Kan hij mee naar huis vandaag ?'' vraag ik hem voor de zekerheid. ''Uu-mm nee , dus je kan hem morgen vroeg komen ophalen'' zegt hij weer kijkend van zijn klap dingen.

''Denkje dat we hier praten over een fiets , ik ga waar mijn kind gaat , ik laat hem hier niet. Hij slaapt hier, ik slaap hier'' maak ik hem duidelijk. ''Je geeft wel heelveel om je zoon hé '' merkt hij op. Nee ik haat hem , wat heeft iedereen met domme vragen stellen moet ik mijn zoon haten omdat ik een tienermoeder ben ofzo , maar omdat ik zo goed opgevoed ben zeg ik, maar ''Hij is het enige , wat ik heb dat ik nu niet kwijt kan raken, ja ik geef veel om hem'' zeg ik terwijl ik door Quinten zijn kleine bruine krullen ga. ''Ik ook nog !'' roept Daniel uit. Oja hij bestaat ook nog.

Quinten werd midden in de nacht krijsend wakker schreeuwend om mij. Hoewel ik hem uren geleden zowat gesmeekt heb om te krijsen ,had ik het toch op een ander tijdstip gewild. Dus nadat ik hem had gesust heb ik voor hem gezongen en nu vertel ik hem een verhaal over de stoere jongen die voor een schattig onschuldig meisje viel. Het leuke aan deze verhalen , ze eindigen altijd goed. Anders dan het echte leven. Daar worden ze niet zwanger , gaan ze niet uit elkaar of uit huis gezet. Maar die dingen hoeft hij niet te weten op dit moment. Hij komt er wel achter, maar niet nu. Nu is hij nog mama's kleine jongen, voor nu.