Πονάω.
Πονάω και η καρδιά μου δεν μπορεί να το αντέξει.
Το σπίτι είναι αδειανό, η φωνή σου δεν ακούγετε πια. Έφυγες και δεν θα ξανάρθεις ποτέ.
Το μυαλό μου το γνωρίζει ήδη αυτό.
Η ψυχή μου η καρδιά μου όμως δεν το δέχονται.
Δεν μπορούν να το δεχτούν.
Δεν θέλουν.
Προσπάθησα αμέτρητες φορές για να μείνεις κοντά μου. Αυτό όμως αποδείχτηκε πως δεν ήταν αρκετό για εσένα.
Οτιδήποτε κι αν έκανα δεν το αποδέχτηκες.
Τί παραπάνω αποζητούσες;
Νιώθω ένα μεγάλο μηδενικό.
Έτσι με έκανες εσύ να νιώθω. Και δεν το αξίζω καθόλου αυτό.
Είναι όμως αδύνατον να σταθώ και πάλι στα πόδια μου.
Μοιάζω με αδύναμο πουλί που δεν έχει πια φτερά. Κόπηκαν.
Θέλω να μείνω για πάντα εδώ να γράφω λόγια που ίσως να μην φτάσουν ποτέ στα χέρια σου, που ίσως δεν θα ήθελες καν να διαβάσεις.
Το μεγάλο μου λάθος ήταν που δεν σου είπα ποτέ πόσο πολύ σ'αγαπάω.
Αυτή η ευκαιρία έφυγε μαζί με εσένα και θα μείνει για πάντα αποτυπωμένη πάνω σε αυτό το χαρτί φυλαγμένη πάνω μου μέχρι να με πάρει ο σιωπηρός θάνατος, να χαθώ σαν σκόνη στην ατμόσφαιρα δίχως προορισμό.
