Love stories

Η δυναμη της αγαπης

Οι μερες περνουσαν και εμενα το μυαλο μου ειχε κολλησει. Η ιδια ρουτινα καθε μερα:

δουλεια-σπιτι-τηλεοραση/ιντερνετ-υπνος. Μετα παλι απο την αρχη.

Τα παιδια με παρακαλενε να βγω αλλα δεν μπορω. Πως να δεχτω την αληθεια; 

Πως να αποδεχτω το γεγονος  οτι με αφησε; Οτι με παρατησε; 

Οχι οχι ειναι ενα ονειρο, δεν συμβαινει στ' αληθεια. Και χωρι λογο. Παντα ημουν

διπλα της. Παντα ετρεχα οτι κι αν ζητουσε. Παντα ημουν εκει, ακομα και οταν αυτη

δεν το ηξερε. Ποτε δεν της εδωσα καμια αφορμη για τιποτα. 

Αυτα σκεφτομουν τη στιγμη που ακουσα το κουδουνι της πορτας. Ουτε που με ενοιαζε

ποιος ηταν, θα βαρεθει και θα φυγει σκεφτηκα. Τοτε οποιος ηταν πισω απο την πορτα αρχισε 

να χτυπαει πιο επιμονα και δυνατα. Ακουστηκε μια γυναικεια φωνη να φωναζει "Ανοιξε! Το 

ξερω οτι εισαι μεσα! Σε παρακαλω!"

Οριστε τωρα με κοροϊδευει και η φαντασια μου! Αυτη ειναι η φωνη της αρα αυτο δεν ειναι

δυνατον να συμβαινει!

Παρολ' αυτα η περιεργεια μου ειχε διεγερθει και αφου το επιμονο χτυπημα της πορτας 

συνεχιζοταν πηγα να ανοιξω. Την εικονα που αντικρισα δεν θα μπορουσα να την φανταστω

ποτε....μονο σαν εφιαλτη! Ενα κοριτσι ηταν πεσμενο μπροστα απο την πορτα μου

κλαιγοντας με λυγμους...το δικο μου κοριτσι, η μικρη μου! Οποιος ευθυνεται για την 

κατασταση της ας μην βρεθει μπροστα μου, ηταν η πρωτη μου σκεψη!

Γονατισα διπλα της και με προσοχη την σηκωσα στα χερια μου. Τοτε γυρισε, με κοιταξε με τα 

γεματα δακρυα ματια της και ψιθυρισε "εισαι εδω" και αμεσως μετα λιποθυμησε στην

αγκαλια μου. 

Την μετεφερα μεσα στο σπιτι και την ξαπλωσα στο κρεβατι μου μεχρι να συνελθει.

Την αφησα στο δωματιο και πηγα απο κει ωστε να βαλω μια ταξη στις σκεψεις μου.

Ποιος, που, ποτε και γιατι...ερωτηματα που με βασανιζαν και μονο αυτη μπορουσε

να απαντησει. 

Εκεινη τη στιγμη ομως ο Θεος με λυπηθηκε και η μικρη μου ηρθε και εκατσε απεναντι

μου.

"Συγγνωμη" μου ειπε και δυο δακρυα ξεφυγαν απο τα ματια της.

Την πλησιασα, γονατισα μπροστα της και πολυ προσεχτικα της σκουπισα τις

σταγονες που επεφταν απο τα ματια της.

"Πες μου τι συνεβει..." της ειπα απαλα.

"Το λαθος ηταν ολο δικο μου...συγγνωμη...εγω φταιω για ολα...δεν ηξερα...

συγγνωμη.." αααχ θα με τρελανει αυτη η κοπελα...τι τρελα ειναι αυτα που λεει;

"Κοριτσακι μου ηρεμισε και πες μου απο την αρχη τι εγινε γιατι δεν καταλαβαινω"

ελπιζω τωρα να βγει καποιο νοημα...

"η <<κολλητη>> μου ηρθε και μου ειπε πριν καιρο οτι της ζητησες να βγειτε...οτι δεχτηκε...

τη μεθυσες και το ενα εφερε το αλλο και καταλαβες"

"Τι;!;! Ποτε δεν εγινε κατι τετοιο! Πως τολμαει; Αμα τη δω μπροστα μου την εβαψε!!"

πλεον φωναζα...δεν μπορουσα να ελεγξω τα νευρα μου!! Γι' αυτο με χωρισε!! Αυτη η ηλιθια

με τα ψεματα της μου στερησε τη ζωη για τοσο καιρο!!

Το χερι της ομως με επανεφερε στην πραγματικοτητα...καταλαβα πως ηθελε να συνεχισει

ετσι την αφησα.

"Αυτος ηταν ο λογος που σε αφησα...συγγνωμη..δεν σου το ειπα γιατι μου ειχε βαλει λογια 

αυτη πως θα το αρνιοσουν...την πιστεψα αληθεια...συγγνωμη...σε παρακαλω συγχωρεσε 

με"

"Πως εμαθες ομως την αληθεια;" πρεπει να ξερω..

"Την ακουσα σημερα να λεει σε μια αλλη πως ειπε ψεματα και πως το εκανε επειδη

σε ειχε βαλει στο ματι και σε ηθελε για παρτη της...σε παρακαλω δωσε μου αλλη μια 

ευκαιρια"

"Δεν μπορω να σου δωσω δευτερη ευκαιρια"

"Γγγγιατι; Αφου σου εξηγησα...δεν το ειχα καταλαβει...συγγνωμη...αλλα και αυτη τοσα

χρονια φιλη μου...που να το φανταστω...συγγνωμη...δεν μπορω"

"Σταματα" την εκοψα, δεν μπορουσα να την βλεπω να βασανιζεται αλλο.

"Ακουσε με" της ειπα "δεν μπορω να σου δωσω δευτερη ευκαιρια γιατι πολυ απλα 

δεν εχασες ακομα την πρωτη! Ολον αυτον τον καιρο ημουν ενας ζωντανος-νεκρος.

Εσυ εισαι η ζωη μου, η ανασα μου, το ειναι μου. Σ' αγαπαω!"