Love stories

Παντα μαζι!

Τελευταια εχω συνεχεια τα χαλια μου. Μενω ξαπλωμενη στο κραβατι μου, αγκαλια με τον 

αρκουδο μου και κλαιω τη μοιρα μου. Ποια μοιρα μου ομως;

Δεν εχει γινει κατι που να δικαιολογει τη συμπεριφορα μου. 

Ισως φταιει οτι τελευταια νιωθω πολυ μονη. Κι ομως εχω διπλα μου τις κολλητες μου και τους 

φιλους μου που μ' αγαπανε και με στηριζουν. Παρολ' αυτα εχω ενα βαρος στο στηθος μου 

λες και προκειται να γινει κατι και θα τους χασω. Ξερω αυτο ειναι παραλογο, δεν προκειται 

να γινει.

Η αλλη λογικη εξηγηση ειναι οτι το αισθημα της μοναξιας μου οφειλεται στο γεγονος οτι δεν 

εχω συντροφο. Ενταξει αυτο ακουστηκε απελπισμενο αλλα δεν το εννοουσα ετσι. Εννοουσα 

οτι απλα θα ηθελα να εχω διπλα μου εναν ανθρωπο να με συμπληρωνει, να μπορω να τον 

παιρνω μια αγκαλια και να νιωθω οτι ανηκω καπου. 

Αυτη τη στιγμη παραδειγμη αμιδρα καταλαβαινω τις κολλητες μου που μου φωναζουν 

εξαλλες να παρω τον κωλο μου και να ετοιμαστω για τη σχολη. Ξερω για το καλο μου το λενε 

γιατι νοιαζονται απλα δεν μπορω να το κανω αυτο τωρα.

Ακουω την πορτα του δωματιου μου να κλεινει με παταγο. Ευτυχως το καταλαβαν οτι δεν 

προκειται να σηκωθω.

Δεν περναει πολυ ωρα και ακουω το κουδουνι. Μα καλα τι γινεται κεντρο διερχομενων το 

κανανε; Αφου δεν εχω ορεξη. Ακουω τα βηματα στο διαδρομο και μετα την πορτα να ανοιγει 

απαλα. Γυρναω και τον βλεπω εκει...επρεπε να το φανταστω οτι θα τον φωναξουν...ξερουν 

οτι  εχουμε ενα ιδιαιτερο δεσιμο...δεν ξερω ομως γιατι πιστεψαν οτι θα τα καταφερει αυτος 

εκει που απετυχαν αυτες.

"Ηρθαν οι ενισχυσεις; Τους ειπα οτι δεν εχω ορεξη! Δεν υπαρχει περιπτωση να σηκωθω 

οποτε τζαμπα ηρθες.". Ημουν λιγο αποτομη αλλα εχω αρχισει να τα παιρνω. 

"Σου ειπα εγω να σηκωθεις;". Αυτο το συγκαταβατικο στυλακι μπορει να με εξωθησει στα 

ακρα. Που να με παρει και να με σηκωσει δεν ειμαι βομβα ετοιμη να εκραγω για να μου