Cisza. Jęki. Krzyki. Szepty. Cisza. Znów Szepty i znów cisza.
Nie wiem ile tu siedziałam. Miesiąc? Rok? O nie! 5 lat. Przez te ostatnie pięć lat znajdowałam się w jednym i tym samym pomieszczeniu W pokoju bez okien, w którym zamiast drzwi były kraty. Obok znajdowały się tego typu podobne pomieszczenia gdzie również znajdowali się ludzie. Ludzie tacy jak ja. Czy byłam obłąkana? Nie wiem. Czy byłam szalona? Na pewno tak.
Przez te ostatnie pięć lat nikt mnie nie odwiedzał. Nie miałam nikogo. Chyba miałam kiedyś brata ale to było dawno, gdy miałam 5 lat po raz ostatni go widziałam wtedy. Gdy pytałam kogoś o niego mówili ze nie wiedzą o co ki chodzi. Tak... To chyba był mój brat. Chyba bawiliśmy się razem na drzewie, uczył mnie jeździć na rowerze... Czy jego też wysłali w takie miejsce? A może to tylko mój umysł znów pokazuje mi obrazy których tak naprawdę nigdy nie było? Tak jak wtedy gdy mówiłam rodzicom ze mam psa a oni na to ze nie istnieje żaden pies. Jak się nazywał? Szepty. No jak ten kundel się do cholery nazywał?!
Znowu słyszę szepty. To ona. Nienawidzę jak mówi mi te rzeczy. To wszystko jej wina. To przez nią tutaj jestem. Gdyby nie ona to by mnie tu teraz nie było. Kochali by mnie. Nie oddali by mnie. Czy oni wogóle kiedyś mnie kochali? Czemu oni mnie tu oddali?
Szepty. Nie, ona znowu mi to mówi. Mówi ze to moja wina. Przecież to nie prawda.
Czy ona istnieje naprawdę? Czy to tylko w mojej głowie? Nie chce jej. Ale bez niej chyba sobie nie poradzę. Czy to dzięki niej przeżyłam ro wszystko? Ten ból jaki mi tu zadają.
Szepty. Ktoś przyszedł. Przyniósł mi jedzenie. Szepty. Nie... Boje się. Szepty. Wstaje. Popycham go z całej siły. Upadł na podłogę. Czy to krew? Czyja to krew? Co ja kurwa zrobiłam?!
Szepty. Ona ma racje. To moja szansa. Wybiegam z pomieszczenia. Stoję w ciemnym korytarzu. Co mam dalej robić? Gdzie mam iść?
Szepty. Wiem że ona ma już plan. Ona mi pomoże.
Szepty. Dzięki niej bede znów wolna.
Szepty. Dziękuję moja przyjaciółko.
