Hayat küçükken okuduğumuz o peri masallarına benzemiyordu.Bu gerçeği fark ettiğimde henüz on yaşımdaydım.Belki de kanser olduğumu öğrenmeseydim bu gerçeği ömrümün sonuna kadar öğrenmeyip hayatımı bir peri kızı gibi yaşayabilirdim.Fakat hayat acımasız dı.Kanser olduğunu küçük bir kızın öğrenmesine izin vermişti.Zordu.Koskocaman kadınlar bile bu hastalığı zar zor yenerken daha küçük bir kızın bu hastalığı yenebileceğine inanmıyordum.Haklıda çıktım.Bir kaç gün önce son kontrolüme gittim.Sondu çünkü artık benim için yapılacak hiçbir şey kalmamıştı. Doktor bir yılım olduğunu ve bu bir yıl da mutlu olacağım işler yapmamı söyledi.Onun için söylemesi kolaydı elbet kim bilir daha kaç kişiye bu haberleri veriyordu da kaç kişi hayallerinden vazgeçiyordu. Bir yılım vardı en fazla oysa ben on sekiz yaşıma kadar yaşamak istiyordum.Her genç kızın hayaliydi bu benim de hayalimdi.
Her geçen dakika hayallerim ve umutlarım siyah bir okyanusta boğuluyor ve ben sadece bu sahneyi izliyordum.İlk kanser olduğumu öğrendiğimde sadece boş boş bakmıştım benim başıma asla gelmez dediğim olay başıma gelmişti oysa küçükken tıpkı annem gibi iyi bir adamla evlenip çocuk doğurmak isterdim ama on yaşımdan sonra bunların bir önemi kalmamıştı.Zira ben zaten yaşayan bir ölü olmuştum.
Kendimle ilgili övüneceğim hiçbir şey yaşamamıştım aksine her gün kendimden biraz daha nefret ettim.Annemi ağlattığım her gece babamı hayal kırıklığına uğrattığım her saniye ve herşeyden habersiz olan kardeşim için hiçbir şey yapamadığım her gün için hayattan nefret ettim.Ama en çok kendimden nefret ettim.Bu kadar aciz,bu kadar korkak ve bu kadar acınası olduğum için. Tutunacak tek bir dalın olmamasına rağmen kırık bir dalla hayata tutunmaya çalışmaktan ve yaptığı herşeye rağmen hayata bir türlü kızamadığım için nefret ettim kendimden.
Ben hiçbir zaman yolda görüp imrendiğiniz insanlardan olamadım.Hayatım sadece annem,babam,doktorlar ve kardeşim ile çevriliydi.Hiçbir zaman arkadaşlarım olmadı mesela ya da hiçbir zaman aşık olmadım.Olamadım. Öleceğimi bile bile kimseyi sevemedim.Denedim ama olmadı.
Son bir yıl demişti Doktor ben de babamdan beni okula göndermesini istemiştim.On yaşımdan bu yana okula gitmemiştim Babam ilk başta izin vermeyince ona yalvarmıştım. O da sonunda da beni okula yazdırmıstı.
Artık normal biri olmak istiyordum En azından bu son yılımı arkadaş edinerek ya da mutlu görünmeyi bırakıp gerçekten mutlu olmak istiyordum.Unutulan kız olmayı terk edip hayata kendimi göstermek istiyordum.
Ben Hayal Özçelik.Artık hikayenin başlama vakti.
Bu benim ilk hikayem umarım beğenirsiniz Multimedya da Hayal var.
