Yazmaya devam ediyorum. İyi değilim ama yazmazsam daha kötü olacağım. Hiçbir şey yapmak istemiyorum ama bir şeylerle oyalanmadığımda da kafayı yiyorum.
Kafayı yemek. Tam olarak bu. Yapabilsem tırnaklarımı kafamdan daha derinlere sokmak, haykıra haykıra ağlamak istiyorum ama hiçbir şey yapmıyorum.
Beynimde, vücudumda beni deliye döndüren bir duygu var. Ne olduğunu bilmiyorum cidden.
Sadece böyle anlarda hava aniden kararıyor, kara bulutlar üzerimize çöküyor ve ben o sırada uçurum kenarında düşmeyi bekliyor gibiyim.
Düşmeyi beklemeden atlamak da geliyor içimden.
Bunlara içimdeki o karanlık duygu sebep oluyor. O kocaman karanlık duygu elleriyle tüm vücudumu sıkıyor gibi.
Hâlâ bekliyorum uçurumun kıyısında.
İnancımı kaybediyorum.
Tanrım...
Birazcık umut diliyorum senden.
Bunları buraya yazdım. Yazmazsam daha kötü olacaktım.
Burada kimsenin umrunda değilim. Bu yüzden yazdım.
Burada mutlu değilim ama mutsuz da sayılmam.
Mutluluk nerede keşfedemedim daha.
Olumsuzlukların karşıma çıkmayacağı bir yer olmalı orası. Ya da ne kadar olumsuz şey olursa olsun yine de mutlu olmalıyım.
İşte orayı arıyorum.
Ararken de böyle batıyorum dibe.
Tanrım, az önce birazcık umut dilemiştim. Birazcık da yaşamak istiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp Şiirler
PoetryHayata siyah sayfalar açtım Hayallerim, umutlarım gibi Yok olmuş mutluluklarım gibi Sen gibi, Ben gibi
